Μήπως είναι καιρός να «Εξολοθρεύσουμε» τον Εξολοθρευτή ? (μέρος δεύτερο)

by Αντρέι Κοτσεργκίν 

Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος μας αφήσαμε την Sarah Connor να απομακρύνεται ή να κινείται προς  την μεγάλη «καταιγίδα» που έρχεται, σε μια τελευταία σκηνή που σε γεμίζει ελπίδα αλλά και αμφιβολία ταυτόχρονα.

Το φινάλε του THE TERMINATOR ήταν ιδανικό όχι όμως και απόλυτο και αυτό έδωσε την δυνατότητα στον σκηνοθέτη James Cameron να βάλει το SKYNET σε «sleep mode» και μαζί να περιμένουν υπομονετικά και άκρως συμβολικά να φτάσει η ψηφιακή τεχνολογία σε ένα σημείο που θα επέτρεπε στον φιλόδοξο σκηνοθέτη να αποτυπώσει και τις υπόλοιπες πτυχές του δυστοπικού οράματος του.

Το έτος που οι «μηχανές» τελικά ενεργοποιήθηκαν ήταν το 1991.

Τα γυρίσματα του TERMINATOR 2 : Judgment Day ξεκίνησαν έχοντας στο cast τα δυο γνώριμα πρόσωπα των Arnold Schwarzenegger ,ο οποίος πλέον επέστρεφε ως ένας superstar στον ρόλο που εκτόξευσε κάποτε την καριέρα του, αλλά και μια σχεδόν αγνώριστη Linda Hamilton.

Η γλυκιά, ευάλωτη αλλά γενναία και αποφασισμένη κοπέλα της πρώτης ταινίας επανεμφανίστηκε ως μια σκληροτράχηλη action γυναίκα/ηρωίδα…

Η Sarah Connor του 1991 είναι ένας πολύ διαφορετικός χαρακτήρας από την Sarah Connor του 1984 και η ηθοποιός για να μας δώσει μια δυνατή εικόνα αυτής της αλλαγής πέρασε 13 ολόκληρες εβδομάδες κάνοντας στρατιωτικές ασκήσεις, μαθαίνοντας να χειρίζεται όπλα και έγινε εξπέρ στο τζούντο. Από την άλλη ο Arnold πληρώθηκε με το ποσό των 15 εκατομμυρίων δολαρίων για να πει με το ζόρι 700 λέξεις ! Πάντως του άξιζε μέχρι και το τελευταίο δολάριο. Εδώ ο Arnold πέρα από το σταριλίκι και το θηριώδες παρουσιαστικό του προσφέρει και μια στιβαρή ερμηνεία. Ναι παίζει ξανά το ‘ρομπότ‘ όμως φαντάζει εντελώς διαφορετικός από εκείνον τον αμείλικτο ‘Εξολοθρευτή‘ του πρώτου φιλμ , που δεν αισθάνονταν οίκτο, μετάνοια ή φόβο και τον οποίο δεν μπορούσες να τον λογικέψεις ή να διαπραγματευτείς μαζί του. Εδώ ο ‘Εξολοθρευτής‘ εξελίσσεται σε έναν ανιδιοτελή και απόλυτο ‘προστάτη‘ της ανθρωπιάς και της ελπίδας.

Όμως την διαφορά έκαναν οι νέες προσθήκες. Ο δωδεκάχρονος Edward Furlong αποδείχτηκε ιδανική επιλογή για να ενσαρκώσει τον νεαρό John Connor. Άλητόφατσας και θρασύς όμως με την ικανότητα να προσδίδει μπόλικο χιούμορ και ευαισθησία στις σκηνές όπου χρειάζονταν. Η προσπάθεια του να διδάξει την ανθρωπιά, αλλά και στοιχειώδεις θνητές συμπεριφορές,  σε μια μηχανή φαντάζει συγκινητική αλλά και κάπως μάταιη ταυτόχρονα…

Όμως η μεγάλη ανακάλυψη του T2 ήταν ο αδίστακτος T-1000 Εξολοθρευτής του Robert Patrick.

Ο Cameron ήθελε έναν ηθοποιό που θα ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με την macho εικόνα του Schwarzenegger και ο Patrick ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος. Ελάχιστα μυώδης συγκριτικά με τον αντίπαλο του και σαφώς πιο ανθρώπινος όμως με ένα άκρως απειλητικό βλέμμα, ο Patrick κατάφερε το αδιανόητο :

Να φαντάζει πιο επικίνδυνος από τον Arnold Schwarzenegger ! 

Ένα γεγονός που οφείλεται σε δυο πράγματα. Το πρώτο είναι το όλο concept σχετικά με έναν Εξολοθρευτή που θα είναι πολύ πιο εξελιγμένος από τον γνωστό μας T-8OO. Κακά τα ψέματα ένα ρομπότ που είναι φτιαγμένο από «υγρό μέταλλο», είναι κυριολεκτικά ασταμάτητο και μπορεί να δημιουργεί μαχαίρια και άλλα όπλα με το έτσι θέλω αλλά και έχει την ικανότητα να μεταμορφώνεται στον οποιονδήποτε είναι μια άκρως υπολογίσιμη απειλή.

Όμως ο πραγματικός λόγος που ο T-1000 φαντάζει τόσο επικίνδυνος είναι η ερμηνεία του Robert Patrick. Ο ηθοποιός μελέτησε επί ώρες ολόκληρες τις κινήσεις που κάνουν τα μεγαλύτερα αρπακτικά της φύσης ώστε να αρπάξουν τα θύματα τους και τις ενσωμάτωσε στον τρόπο με τον οποίο κινούνταν ο χαρακτήρας του. Ο τρόπος που τρέχει ή που κινεί τα χέρια του στηρίζεται στις κινήσεις  που κάνουν οι καρχαρίες και τα αιλουροειδή ενώ ακόμα και οι κινήσεις του κεφαλιού του βασίστηκαν στον τρόπο που κινεί το κεφάλι του ο φαλακρός αετός της Αμερικής. Αυτή η περίεργη μέθοδος που πάντρευε την φύση με την μηχανική είχε ως αποτέλεσμα ο T-1000 πραγματικά να σου βγάζει την αίσθηση ενός πολύ επικίνδυνου και ασταμάτητου αρπακτικού. Ταυτόχρονα το παρουσιαστικό του ηθοποιού κόλλαγε πολύ περισσότερο στον ρόλο του «infiltration unit»μιας και αντίθετα με τον τεράστιο macho συνάδελφο του εκείνος δεν μαγνήτιζε τα βλέμματα με το επιβλητικό του παρουσιαστικό. Καθόλου άσχημη δουλεία για έναν εντελώς άγνωστο τότε ηθοποιό που εκείνη την εποχή προσπαθούσε να επιβιώσει με το επίδομα ανεργίας.

Το T2 έμελλε να είναι το ξεκίνημα της καριέρας αυτού του πολύ αξιόλογου και πάντα τίμιου ηθοποιού. Και η ειρωνεία είναι ότι δεν αποτελούσε την αρχική επιλογή του Cameron μιας και ο πρώτος υποψήφιος ήταν ο … τραγουδιστής Billy Idol που ευτυχώς όμως τραυματίστηκε ελαφρά σε ένα τροχαίο με τη μοτοσυκλέτα του και δεν μπόρεσε να πάρει τον ρόλο.

Μάλιστα σε μια φάση ο Cameron το σκεφτόταν πολύ σοβαρά να παίξει ο  Schwarzenegger και τους δυο ρόλους ή να επαναφέρει τον Michael Biehn ώστε να ενσαρκώσει έναν TERMINATOR/Kyle Reese όμως πάλι καλά αυτές οι ιδέες δεν υλοποιήθηκαν πότε.

 

Όμως πέρα από το εξαιρετικό του cast το T2 είναι από την αρχή μέχρι το τέλος το μηχανικό «παιδί» του James Cameron.

Ο «πεινασμένος» σκηνοθέτης όχι μόνο κατάφερε να εκμεταλλευτεί την τεχνολογία της εποχής στο έπακρο αλλά την εξέλιξε και στο επόμενο επίπεδο με αποτέλεσμα τα εφέ του T2 να φαντάζουν άξια ακόμα και με τα σημερινά μέτρα σύγκρισης. Ειδικά σκηνές όπως εκείνη όπου ο T-800 αποκαλύπτει το μεταλλικό του χέρι στον έντρομο Miles Dyson συνεχίζουν να συναρπάζουν ακόμα και σήμερα. Πάντως τα 90s δεν ήταν 00s και σε αρκετά σημεία ο Cameron αναγκάστηκε να καταφύγει στα πρακτικά εφέ, γεγονός που προσδίδει ρεαλισμό στις σκηνές δράσης, αλλά και στα… ‘μαγικά κόλπα ‘!

Στις σκηνές όπου ο T-1000 έχει πάρει την μορφή της Sarah Connor χρησιμοποιήθηκε η δίδυμη αδελφή της Linda Hamilton ενώ και η περίφημη και λατρεμένη «Hasta la vista baby» σκηνή δεν έγινε ψηφιακά αλλά χρησιμοποιήθηκε ένας αληθινός, ανάπηρος ηθοποιός, για να ενσαρκώσει τον διαλυμένο T-1000 και στον οποίο τοποθετήθηκαν τεχνητά, προσθετικά μέλη.

 

Όμως ο Cameron, αν και ένας διαχρονικός μάστορας των εφέ και της εικόνας, ποτέ του δεν επαναπαυόταν σε αυτά. Τουλάχιστον την εποχή εκείνη… 

Tο  TERMINATOR 2 : Judgment Day είναι ο ορισμός του καλού και με νόημα sequel αλλά ταυτόχρονα και μια ταινία που στέκεται με στιβαρότητα και από μόνη της. Ο Cameron πολύ έξυπνα ακολούθησε ακριβώς την ίδια συνταγή που είχε εφαρμόσει και στο ALIENS. Πάτησε επάνω στην ουσία της πρώτης ταινίας όμως άλλαξε εντελώς το ύφος του sequel. Αν το THE TERMINATOR ήταν ένα ανελέητο Horror/Slasher φιλμ με δυνατές sci-fi πινελιές , το Judgment Day είναι ο ορισμός της καταιγιστικής sci-fi/action περιπέτειας.

Ο Cameron ανέκαθεν ήταν ‘μανούλα‘ στο να συνεχίζει franchises όμορφα και αποτελεσματικά φέρνοντας τα στα δικά του σκηνοθετικά μέτρα κάτι που το είχε αποδείξει και με το ALIENS όπου διαστρέβλωσε μια ιστορία παρασιτικού και σεξουαλικού τρόμου σε μια μπλοκμπαστερική αλληγορία του Πολέμου στο Βιετνάμ. Και ναι μπορεί , αντίθετα με το ALIEN, το πρώτο TERMINATOR να ήταν δικό του δημιούργημα όμως εδώ το φέρνει στο νέο , σαφώς πιο θεαματικό και μεγαλεπήβολο, ύφος που επιθυμούσε να ακολουθήσει ως δημιουργός.

Το πόσο καλά έχει ‘συναρμολογηθεί’ αυτό το sequel σεναριακά και σκηνοθετικά διακρίνεται από σκηνές όπως εκείνη όπου ο καλός ‘Εξολοθρευτής’ ξεγελά τον υγρό – φονιά ‘Εξολοθρευτή’…

 

To Τ2 μέχρι και σήμερα αποτελεί τον ορισμό του Action και Sci-fi φιλμ που συνδυάζει ιδανικά και ισορροπημένα το ‘μυαλό‘ με την δράση καθώς εδώ διακρίνουμε μια από τις πιο έξυπνες επιλογές που κάνει ένας ήρωας σε όλη την ιστορία αυτού του είδους κινηματογράφου.

Στον αντίποδα η δράση είναι απλά καταιγιστική και άκρως θεαματική. Το να βλέπεις τον ‘Εξολοθρευτή‘ Arnold να μοιράζει πόνο με ένα mini-gun ήταν από τα πιο υπέροχα και συναρπαστικά πράγματα που μπορούσε να δει κανείς εκείνη την εποχή. Έστω και αν η βία και το φονικό εδώ επισκιάστηκαν ώστε η ταινία να απευθυνθεί σε ένα ευρύτερο κοινό.

Το T2 αποτελεί το σπάνιο και πολύτιμο παράδειγμα ενός sequel που θα ικανοποιήσει τους παλιούς οπαδούς όμως ταυτόχρονα θα κατορθώσει να εξαπλώσει την μυθολογία του και σε νέα κοινά.

Παράλληλα ο σκηνοθέτης φροντίζει να ενισχύσει και να αναδείξει το στοιχείο της επιστημονικής φαντασίας αποκαλύπτοντας μας σκόρπιες εικόνες από ένα μέλλον ζοφερό και υπέρμετρα σκληρό…

 

Στο σύμπαν του SKYNET και των μεταλλικών ‘παιδιών‘ του η ανθρωπότητα οδηγείται ολοένα και περισσότερο σε έναν συστηματικό αφανισμό. Η ελπίδα και η ευτυχία ποδοπατούνται από τα τεχνητά πόδια των ίδιων μας των δημιουργημάτων. Η αυτοκαταστροφικές μας τάσεις αποτυπώνονται στο πιο φριχτό τους μεγαλείο.

Όμως ο Cameron παραείναι τελειομανής για να αναλώσει την ταινία του μονάχα σε ξέφρενες σκηνές δράσης. Ξέρει ότι για να έχει όλη αυτή η τεστοστερόνη μια αληθινή επίδραση επάνω σου χρειάζεται και ένα σενάριο γεμάτο συναίσθημα και ψυχή. Το T2 μπορεί να είναι μια ταινία σχετικά με δυο ρομπότ που αλληλοσκοτώνονται όμως ταυτόχρονα είναι πολύ περισσότερα από αυτό. Σε κάνει να νοιάζεσαι για τους χαρακτήρες και την μοίρα τους, σε κάνει να νιώθεις την απειλή του «μεγάλου κακού» ενώ και ο σκηνοθέτης σου δίνει ξανά μια ματιά στο πολύ μακάβριο μέλλον όπου μεταλλικές – μηχανικές ερπύστριες και σκελετοί περνάνε πάνω από ολόκληρα βουνά φτιαγμένα από ανθρωπινά κρανία ενώ και τα οράματα της Sarah Connor που δείχνουν πόλεις ολόκληρες να καταστρέφονται σαν τραπουλόχαρτα από τις πυρηνικές εκρήξεις ειλικρινά σου προκαλούν ανατριχίλα.

Θεματολογικά η ‘Μέρα της Κρίσης’ πέραν της αυτοκαταστροφικής μας φύσης διαπραγματεύεται την ιδέα του ‘πεπρωμένου‘ αλλά και τις επιλογές και τις πράξεις μας γύρω από αυτό. Προφανώς το φιλμ λειτουργεί και ως μια μεταφορά για την μανία των Κυβερνήσεων να χτίζουν όπλα μαζικής καταστροφής που πιθανότατα στο τέλος θα αποτελέσουν και την αιτία της παρακμής μας.

Το T2 ουσιαστικά είναι ένας ‘οικογενειακός – πυρηνικός εφιάλτης’ που θα σε κάνει να αναρωτηθείς αν σκοτώνοντας μονάχα έναν τύπο θα κατορθώσεις να αποτρέψεις την ολική καταστροφή ενός είδους που έχει την τάση να αυτοκαταστρέφεται…

Και φυσικά υπάρχει η απόλυτη στιγμή που τα ανατρέπει όλα, όταν από την αρχή κιόλας της ταινίας ανακαλύπτεις ότι ο χαρακτήρας του Schwarzenegger έχει σταλεί πίσω στο παρελθόν αυτή τη φορά όχι για να σκοτώσει τον John Connor αλλά για να τον κρατήσει ζωντανό !

Η ανατροπή αυτή σε συνδυασμό με την φοβερή χημεία που έχουν μεταξύ τους οι Schwarzenegger  και Furlong προσδίδει άπλετο χιούμορ αλλά και έντονο συναίσθημα αποδεικνύοντας  ότι τα action blockbusters δεν είναι ανάγκη να προσφέρουν μονάχα «άρτο και θεάματα» αλλά και ότι μπορούν να εμπεριέχουν μέσα τους ουσία και ‘τροφή‘ για μπόλικο προβληματισμό.

Με λίγα λόγια αν ο Τιτανικός του Cameron είναι η ταινία όπου πρέπει όλα τα κοριτσάκια να κλαίνε στην θέα ενός παγωμένου ετοιμοθάνατου DiCaprio, το T2 είναι η μοναδική ταινία όπου ένας σωστός άντρας (ή μια σαφώς πιο cool κοπέλα από εκείνες που ‘λιώνουν με τον γαμημένο τον Τιτανικό) επιτρέπεται να συγκινηθεί βλέποντας τον Cyborg Schwarzenegger να δίνει ένα τέλος στην ύπαρξη του για να εκπληρώσει την αποστολή του να προστατεύσει τον John Connor.  

«I know now why you cry, but it’s something that I can never do.»… 

Το TERMINATOR 2 : Judgment Day  σάρωσε το Box Office, εξολόθρευσε τις ελάχιστες κακές κριτικές, καπάρωσε τέσσερα βραβεία Oscar στις τεχνικές κατηγορίες και ολοκλήρωσε ιδανικά το story του Cameron ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε τότε…

Όμως το μεγαλύτερο κατόρθωμα αυτής της ταινίας είναι ίσως το γεγονός ότι αν πας και ρωτήσεις δέκα σκληροπυρηνικούς οπαδούς του franchise ποία είναι η καλύτερη ταινία του Εξολοθρευτή, πιθανότατα οι περισσότεροι θα σου πουν το Judgment Day !

Προσωπικά εγώ λατρεύω τις πρώτες δυο ταινίες εξίσου το ίδιο (κλίνοντας λιγάκι περισσότερο προς την πρώτη…) μιας και η καθεμία έχει το δικό της στυλ και τα δικά της πράγματα για να σου πει.

Δυστυχώς το ίδιο δεν μπορεί να ειπωθεί και για την συνέχεια ή μάλλον τις συνέχειες του μύθου του Εξολοθρευτή. Κάπου στην πορεία ο ζωντανός ιστός και ο μεταλλικός ενδοσκελετός του TERMINATOR ξεκίνησαν να φθείρονται αισθητά. Ακριβώς το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για τον ‘κατασκευαστή‘ του μιας και την σήμερον ημέρα ο Cameron δείχνει να βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στο ‘ψεύτικο‘ CGI και τους εξίσου ‘ψεύτικους‘ χαρακτήρες…

Αν αυτή είναι μια βλάβη που μπορεί να διορθωθεί κάπως ή είναι απλά ανεπανόρθωτη και σηματοδοτεί το τέλος του franchise θα το μελετήσουμε στο τρίτο και τελευταίο μέρος αυτού του αφιερώματος.

Όπως και να χει ο δεύτερος ‘Εξολοθρευτής’ του James Cameron παραμένει ακόμη εδώ, πάντα λειτουργικός και άκρως θεαματικός , έτοιμος να προσφέρει το mini-gun και τις ατακάρες του για την σινε-ψυχαγωγία μας. 

We’ll Be Back !