Το A Quiet Place δεν σε αφήνει να ησυχάσεις ούτε για μια στιγμή…

by Αντρέι Κοτσεργκιν

Θυμάσαι εκείνες τις μικρές, ήσυχες και γαλήνιες στιγμές που κάθε ταινία Τρόμου πολύ γενναιόδωρα σου προσφέρει λίγο πριν σε ρίξει ξανά σε έναν κόσμο πόνου, κραυγών και αγωνίας ?

Ε στο A Quiet Place του σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή John Krasinski αυτές οι μικρές στιγμές είναι και οι ‘ χειρότερες ‘  μίας και ο δημιουργός τις παίρνει και τις διαστρεβλώνει σε κάτι απόκοσμο , φριχτό και ανίερο το οποίο μόλις στρέψει τα πελώρια και αιμοβόρα σαγόνια του εναντίον σου θα σε κάνει να μετάνιωσεις την μέρα και την στιγμή που δεν σεβάστηκες τον ιερό και δυστυχώς όχι και τόσο απαράβατο κανόνα της κινηματογραφικής αίθουσας και τα λεγες με τον διπλανό σου κατά την διάρκεια της προβολής…

Το φιλμ εφαρμόζοντας μια In media Res αφήγηση μας τοποθετεί 89 μέρες μετά τον ερχομό των φρικτών πλασμάτων . Ο σκηνοθέτης πατώντας επάνω στα αμφιλεγόμενα αλλά και εξαιρετικά τολμηρά χνάρια του It Comes at Night δεν μας αποκαλύπτει και πολλά πράγματα σχετικά με τα φονικά πλάσματα που φαίνεται να έχουν αφανίσει το μεγαλύτερο κομμάτι της ανθρωπότητας. Για την ακρίβεια ούτε και για αυτό το τελευταίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι … Πάντως όσοι μισείτε το It Comes at Night μην φοβάστε μιας και εδώ ο σκηνοθέτης ακολουθεί μια πολύ πιο στρωτή και δίχως arthouse πινελιές αφήγηση η οποία θα ικανοποιήσει ακόμα και το πιο κλειστομυαλο ‘Horror’ κοινό .

Ο Krasinski μας συστήνει σε μια πενταμελή οικογένεια που ζει απομονωμένη κάπου στην Αμερικανική επαρχία και προσπαθεί να επιβιώσει από τα φριχτά σαρκοβόρα αρπακτικά τα οποία παραμονεύουν εκεί έξω και έλκονται από τους δυνατούς ήχους. Ο μοναδικός τρόπος για να επιβιώσει κανείς είναι με το να ζει συνεχώς μέσα στην απόλυτη ησυχία . Όμως πόσο εύκολο είναι να ακολουθείς ευλαβικά μια σιωπηλή ρουτίνα όταν παράλληλα έχεις να μεγαλώσεις τρία ανήλικα παιδιά ? Και άραγε το γεγονός ότι ένα από τα παιδιά σου είναι κωφάλαλο αποτελεί πλεονέκτημα ή μειονέκτημα σε αυτόν τον νέο βάρβαρο κόσμο στον οποίο συνεχώς κάθε μέρα πρέπει να παλεύεις τόσο για την επιβίωση σου όσο και για εκείνη των ανθρώπων που αγαπάς ?

Ο Krasinski συνεχίζει την νέα άτυπη παράδοση που θέλει κωμικούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες να μας δίνουν στιβαρές Horror ταινίες που κάνουν τα φιλμ των συναδέλφων τους που δηλώνουν ‘ εξπερ‘ στον τρόμο να μοιάζουν με μικρά χνουδωτά και χαριτωμένα γατάκια . Ο τύπος παίρνει ένα χιλιοειπωμενο θέμα Post Apocalyptic επιβίωσης και μας το παρουσιαζει μέσα από ένα δικό του πρίσμα που το κάνει να φαντάζει πιο ζουμερο και φρέσκο και από την σάρκα των γκαντεμηδων ανθρώπων που κατασπαράζουν τα αμείλικτα πλάσματα του.

Ο σκηνοθέτης ενώ σου παρουσιάζει από την μία τα γραφικά τοπία της Αμερικανικής επαρχίας ως μια Εδέμ ανάμεσα στην Κόλαση στην οποία έχει μετατραπεί ο υπόλοιπος κόσμος, τον οποίο δεν βλέπουμε ποτέ μας αλλά τα αποκόμματα των εφημερίδων που συλλέγει ο πρωταγωνιστής μας δίνουν μια τρομερή εικόνα της κατάστασης που επικρατεί εκεί έξω , στην συνέχεια αφήνει τους κατοίκους αυτής της Κόλασης να εισβάλουν στον Παράδεισο που έχει φτιάξει με κόπο και θυσίες η οικογένεια της ιστορίας μας και να τον μετατρέψουν σε ένα πεδίο συνεχούς αγωνίας και τρόμου . Βέβαια ο φόβος αυτός δεν ήρθε ξαφνικά αλλά παραμόνευε εξαρχής κάπου εκεί αναγκάζοντας την οικογένεια να ζει μέσα στην απόλυτη σιωπή . Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει και η προσαρμογή που αναγκάζεται να κάνει η οικογένεια ώστε η ρουτίνα της να συμβαδίζει με το νέο status quo που επικρατεί στον πλανήτη και ο σκηνοθέτης αποτυπώνει αυτή την ρουτίνα μέσα από όμορφες λεπτομέρειες .

Ο Krasinski μαεστρικά μεταμορφώνει τον ήχο στον απόλυτο πρωταγωνιστή της ιστορίας του. Τα πάντα κινούνται και εξαρτώνται γύρω από αυτόν ενώ ακόμη και η ολοκληρωτική έλλειψη του μπορεί να είναι υψίστης σημασίας . Το φιλμ διακατέχεται από την αρχή μέχρι και το τέλος από έντονο σασπένς ενώ και τα jump scares μπορεί να μας προσφέρονται απλόχερα όμως είναι άκρως πετυχημένα και δικαιολογούν απόλυτα την ύπαρξη τους. Μοναδική παραφωνία αποτελούν δύο γαμημενα … ρακουν που θα μπορούσαν να λείπουν από την ταινία αλλά οκ κυριολεκτικά είναι μικρό το κακο και τα δύο τους στο τέλος παίρνουν ακριβώς αυτό που αξίζουν …

Εξαιρετική είναι και η εναλλαγή συναισθημάτων που σου προκαλεί ο σκηνοθέτης με τις διάφορες στα πλάνα και τα τοπία του. Οι σκηνές μέσα στο σπίτι απόπνεουν μια ασφυκτική κλειστοφοβία ενώ τα εξωτερικά πλάνα ζεχνουν από την απειλή των τεράτων που ειλικρινά δεν ξέρεις από πού θα έρθουν να σε κατασπαράξουν…

Μπορεί όπως είπαμε ο ήχος να είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής της ιστορίας όμως και το κανονικό cast τα πηγαίνει περίφημα . Και τα τρία πιτσιρίκια της ταινίας είναι άψογα με την νεαρή Millicent Simmonds να ξεχωρίζει στον ρόλο της κωφάλαλης κόρης ( Αξίζει να σημειωθεί ότι η ηθοποιός είναι όντως κωφάλαλη και σύμφωνα με τον Krasinski τον βοήθησε πάρα πολύ ώστε να καταλάβει πως ζουν και συμπεριφέρονται οι κωφάλαλοι .) και η οποία λόγο της κατάστασης της αποτελεί δίκοπο μαχαίρι για την οικογένεια της. Βλέπεις από την μία έχεις το κεφάλι σου ήσυχο ότι δεν θα αρχίσει να ουρλιάζει ξαφνικά , προσελκύοντας έτσι τα τέρατα , από την άλλη όμως το γεγονός ότι η ακοή της δεν λειτουργεί την καθιστά εξαιρετικά ευάλωτη σε έναν κόσμο όπου συνεχώς πρέπει να έχεις ανοιχτά τα αυτιά σου…

Όμως την παράσταση κλέβουν οι δύο μεγάλοι της οικογένειας : Ο ‘ μπαμπάς  ‘ John Krasinski και η ‘ μαμά ‘ Emily Blunt. Οι δύο πρωταγωνιστές είναι παντρεμένοι μεταξύ τους και στην αληθινή ζωή και αυτό έχει άμεσο και θετικό αντίκτυπο και στην χημεία τους επί της οθόνης . Ο Krasinski αφήνει το απαραίτητο μετά – αποκαλυπτικό μούσι που αρμόζει σε αυτές τις περιπτώσεις και μας δίνει έναν πατέρα βλοσυρό και αυστηρό αλλά συνάμα στοργικό και τραγικό . Από την άλλη η Emily Blunt μας θυμίζει για ακόμη μια φορά την τρομερή ικανότητα της να ακροβατεί ανάμεσα στο δραματικό στοιχείο και το … απόλυτο Badass ! Η τύπισσα είναι σπουδαία ηθοποιός και βλέποντας την εδώ να προσπαθεί να καταπνίξει μερικές κραυγές πόνου πραγματικά δεν γίνεται να μείνεις ανεπηρέαστος.

Και τέλος φυσικά έχουμε και τους αρχικά αθεατους πρωταγωνιστές του A Quiet Place τα απόκοσμα πλάσματα τα οποία ο σκηνοθέτης δεν μας λέει ποτέ του από πού προέρχονται και γιατί μας κυνηγάνε και μας σφάζουν με τόσο πείσμα και μίσος . Αν είσαι από εκείνους που ζητάνε εξηγήσεις για τα πάντα και τις θέλουν και έτοιμες , ζεστές , στο πιάτο ετοιμάσου να απογοητευτείς . Αν πάλι δεν είσαι τσιγκούνης στην εγκεφαλική βενζίνα και σου αρέσει να κινείς τους τροχούς της φαντασίας σου τότε θα έχεις αρκετό υλικό για σκέψη μιας και τα μόνα πράγματα που μαθαίνουμε σχετικά με τα πλάσματα είναι ακριβώς αυτά που μαθαίνουν και οι πρωταγωνιστές και αυτά δεν είναι και πολλά . ‘ Angels of Death ‘ , έτσι τα περιγράφει το εξώφυλλο μιας εφημερίδας που κοσμεί τον τοίχο του υπόγειου της οικογένειας και από κει και πέρα ο σκηνοθέτης σε αφήνει πολύ ορθά να βγάλεις τα δικά σου συμπεράσματα . Σε επίπεδο σχεδιασμού τα πλάσματα μοιάζουν να είναι βγαλμένα από τις παλιές καλές εποχές του Resident Evil video game και φαντάζουν ως αμείλικτα αρπακτικά τα οποία σίγουρα δεν τα θες να στήσουν αυτί έξω από το σπίτι σου…

Πάντως κάπου διάβασα ότι αρχικά η Paramount εξέταζε σοβαρά το ενδεχόμενο να κυκλοφορήσει το A Quiet Place υπό την σφραγίδα του CLOVERFIELD franchise. Ευτυχώς δεν συνέβη αυτό . Ναι το φιλμ του Krasinski έχει όλα τα φόντα για να αποτελέσει μια εξαιρετική προσθήκη στο σύμπαν του CLOVERFIELD και σίγουρα κολλάει πολύ περισσότερο σε αυτό το σύμπαν από εκείνο το γαμημενο ‘ Παράδοξο ‘ / ξεπετα / αρπαχτη που είδαμε πρόσφατα . Όμως από την άλλη τόσο σε αυτή την ταινία όσο και στον σκηνοθέτη της αξίζει το δικαίωμα να μπορέσουν να σταθούν στα δικά τους πόδια και όχι να τα συναντάμε ανάμεσα στις λέξεις ‘ J.J. Abrams ‘ και ‘ Mystery Box ‘ … Και ευτυχώς αν κρίνουμε από τις μέχρι τώρα κριτικές και τις εισπράξεις στο Box Office το A Quiet Place του John Krasinski βρίσκει την δική του ξεχωριστή θέση στα κινηματογραφικά δρώμενα.

Κλείνοντας θα ήθελα να δηλώσω ότι ταυτίστηκα απόλυτα με τα τέρατα του A Quiet Place. Και ναι μπορεί μια τέτοια δήλωση να ακούγεται οξυμωρη και απάνθρωπη όμως διαολε όταν βρίσκεσαι σε μια σχεδόν άδεια κινηματογραφική αίθουσα και παρόλα αυτά ακούς τον κόσμο από πίσω σου να μασουλαει τα ποπκορν του λες και είναι η τελευταία μέρα τους επάνω στην γη αλλά και ‘ σινεφίλ ‘ να βρίζονται μεταξύ τους την ώρα της προβολής ειλικρινά δεν γίνεται να μην ευχηθείς μέσα σου αυτοί οι αιμοδιψείς και τσαντισμενοι ‘ Τιμωροί της ηχορρύπανσης ‘ με τα πελώρια σαγόνια και τα κοφτερά σαν ξυράφια νύχια να μην ήταν αληθινοί έστω και για λίγες στιγμές …

Από την άλλη ποιός είμαι εγώ και μιλάω και κρίνω ? Μήπως το ‘ΚΛΑΚ‘ που έκανε το καπάκι της μπύρας μου όταν την άνοιξα ακούστηκε περισσότερο από ότι θα έπρεπε ? Μήπως τελικά επιβίωσα από σύμπτωση και όχι επειδή ήμουν τόσο αθόρυβος όσο νόμιζα ότι είμαι ? Μήπως αυτή την στιγμή που γράφω τον επίλογο μου σχετικά με το A Quiet Place τα πλήκτρα στο πληκτρολόγιο μου ακούγονται σαν εκκωφαντικά πλήκτρα πιάνου στο αυτιά κάποιου τερατωδους και αιμοδιψή Μπασταρδου που παραμονεύει κάπου εκεί έξω ? Το φιλμ του Krasinski μπορεί να σε οδηγήσει σε τέτοιες παρανοϊκές σκέψεις και αυτή είναι η απόλυτη πιστοποίηση της αξίας του.