To SERENITY με έκανε να ουρλιάξω ‘Game Over Man, Game Over’…

by Αντρέι Κοτσεργκίν 

ΠΡΟΣΟΧΗ : Το κείμενο που ακολουθεί περιλαμβάνει SPOILERS γύρω από το φιλμ SERENITY του 2019.

 

Στο SERENITY o σκηνοθέτης και σεναριογράφος Steven Knight μπασταρδεύει το φιλμ Shutter Island ,του συναδέλφου Martin Scorsese, με την κλασσική νουβέλα του Χέρμαν Μέλβιλ ‘Μόμπι Ντικ’ αλλά και το περίφημο video game … The Sims. Κάπου ανάμεσα σε όλη αυτή την δημιουργική παράνοια έχουμε και τον πρωταγωνιστή Matthew McConaughey να μας μοστράρει κάθε λίγο και λιγάκι τον γυμνό πισινό του και ως ένας σύγχρονος και πανέμορφος ‘Καπετάνιος Αχάμπ’ να πασχίζει με όλο του το είναι να ψαρέψει το απόλυτο θήραμα-τρόπαιο των ωκεανών :

Έναν γαμημένο τόνο… 

Βλέποντας το SERENITY του  Steven Knight έβγαλα τα εξής συμπεράσματα : 

• Αγαπημένη ταινία του σκηνοθέτη είναι το Shutter Island. 
• Αγαπημένη νουβέλα του σκηνοθέτη είναι το Μόμπι Ντικ.
• Αγαπημένο Video Game του σκηνοθέτη είναι το The Sims. 
• To The Sims κατά 99% είναι και το μοναδικό Video Game που έχει παίξει στην ζωή του ο Knight.
• O McConaughey έχει τον υπέροχα γυμνασμένο κώλο που πάντα ήθελα. 
• Ο Djimon Hounsou το χει πάρει απόφαση να μην ξανακάνει ταινία της προκοπής για το υπόλοιπο της καριέρας του. 
• Η Anne Hathaway φαντάζει ως μια ψυχρή και αντιπαθητική σκύλα ακόμη και όταν υποδύεται την τραγική γυναίκα – ‘θύμα’ της υπόθεσης. 
• O Jason Clarke πρέπει επειγόντως να απολύσει τον ατζέντη του. 
• Η Diane Lane στα 50 της παραμένει μια εξαιρετικά γοητευτική γυναίκα.
• Για έναν αληθινό Άντρα το ψάρεμα είναι καλύτερο και από το σεξ.

 

Το SERENITY είναι ένα φιλμ που πραγματικά με αιφνιδίασε με την ηλιθιότητα και τον παραλογισμό του. Εδώ ο Knight έχει την εντύπωση ότι γυρνάει την πιο ‘mind fuck’ εργάρα της δεκαετίας όμως στην πραγματικότητα απλά μας δίνει την πιο καυτή ‘πατάτα‘ της φετινής κινηματογραφικής σεζόν. To πως την πάτησαν όλοι αυτοί οι αστέρες του Hollywood και είπαν ‘ναι‘ διαβάζοντας το σενάριο αυτού του τύπου πραγματικά αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα σύγχρονα μυστήρια της ανθρωπότητας. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τους παραγωγούς που έσκασαν 25 μύρια ώστε να γυριστεί αυτό το πράγμα.

Τελειώνοντας την προβολή του SERENITY φρόντισα να καταγράψω την αντίδραση μου και σας την παραδίδω αγαπητοί μου αναγνώστες : 

H … υπόθεση (ΧΑΧΑΧΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΑΑΑΧ…) πάει ως εξής : 

O Baker Dill (McConaughey) είναι ένας βετεράνος του Ιράκ που καταφεύγει στο μικρό και απομονωμένο νησί Plymouth για να ξεφύγει από το σκιερό του παρελθόν. Ο τυπάς αυτός πιάνει δουλειά ως ψαράς και ξεναγός όμως δεν είναι ιδιαίτερα καλός στο επάγγελμα του. Βλέπεις ο Baker έχει πάθει μια ψύχωση με έναν … Τόνο και επιθυμεί σαν τρελός να τον πιάσει κάτι που αποτυγχάνει να κάνει εδώ και χρόνια. Η μανία που χαρακτηρίζει τον Baker μπορεί να συγκριθεί μονάχα με εκείνη του λογοτεχνικού Κάπτεν Αχάμπ που πάσχιζε διακαώς να σκοτώσει το θηρίο της θάλασσας γνωστό και ως ‘Μόμπι Ντικ’. Ακριβώς όπως και ο καπετάνιος έτσι και ο Baker δεν λογαριάζει τίποτε και κανέναν μπροστά στον σκοπό – ψύχωση του.

Αντίθετα με τον μυθοπλαστικό Άχαμπ που είχε έναν καλό λόγο ώστε να ξεκάνει το λευκό και πελώριο κύτος του, μιας και ο Μόμπι στο παρελθόν του είχε στερήσει το ένα του πόδι, ο Baker δεν φαίνεται να έχει κάποιον προφανή λόγο που να δικαιολογεί την εμμονή του. Ο τύπος αυτός απλά έχει έναν ψυχαναγκασμό που μέρα , νύχτα του επιβάλλει να βγει όξω στην θάλασσα και να ψαρέψει αυτόν τον τεράστιο τόνο με κάθε κόστος…

Η φάση θα γίνει ακόμη πιο περίπλοκη όταν μια μέρα θα κάνει την απρόσμενη εμφάνιση της η πρώην γυναίκα του Karen (Hathaway) και θα του προσφέρει 10 εκατομμύρια δολάρια ώστε να ξεκάνει τον σύζυγο της Frank Zariakas (Jason Clarke). O Baker αρχικά αρνείται πεισματικά όμως θα αρχίσει να αλλάζει γνώμη μόλις μαθαίνει ότι ο Frank εδώ και σχεδόν μια δεκαετία κακοποιεί βάναυσα και συστηματικά τόσο την πρώην του όσο και τον ίδιο του τον γιο Patrick.

Στο τέλος ο Baker Dill πρέπει να κάνει μια δύσκολη επιλογή ανάμεσα στον τόνο – ψύχωση του και στην οικογένεια του… 

 

Το SERENITY ξεκινάει ως μια τυπική ιστορία μυστηρίου και εγκλήματος ώστε στην πορεία να εξελιχθεί στην πιο κακόγουστη μορφή επιστημονικής φαντασίας. Από την μέση της δεύτερης πράξης και μετά ο Baker αρχίζει να βλέπει σε οράματα τον γιο του ενώ τον ακούει να του μιλάει και στον ύπνο του. Και κάπως έτσι φτάνουμε και σε ένα από τα πιο ηλίθια Plot Twist που έχω αντικρίσει εδώ και χρόνια στην οθόνη :

O Baker Dill ΔΕΝ είναι αληθινός.

Ο τυπάς είναι απλά ένα Avatar μέσα σε έναν ψηφιακό κόσμο τον οποίο έχει κατασκευάσει ο γιος του Patrick και τον όποιο και χρησιμοποιεί ως ένα παιχνίδι που του εξασφαλίζει την πολυπόθητη διέξοδο του από μια υπέρμετρα σκληρή πραγματικότητα. Ο Patrick μην αντέχοντας να βιώνει την συστηματική κακοποίηση από τον πατριό του στην αληθινή ζωή ψάχνει μέσω του Video Game που έστησε να βρει το κουράγιο να τον αντιμετωπίσει. Με λίγα , λόγια βάζοντας τον χαρακτήρα του Baker Dill, που ουσιαστικά είναι μια προσομοίωση του αληθινού του πατέρα που στην πραγματικότητα δεν γύρισε ποτέ του από το Ιράκ, να ξεκάνει τον ψηφιακό Frank o πιτσιρικάς αυτός βρίσκει το κουράγιο να πάει να μαχαιρώσει τον αληθινό πατριό του…

Διάολε πραγματικά εδώ αδυνατώ να αποκρυπτογραφήσω το μήνυμα του Knight όσον αφορά τα Video Games :

• Τα αντιλαμβάνεται ως μια ‘φυλακή’ που μας κρατάει μακριά από την πραγματικότητα και που επιδρά με αρνητικό τρόπο στην ψυχοσύνθεση μας καθώς βγάζει στην επιφάνεια τα καταπιεσμένα βίαια ένστικτα μας ?

 

• Η μήπως τα παρουσιάζει ως μια μορφή αυτοψυχανάλυσης , ένα ‘δωμάτιο πανικού’ μέσα στο οποίο μπορούμε να κλειδωθούμε και να ξεφύγουμε από τα προβλήματα που μας μαστίζουν στην καθημερινότητα μας ?

Προσωπικά τείνω προς την πρώτη εκδοχή επειδή ο πιτσιρικάς της ταινίας μου βγάζει την αίσθηση ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν εκκολαπτόμενο ψυχοπαθή – Serial Killer σε όλο του το τρομερό μεγαλείο…

Ο Patrick εδώ δεν είναι ένας απλός ‘παίχτης‘ αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και τον δημιουργό αυτής της εικονικής πραγματικότητας – παιχνιδιού στην οποία ζει και κινείται ο ‘πατέρας’ του. Είναι ένας Gamer που όμως παράλληλα ορίζει και τους κανόνες του παιχνιδιού που παίζει κάτι που τον καθιστά υπόλογο των πράξεων του. Ο πιτσιρικάς αυτός ‘στήνει’ τα γεγονότα του παιχνιδιού ακριβώς με τον τρόπο που τον συμφέρει ώστε να μπορέσει να βρει μια δικαιολογία να σκοτώσει τον πατριό του στην αληθινή ζωή.

Ο Patrick εδώ μου θυμίζει αυτούς τους βαρεμένους έφηβους που κατά καιρούς κάνουν ένα φονικό ή κάποιο άλλο έγκλημα και στην συνέχεια αντί να αποδεχτούν τις ευθύνες τους ρίχνουν το φταίξιμο σε κάνα βιντεοπαιχνίδι τύπου DOOM ή GTA ή σε κάποια ταινία ή ακόμη και σε κάποιο τραγούδι μιας διάσημης μπάντας. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν και στην κοινωνία μας και θεματολογικά μια τέτοια ιστορία θα μπορούσε να έχει έντονο ενδιαφέρον όμως εδώ ο Knight αδυνατεί να την αποδώσει με ένα σχετικό βάθος ή μια σοβαρότητα κυρίως επειδή δεν φαίνεται να έχει την παραμικρή κατανόηση για την τέχνη των Video Games.

Το δήθεν ‘ανατρεπτικό και mind fuck ‘ Plot Twist εδώ δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά μια κακόγουστη και κακογραμμένη φάρσα. 

Όμως για μένα το πιο ηλίθιο Plot Hole συναντάται όχι στην πραγματικότητα του SERENITY αλλά μέσα στον ψηφιακό του κόσμο…

Όπως έγραψα και στην αρχή ο Baker Dill δεν είναι και τόσο καλός ψαράς. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο τυπάς να βρεθεί γεμάτος χρέη και έτσι αποφασίζει να το ρίξει στο ζιγκολίκι μπας και ρεφάρει. Μέχρι στιγμής όλα οκ εδώ μιας και κακά τα ψέματα ο McConaughey είναι αντικειμενικά ωραίος άντρας. Διάολε ο τυπάς μοιάζει με macho … σέρφερ και έχει έναν απίστευτα γυμνασμένο πισινό, που εδώ συνεχώς μας τον μοστράρει με μια συχνότητα που θα την ζήλευε μέχρι και ένας Tommy Wiseau ή ο 90s Βαν Νταμ, και είμαι σίγουρος ότι έχει και έναν τεράστιο παργαλάτσο. Το να πληρώνουν αδρά μεσήλικες κυρίες τον McConaughey ώστε να κάνει παθιασμένο σεξ μαζί του είναι κάτι που μπορώ να το πιστέψω.

Εκείνο που αδυνατώ να πιστέψω όμως είναι ότι μια από αυτές της μεσήλικες κυρίες θα ήταν η Diane Lane…

 

Ναι, ναι η Diane έχει ξεπεράσει τα 50 όμως διάολε παραμένει μια απίστευτα σέξι γυναίκα και αρνούμαι να δεχτώ το γεγονός ότι έχει ανάγκη να ‘ψαρεύει’ νεώτερους άντρες επιστρατεύοντας το χρήμα της…

Όπως παρατήρησε πολύ σωστά η κοπελιά μου ‘ο McConaughey θα έπρεπε να πληρώνει την Diane Lane για να κάνει σεξ μαζί του και όχι το αντίθετο’.

Συμφωνώ απόλυτα με αυτή την παρατήρηση.

Μιλώντας περί McConaughey είναι εμφανές εδώ ότι ο πρωταγωνιστής πραγματικά το πίστευε ότι γυρνάει το επόμενο Shutter Island. Δηλαδή μια μέτρια θεματολογικά και όμορφη σκηνοθετικά ταινία που θα γίνει τεράστια επιτυχία μόνο και μόνο επειδή πασάρει στο κοινό ένα δήθεν ‘απρόβλεπτο , ανατρεπτικό και ιδιοφυΐες φινάλε’. Μια ταινία που θα σε ξεγελάσει σχετικά με το πόσο έξυπνη είναι. Προφανώς κάτι τέτοιο ποτέ δεν συμβαίνει εδώ.

Πραγματικά φαντάζομαι τον McConaughey να κατεβάζει μισό κιλό μαριχουάνα και ένα μπουκάλι ρούμι , να πιάνει το σενάριο του SERENITY στα χέρια του και διαβάζοντας το να μένει εκστασιασμένος σχετικά με την τόλμη και την καινοτομία αυτής της ιστορίας. Και ναι μπορεί στο τέλος να την πάτησε με τον χειρότερο τρόπο όμως μπορώ να κατανοήσω την επιλογή του να παίξει σε αυτή την αρλούμπα.

Την ίδια κατανόηση δείχνω και για την Anne Hathaway μια ταλαντούχα ηθοποιό που ξεκάθαρα δεν τραβάει ζόρι να παίξει και σε άθλιες ταινίες με αντάλλαγμα μια παχουλή επιταγή κάτι που ισχύει και για τον Djimon Hounsou που μετά το Οσκαρικό BLOOD DIAMOND αποφάσισε ότι πολύ απλά βαριέται να παίζει απαιτητικούς ρόλους και το ρίξε στους ρόλους – καρικατούρες. Όπως και να χει και οι τρεις αυτοί ταλαντούχοι ηθοποιοί παραδίδουν τίμιες ερμηνείες παρά το κάκιστο σενάριο και τους εντελώς μονοδιάστατους χαρακτήρες που καλούνται να ενσαρκώσουν.

Και τέλος έχουμε τον Jason Clarke που εδώ ερμηνευτικά κάνει την διαφορά μιας και μπαίνει σε φουλ ‘camp mode’ και παραδίδει την πιο απολαυστική ερμηνεία του SERENITY…

 

O Frank Zariakas του Clarke είναι ένας απόλυτα γραφικός και αντιπαθής Μπάσταρδος. Αυτή του την ιδιότητα την καταλαβαίνεις αμέσως αφού τον βλέπεις πως κινείται και πως συμπεριφέρεται στους ανθρώπους γύρω του. Ο τύπος αποτελεί την απόλυτη ενσάρκωση της ατάκας του Χάρη Σταυρόπουλου στο Ελληνικό καρα-Cult φιλμ με τίτλο Χόμπι μου ο Βιασμός :

‘Ότι δεν το αποκτώ με το χρήμα μου το αποκτώ με την βία’΄. 

Σε μια από τις πρώτες κιόλας συζητήσεις του με τον Baker Dill o αυτάρεσκος και άξεστος Frank τον ρωτάει αν όντως κάπου στο νησί υπάρχει ένα προάστιο όπου μπορείς με δέκα μόλις δολάρια να βρεις μια νεαρή κοπέλα που να τον παίρνει από πίσω. Διάολε σε μια φάση αρπάζει ένα καλάμι ψαρέματος λες και είναι η απόλυτη προέκταση του ανδρισμού του…

Ο Baker δείχνει εξοργισμένος από το υφάκι αυτού του τύπου και κάπου εκεί αρχίζουμε και εμείς να στηρίζουμε την επιλογή του να ξεκάνει αυτόν τον Μπάσταρδο και να πετάξει το κουφάρι του στους πεινασμένους καρχαρίες…

Ο Jason Clarke εδώ φαίνεται να είναι ο μοναδικός από ολόκληρο το cast που έχει συνειδητοποιήσει σε τι είδους ηλιθιότητα παίζει και το απολαμβάνει στο έπακρο ! Βλέποντας τα λόγια και τις πράξεις του Frank πραγματικά ως θεατής εύχεσαι να ήταν όντως κάποιος ψηφιακός χαρακτήρας σε κάποιο παιχνίδι τύπου The Sims όπου θα μπορούσες να τον βάλεις να κάνει το μπανάκι του αμέριμνος σε μια πισίνα μόνο και μόνο ώστε στην συνέχεια να εξαφανίσεις ξαφνικά την σκάλα της και να τον αφήσεις να πεθάνει από πνιγμό !

 

Το SERENITY του Steven Knight είναι μια κάκιστη ταινία που όμως την προτείνω σε όλους μόνο και μόνο επειδή λειτουργεί ως μια άκρως αποτελεσματική μελέτη γύρω από τους ανίδεους σκηνοθέτες και σεναριογράφους που έχουν την ψευδαίσθηση ότι δημιουργούν κάποιο φιλμ – ‘σκεπτόμενο αριστούργημα ‘αλλά στην πραγματικότητα δεν έχουν ιδέα τι κάνουν επειδή ποτέ τους δεν μπήκαν στον κόπο να ερευνήσουν το ίδιο το αντικείμενο το οποίο και διαπραγματεύονται.

Στο φινάλε την καλύτερη κριτική γύρω από αυτό το κάζο την έκανε , άθελα του ή μη, ο άγνωστος ήρωας που συνέθεσε τους υπότιτλους της ταινίας στο site όπου την παρακολούθησα :

‘Χέζε ψηλά και αγνάντευε’. 

 

Βαθμολογία : H ύπαρξη και μόνο του SERENITY αποτελεί τον ορισμό του ‘κατασκευαστικού Λάθους’….