by Αντρέι Κοτσεργκίν
Πως γίνεται να κάνεις ένα sequel του ALIEN και να κατορθώσεις να αποδώσεις με επιτυχία την υπέροχα κλειστοφοβική, «σεξουαλικη», και έντονη ατμόσφαιρα της πρώτη ταινίας του Ridley Scott ?
Πολύ απλά ΔΕΝ μπορείς.
Ευτυχώς το 1986 ο σκηνοθέτης James Cameron έδειξε να κατανοεί καλύτερα απ’όλους αυτή την πραγματικότητα και αποφάσισε να κινηθεί σε διαφορετικά μονοπάτια από τον προκάτοχο του. Το ALIENS σηματοδοτούσε την επιστροφή του φρικιαστικού Xenomorph πλάσματος του H.R.Giger στις οθόνες μας, ύστερα από 7 ολόκληρα χρόνια, όμως αυτή τη φορά δεν θα γινόταν μέσα από ένα φιλμ καθαρού σασπένς, τρόμου και επιβίωσης αλλά μέσα από μια «πολεμική» ταινία γεμάτη δράση, ποτισμένη με την macho νοοτροπία της εποχής αλλά ταυτόχρονα βουτηγμένη και στο συναίσθημα. Και το σπουδαιότερο είναι ότι με το sequel του ο Cameron αντιμετώπισε με απόλυτο σεβασμό το διαχρονικό και λατρεμένο φιλμ του 1979 αλλά ταυτόχρονα κατόρθωσε να προσδώσει τα δικά του φοβερά και μοναδικά στοιχεία στην μυθολογία του ALIEN.
Αλλά πριν βγούμε από τον «παγωμένο βαθύ μας ύπνο» ας θυμηθούμε λίγο την ιστορία της επιστροφής της Ellen Ripley.
Έχοντας γλιτώσει, κυριολεκτικά τελευταία στιγμή, από τα σαγόνια του αμείλικτου «επιβάτη του διαστήματος» που σκόρπισε τον τρόμο και τον θάνατο στο πλήρωμα της η Ellen Ripley μπαίνει στην διαδικασία του «κρυογονικού ύπνου» και βάζει πλώρη για την επιστροφή της στον πλανήτη Γη. Και τα καταφέρνει να επιστρέψει πίσω στο σπίτι. Ύστερα από 57 ολόκληρα χρόνια…
Εκεί την υποδέχονται οι εργοδότες της όμως το «καλωσόρισμα» τους είναι πιο ψυχρό και από τον διαστημικό ύπνο στον οποίο βρισκόταν για τόσα χρόνια. Κανείς δεν πιστεύει την φαινομενικά εξωφρενική ιστορία της σχετικά με το φρικιαστικό πλάσμα που επιβιβάστηκε στο σκάφος Nostromo και ξεκλήρισε τους συνεργάτες της. Η Ripley απολύεται και της αφαιρείται η άδεια εξασκήσεως του επαγγέλματος της και καταλήγει να φυτοζωεί σε ένα μικροσκοπικό διαμέρισμα, μην έχοντας σκοπό στην ζωή αλλά και αδυνατώντας να κοιμηθεί τις νύχτες μιας και οι εφιάλτες από τον τρόμο που συνάντησε στα βάθη του διαστήματος εξακολουθούν να στοιχειώνουν τις νύχτες της.
Η θλιμμένη ρουτίνα της Ripley θα διαταραχθεί όταν ο Carter J. Burke, ένας υπάλληλος της πρώην εταιρείας της ,θα την επισκεφτεί και θα της αποκαλύψει ότι ο πλανήτης LV-426 από τον οποίο το πλήρωμα του Nostromo έφερε μαζί του το φριχτό πλάσμα τα τελευταία χρόνια έχει μετατραπεί σε μια ανθρώπινη αποικία και ότι πριν από λίγο καιρό η επικοινωνία μεταξύ αποίκων και Γης διακόπηκε απότομα. Ο Burke ζητάει από την Ripley να ταξιδέψει μαζί του και με μια ομάδα διαστημικών πεζοναυτών πίσω στον σκοτεινό πλανήτη και λειτουργώντας ως σύμβουλος να τους βοηθήσει να εντοπίσουν τους εξαφανισμένους αποίκους. Αρχικά η Ellen αρνείται όμως παρακινούμενη από ένα αίσθημα δικαίου αποφασίζει να επιστρέψει πίσω στο μέρος όπου πριν από 57 χρόνια συνάντησε για πρώτη φορά τον απόλυτο τρόμο…
Με το ALIENS ο James Cameron απέδειξε ότι τα sequels πετυχημένων και αγαπημένων ταινιών όχι μόνο μπορούν να έχουν νόημα αλλά και έχουν την δύναμη να συμβάλουν ουσιαστικά στο χτίσιμο της μυθολογίας των αυθεντικών ταινιών. Ο σκηνοθέτης αντιμετώπισε με απόλυτο σεβασμό την ανυπέρβλητη και αξεπέραστη ταινία του Ridley Scott και ταυτόχρονα φρόντισε να χτίσει-προσθέσει τα δικά του κομμάτια στον μύθο. Αυτό το κατόρθωσε αποφεύγοντας πολύ έξυπνα να πατήσει και να αντιγράψει την Horror αισθητική του πρώτου ALIEN και επιλέγοντας να κινηθεί σε νέα πιο action και πολεμικά μονοπάτια. Και αυτό είναι όντως ένα πραγματικό κατόρθωμα μιας και το φιλμ του αντιμετώπισε αρκετά σημαντικά προβλήματα κατά την διάρκεια της παραγωγής του.
Ύστερα από την απρόσμενη επιτυχία (σε εμπορικό επίπεδο αλλά και σε θέμα κριτικών) του ALIEN η 20th Century Fox αποφάσισε να προχωρήσει στην δημιουργία ενός sequel. Όμως εκείνο το καιρό το στούντιο βρισκόταν σε μεταβατικό στάδιο με αποτέλεσμα το εγχείρημα να μπει για αρκετό καιρό στο «ψυγείο». Το ενδιαφέρον για μια συνέχεια αναζοπυρώθηκε όταν μερικά χρόνια αργότερα στα χέρια του παραγωγού Larry Wilson έπεσε το σενάριο μιας ταινίας επιστημονικής φαντασίας ενός νεαρού και ανερχόμενου σκηνοθέτη. Το όνομα του σκηνοθέτη ήταν James Cameron και το σενάριο ήταν της μόλις δεύτερης και πρώτης μεγάλης του ταινίας του κλασσικού πλέον THE TERMINATOR. Ο Wilson ,εντυπωσιασμένος από τον τρόπο που ο σκηνοθέτης συνδύαζε το Horror-Slasher στοιχείο με εκείνο του Sci-Fi , πρότεινε στον Cameron να γράψει το σενάριο για ένα μια συνέχεια της ταινίας του Ridley Scott. O Cameron που εκείνο τον καιρό γύρναγε τον πρώτο Εξολοθρευτή έγραψε ένα προσχέδιο γύρω στις 45 σελίδες όμως τα μεγάλα κεφάλια της Fox δεν ενθουσιάστηκαν μιας και θεωρούσαν ότι δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο και ότι οι εισπράξεις του πρώτου φιλμ αν και υπερβολικά καλές δεν αποτελούσαν εγγύηση για μια πετυχημένη συνέχεια. Όμως όταν τα γυρίσματα του TERMINATOR καθυστέρησαν απρόσμενα εξαιτίας των υποχρεώσεων που είχε ο πρωταγωνιστής Arnold Schwarzenegger με τα γυρίσματα του CONAN THE DESTROYER. Σε αυτό το κενό ο Cameron πρόλαβε και έγραψε ένα κανονικό, όχι όμως και ολοκληρωμένο, σενάριο 90 σελίδων το οποίο εντυπωσίασε τον ,τότε νέο πρόεδρο της Fox ,Larry Gordon ο οποίος υποσχέθηκε να δώσει το πράσινο φως για την δημιουργία του sequel με μοναδική προϋπόθεση ο Εξολοθρευτής του Cameron να γινόταν εμπορική επιτυχία. Το THE TERMINATOR «εξολόθρευσε» το Box Office όμως αν και το ALIENS μπήκε στο στάδιο της παραγωγής τα προβλήματα για τον σκηνοθέτη του δεν σταμάτησαν εκεί…
Το μεγάλο «αγκάθι» στο όραμα του Cameron είχε να κάνει με την επιστροφή της Sigourney Weaver στον ρόλο της εμβληματικής Ellen Ripley. Η πρωταγωνίστρια του πρώτου ALIEN είχε τις αμφιβολίες της σχετικά με το εγχείρημα όμως ύστερα από μια συνάντηση που είχε με τον σκηνοθέτη οι αμφιβολίες της κάμφθηκαν. Όμως και πάλι δεν υπέγραψε το πολυπόθητο συμβόλαιο για την μεγάλη επιστροφή της μιας και υπήρχαν σοβαρές διαφωνίες μεταξύ του ατζέντη της και του στούντιο σχετικά με το θέμα της αμοιβής της. Η Weaver ζήταγε ένα ποσό για να ξαναπαίξει την Ripley το οποίο η Fox θεωρούσε εξωφρενικό και μάλιστα ζήτησε από τον Cameron να ξαναγράψει το σενάριο με άλλον κεντρικό χαρακτήρα ! Ο σκηνοθέτης πήρε τηλέφωνο τον μάνατζερ του Schwarzenegger και τον ενημέρωσε ότι τον θέλει για πρωταγωνιστή του ALIENS. Όταν η είδηση έφτασε στα αυτιά του μάνατζερ της Weaver η πρωταγωνίστρια αποφάσισε να δεχτεί τον ρόλο και τελικά συμφώνησε να πάρει ως αμοιβή το ποσό του ενός εκατομμυρίου δολαρίων. Η αλήθεια πάντως είναι ότι ο Cameron στην πραγματικότητα ποτέ του δεν θα δεχόταν να κάνει ένα sequel χωρίς τον χαρακτήρα της Ripley και το τηλεφώνημα που έκανε στον ατζέντη του Arnold ήταν απλά ένα κόλπο που λειτούργησε ως μοχλός πίεσης για να δεχτεί η Weaver την πρόταση της Fox !
Όμως τα προβλήματα δεν έληξαν εκεί. Η Weaver ήταν ουσιαστικά το μοναδικό πρόσωπο από εκείνα που κατέστησαν το πρώτο ALIEN μια από τις κορυφαίες ταινίες όλων των εποχών που επέστρεφε στον «τόπο του εγκλήματος». Ο σεναριογράφος Dan O’Bannon δεν επέστρεψε μιας και ο Cameron ανέλαβε να γράψει το σενάριο μόνος του ενώ δεν ζήτησε και την καλλιτεχνική συνεισφορά του H.R. Giger μιας και το μοναδικό νέο στοιχείο που ήθελε να προσθέσει στο περιβάλλον του Xenomorph ήταν η επιβλητική παρουσία της Alien Queen για την οποία είχε τα δικά του σχέδια και ιδέες. Και φυσικά υπήρχε η αίσθηση της απουσίας του σκηνοθέτη Ridley Scott που αποτέλεσε την βασική αφορμή ώστε να αντιμετωπίσει ο Cameron προβλήματα και αψιμαχίες με το τεχνικό του team. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν Βρετανοί πρώην συνεργάτες του Scott στο πρώτο φιλμ και δεν ήταν καθόλου ενθουσιασμένοι που δεν θα συνεργάζονταν ξανά μαζί του στο sequel της ταινίας που μόχθησαν για να δημιουργήσουν. Θεωρούσαν τον Cameron ακατάλληλο και άπειρο σκηνοθέτη (λες και ο Scott όταν γύρναγε το ALIEN ήταν κάνας καταξιωμένος βετεράνος δημιουργός…) και δεν ήταν και λίγες οι φορές που πλακώθηκαν μαζί του. Για να τους αποδείξει την αξία του ο εγωιστής Cameron κανόνισε μια ιδιωτική προβολή του Εξολοθρευτή του όμως κανέναν μέλος του team δεν τον τίμησε με την παρουσία του… Σαν μην έφταναν αυτά δεν ήταν και λίγες οι φορές που διακόπτονταν τα γυρίσματα εξαιτίας των Βρετανικών τους εθίμων μιας και οι τεχνικοί έκαναν κάθε μέρα διαλείμματα για να πιουν το πατροπαράδοτο Αγγλικό τσάι με αποτέλεσμα να βγάζουν τον σκηνοθέτη έξω από τα ρούχα του ! Ευτυχώς τελικά κουτσά, στραβά τα βρήκαν μεταξύ τους και η ριμάδα η ταινία ολοκληρώθηκε.
Ο Cameron αντιμετώπισε το φιλμ του ως μια αλληγορία για τον Πόλεμο του Βιετνάμ και για αυτό το ALIENS περιβάλλεται από μια έντονη πολεμική και μαχητική ατμόσφαιρα. Ταυτόχρονα όμως διατήρησε και μερικά από τα ψήγματα αγωνίας, μυστηρίου και σασπένς της πρώτης ταινίας. Τα Xenomorphs του Cameron στηρίζονται περισσότερο στην δύναμη των αριθμών και όχι της μονάδας. Αντίθετα με το πρώτο ALIEN όπου είχαμε ένα μονάχα αιμοβόρο και ύπουλο πλάσμα που παραμόνευε υπομονετικά τους ήρωες μέσα στις σκιές και τα σκοτάδια στο ALIENS έχουμε μια ολόκληρη ομάδα από αυτά τα φονικά τέρατα που επιτίθενται άμεσα και δίχως φόβο στους ανθρώπους. Αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι ανθρώπινοι χαρακτήρες είναι οπλισμένοι με φοβερά και φουτουριστικά όπλα που μπορούν να ξεκληρίσουν την εξωγήινη απειλή με σχετική ευκολία στερεί κάπως από το Xenomorph την αμείλικτη επικινδυνότητα που είχε στην πρώτη ταινία όμως από την άλλη ταιριάζει ιδανικά στο περιβάλλον που θέλει να σου αποδώσει ο Cameron. Το πλάσμα του ALIEN ήταν ένας μοναχικός επιβάτης του διαστήματος που γεννιέται μέσα σε ένα άγνωστο για εκείνο περιβάλλον και απλά προσπαθεί να προσαρμοστεί και να επιβιώσει με τον μοναδικό τρόπο που ξέρει, μέσα από την ενστικτώδη εχθρότητα του. Όμως στο ALIENS αυτά τα πλάσματα έχουν «αποικήσει» ένα περιβάλλον το οποίο θεωρούν την φωλιά τους με αποτέλεσμα να λειτουργούν ως αγέλη. Αυτό το στοιχείο τους δίνει την δυνατότητα να επιτίθενται με πολύ πιο άμεσο τρόπο στους πεζοναύτες τους οποίους ουσιαστικά θεωρούν ως εισβολείς.
Και φυσικά έχουμε και την αντίπαλη πλευρά, τους τσαμπουκαλεμένους Space Marines οι οποίοι είναι πεπεισμένοι μέσα από την άγνοια τους ότι μπορούν να συνθλίψουν τα ενοχλητικά «έντομα» χάρη στον προηγμένο οπλισμό τους. «I’m ready, man, check it out. I am the ultimate badass! State of the badass art! You do not wanna fuck with me. Check it out! Hey Ripley, don’t worry. Me and my squad of ultimate badasses will protect you! Check it out! Independently targeting particle beam phalanx. Vwap! Fry half a city with this puppy. We got tactical smart missiles, phased plasma pulse rifles, RPGs, we got sonic electronic ball breakers! We got nukes, we got knives, sharp sticks…» ΄δηλώνει με περίσσια έπαρση στην Ripley ο μπουνταλάς, στρατόκαυλος οπλίτης Hudson. Όταν όμως ο σκηνοθέτης αποφασίζει ύπουλα να του στερήσει αυτά τα όπλα και να τον αφήσει στο έλεος του πρωτόγονου κινδύνου που αντιμετωπίζει τότε η ταινία παίρνει μια εντελώς διαφορετική τροπή τρόμου και επιβίωσης και κάπως έτσι η κατάσταση οδηγείται στο περιβόητο «Game Over Man, Game Over»…
Οι Space Marines του Cameron δεν έχουν κανέναν τρομερό βάθος σαν προσωπικότητες όμως ακριβώς έτσι πρέπει να είναι. Εξυπηρετούν ιδανικά τον ρόλο τους και όμως μέσα από την απόλυτη μαγκιά και σκληράδα τους προκύπτουν αρκετοί ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Η τσαμπουκαλεμένη Vasquez που ξεκινάει ως η επιτομή της σκληρής γκόμενας και καταλήγει σε έναν αρκετά συμπαθή χαρακτήρα χάρη στην δυναμική ερμηνεία της Jenette Goldstein η οποία πιθανότατα σήμερα θα κατηγορούνταν για «Whitewashing» μιας και στην πραγματικότητα είναι μια κατάλευκη τύπισσα από την Καλιφόρνια. Ο λατρεμένος, αθυρόστομος μπουνταλάς Bill Paxton που μας πρόσφερε στιγμές άπλετου γέλιου αλλά και αγωνίας με ατακάρες τύπου «They’re coming outta the walls. They’re coming outta the goddamn walls. Let’s book!» εκφράζοντας με κωμικό τρόπο την ατμόσφαιρα πλήρους απόγνωσης που κατακλύζει την ανθρώπινη πλευρά μόλις βρεθεί στο στόμα του κτήνους. Ο χέστης υπολοχαγός Gorman που αντιμετωπίζεται με δικαιολογημένο χλευασμό από τους ίδιους του τους άντρες όμως στο τέλος καταφέρνει με αυτοθυσία να εξιλεωθεί (κάπως) στα μάτια μας. Και φυσικά έχουμε τον τεράστιο Michael Biehn που μετά τον Kyle Reese του Εξολοθρευτή μας χαρίζει έναν ακόμη action ήρωα της διπλανής πόρτας μέσα από την περσόνα του δεκανέα Hicks, ενός τύπου άκρως σκληροτράχηλου και ηρωικού αλλά ταυτόχρονα και εξαιρετικά ανθρώπινου. Ένας ήρωας δράσης που θα τον συμπαθήσει μέχρι και η μάνα σου ! Και να φανταστείς ότι δεν ήταν καν η πρώτη επιλογή για τον ρόλο μιας και αρχικά τον Hicks τον έπαιζε ο James Remar που όμως απολύθηκε επειδή εκείνο τον καιρό αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα καταχρήσεων και κάθε λίγο και λιγάκι πλακώνονταν με τον σκηνοθέτη. Ο Remar είναι ένας αξιόλογος ηθοποιός που μπορεί και παίζει με επιτυχία σκληρούς ρόλους όμως πολύ δύσκολα γίνεται συμπαθής μέσα από αυτούς. Ειλικρινά δεν νομίζω αν παρέμενε στον ρόλο να είχε την ίδια χημεία που έβγαλε ο Biehn με την Weaver.
Όμως έχουμε και τους «ανεκπαίδευτους» του cast. Τον Lance Henriksen να παραδίδει μια τέλεια ρομποτική και ηρωική ερμηνεία ως το ανδροειδές Bishop, τον εκνευριστικά γλοιώδη Paul Reiser στον ρόλο του υπαλλήλου της Weyland-Yutani, Burke που συμβολίζει ιδανικά την εταιρική απληστία και φυσικά έχουμε και την μικρή Carrie Henn που ως Newt κατόρθωσε να παίξει τεράστιο ρόλο στην εξέλιξη και την ψυχή της υπόθεσης. Ήταν ο πρώτος και τελευταίος ρόλος της άκρως σύντομης κινηματογραφικής καριέρας της μιας και μεγαλώνοντας επέλεξε να γίνει δασκάλα. Και φυσικά έχουμε την επιστροφή της Sigourney Weaver στον ρόλο που την ανέδειξε όμως την παρουσία της θα την κρατήσω για το τέλος μιας και κατά τη γνώμη μου μέσα σε εκείνη περικλείεται ολόκληρη η ουσία του ALIENS.
Στο κομμάτι των εφέ και της εικόνας το ALIENS έκλεψε τις εντυπώσεις στην εποχή του και διατηρείται εντυπωσιακό μέχρι και σήμερα. Η ταινία του Cameron απέσπασε καλές κριτικές, κυριάρχησε στο Box Office και απέσπασε 7 υποψηφιότητες για Oscar μεταξύ των οποίων και μια στην κατηγορία του ‘Α Γυναικείου Ρόλου. Η Sigourney Weaver έγινε η πρώτη γυναίκα ηθοποιός που κέρδιζε υποψηφιότητα με έναν «action» ρόλο.
Δεν θα μπω στην διαδικασία να συγκρίνω το φιλμ του Cameron με εκείνο του Scott μιας και λατρεύω και τις δυο ταινίες και θεωρώ ότι είναι αρκετά διαφορετικές μεταξύ τους, η καθεμία με το ύφος και τα μοναδικά χαρακτηριστικά της, που όμως ταυτόχρονα συμπληρώνουν ιδανικά η μια την άλλη. Εκεί όμως που θέλω να σταθώ, κλείνοντας, είναι στην μεγαλοπρεπή τρίτη πράξη του ALIENS όπου ο James Cameron παραδίδει μαθήματα σκηνοθεσίας και σεναρίου αλλά και σε μια αρχικά κομμένη σκηνή που ευτηχώς στην συνέχεια αποκαταστάθηκε και προσδίδει στην ταινία ένα εντελώς διαφορετικό και πιο δυνατό νόημα και συναίσθημα.
Η «κάθοδος στην Κόλαση» που αποφασίζει να πραγματοποιήσει η Ellen Ripley στο φινάλε της ταινίας για να σώσει την μικρή αβοήθητη Newt από μια εξαιρετικά φριχτή μοίρα έχει χαραχτεί στο μυαλό μου για πάντα. Η Ripley αντίθετα με το πρώτο ALIEN όπου το μόνο που μπορούσε να κάνει είναι να τρέξει για να γλιτώσει από τον απόλυτο τρόμο αυτή την φορά αποφασίζει να τον αντιμετωπίσει κατάμουτρα. Η σεκάνς όπου αντικρίζει για πρώτη φορά την τερατώδη και επιβλητική Alien Queen είναι απλά μεγαλειώδης και εκείνη την στιγμή ο Cameron σε βυθίζει σε μια αυξανόμενη και συνεχή ένταση που σταματάει μονάχα μετά την επική μάχη μεταξύ ανθρώπου και κτήνους μέσα στο διαστημόπλοιο. Αυτή η τρίτη πράξη του ALIENS είναι ένας από τους βασικότερους λόγους που αγάπησα μικρός τον κινηματογράφο και ειλικρινά δεν θα κουραστώ να την παρακολουθώ ποτέ.
Όμως η σκηνή που θεωρώ ότι αποτελεί την «ψυχή» του ALIENS βρίσκεται στην αρχή της ταινίας και δεν την είδαμε ποτέ στην κινηματογραφική εκδοχή. Στην σκηνή αυτή η Ripley αναρρώνει σε ένα νοσοκομείο από την πρώτη φρικιαστική συνάντηση της με το πλάσμα του H.R.Giger όταν την επισκέπτεται ο γλίτσας ο Burke για να την ενημερώσει για την μοίρα της μοναχοκόρης της. Μαθαίνουμε ότι η Ripley είχε μια κόρη που εξαιτίας των γεγονότων που συνέβησαν στην πρώτη ταινία είχε να την δει 57 ολόκληρα χρόνια και ο Burke την ενημερώνει ότι απεβίωσε στα 66 της χρόνια. Είναι η στιγμή που η Ripley συνειδητοποιεί ότι είναι πλέον ολομόναχη στον κόσμο και μαζί της συνειδητοποιούμε και εμείς ότι το αποκρουστικό πλάσμα της πρώτης ταινίας της στέρησε πολύ περισσότερα απ’όσα νομίζαμε. Έχουν περάσει 57 ολόκληρα χρόνια και όμως το «Τέρας» συνεχίζει να την καταδιώκει…
Και όμως στο φινάλε του ALIENS η Ellen Ripley, περνώντας δια πυρός και σιδήρου, αντιμετωπίζει τον φόβο της και σώζοντας την Newt επιτυγχάνει την εξιλέωση, την κάθαρση της. Ξαναγίνεται μάνα. Ένα φινάλε ηρωικό, ανθρώπινο και συναισθηματικό. Ένα φινάλε απλά ιδανικό και υπέροχο έστω και αν επιτυγχάνεται εις βάρος μιας άλλης ‘μητέρας‘ που εδώ απλά θέλει να προστατεύσει τα δικά της , εξαιρετικά θανατηφόρα και αποκρουστικά , παιδιά.
Και όμως μερικά χρόνια αργότερα κάποιοι θεώρησαν, μάλλον λανθασμένα, ότι το κεφάλαιο της ιστορίας της Ellen Ripley όχι μόνο δεν είχε κλείσει αλλά αποφάσισαν κιόλας να της στερήσουν την κάθαρση και την γαλήνη που με τόσο κόπο και αίμα είχε κερδίσει. Όμως αυτή την ιστορία θα την εξετάσουμε την επόμενη φορά…
THE BAT COUNTRY PRESS : Too Weird To Live, Toο GEEK To Die ! 