‘Test Your Might’ βλέποντας ξανά το MORTAL KOMBAT ‘Annihilation’ …

by Αντρέι Κοτσερκίν 

 ‘Cool, huh ? It’s my Animality.’ 

Όχι ρε μπαγλαμά Nightwolf , τα ‘Animality‘ της γαμημένης ταινίας σου μόνο ‘cool‘ ΔΕΝ ήτανε…

 

Στο MORTAL KOMBAT του 1995 ο, τότε ‘πρωτάρης‘ σκηνοθέτης, Paul W.S. Anderson κατόρθωσε να στήσει μια άκρως ελαττωματική αλλά παράλληλα και υπέρμετρα απολαυστική ταινία γύρω από το λατρεμένο και εμβληματικό Arcade Fighting Game που στις αρχές των 90s άλλαξε για πάντα τον τρόπο που θα αντιλαμβανόμασταν τα παιχνίδια ξύλου.

Και ναι ο W.S. μπορεί να απέτυχε να πατήσει τον σωστό συνδυασμό κουμπιών και κατά συνέπεια το φιλμ του να μην είχε έστω και ένα από τα περίφημα και αιματηρά ‘FATALITIES‘ του βιντεοπαιχνιδιού επάνω στο οποίο στηρίχθηκε όμως κρίνοντας από την συνολική σούμα στο φινάλε οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ο σκηνοθέτης μπόρεσε να νικήσει και τους δυο ‘γύρους‘.

Ναι η νίκη αυτή μπορεί σε καμία περίπτωση να μην ήταν ‘FLAWLESS‘ όμως αυτό σε καμία περίπτωση δεν αναιρεί το γεγονός ότι το πρώτο κινηματογραφικό MK παραμένει μέχρι και σήμερα μια από τις πραγματικά ελάχιστες πετυχημένες μεταφορές ενός Video Game στην μεγάλη οθόνη.

Φυσικά για κανέναν πούστη λόγο δεν γίνεται να ειπωθεί το ίδιο πράγμα και για τον ‘διάδοχο’ του… 

Στο MORTAL KOMBAT : Annihilation‘ ένας μπουνταλάς Shao Khan αποφασίζει , αμέσως μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας, να γράψει στα αρχίδια στο σφυρί του τους , μάλλον όχι και τόσο ‘ιερούς‘ και ‘απαράβατους‘, κανόνες του θρυλικού τουρνουά πάλης και εισβάλει στην Γη μας με σκοπό να κάνει μια βίαιη συγχώνευση μεταξύ του κόσμου μας και του ‘εξώκοσμου‘ του.

O ανελέητος αυτός τύραννος θα έχει στο πλευρό του μια ολόκληρη στρατιά που αποτελείται από ηθοποιούς Γ’ διαλογής, λαστιχένια ανδροειδή, έναν νίντζα που αλλάζει συνεχώς χρώματα στις φορεσιές του, αιματηρά FATALITIES , γελοία Animalities , ένα εξαιρετικά ανεπαρκές επιτελείο σκηνοθετών – σεναριογράφων και ένα από τα χειρότερα CGI της σύγχρονης κινηματογραφικής ιστορίας…

 

Αντίθετα με τον ‘πάνοπλο‘ Shao Khan εδώ η ομάδα ‘Γη‘ έχει να αντιμετωπίσει μερικές εξαιρετικά χτυπητές απώλειες.

Ο τιτάνας Christopher Lambert αρνήθηκε να φορέσει ξανά το εμβληματικό καπέλο και τον τιμημένο χιτώνα του Θεού των Κεραυνών Raiden και προτίμησε να παίξει στο υπερ-Cult Έπος με τίτλο BEOWULF στο πλευρό μιας νεαρής και εξαιρετικά Badass Rhona Mitra…

Το BEOWULF πάντως είναι από μόνο του ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κεφάλαιο ‘So Bad, It’s Good’ κινηματογραφικής ιστορίας το οποίο χρήζει της δικής του μελέτης και ανάλυσης κάτι που δεσμεύομαι να το κάνουμε στο άμεσο ή μακρινό μέλλον.

Ο Linden Ashby πάλι, που στη πρώτη ταινία κατόρθωσε να κλέψει τις εντυπώσεις ως o αγαπημένος μας κάγκουρας Johnny Gage, αρνήθηκε να λάβει μέρος σε αυτό το ‘τουρνουά‘ επειδή πολύ σοφά επέλεξε να κάτσει να διαβάσει πρώτα το σενάριο του Annihilation.

Όμως η μεγαλύτερη απώλεια αποδείχθηκε εκείνη του σκηνοθέτη W.S. Anderson που εκείνη την εποχή προτίμησε να γυρίσει το EVENT HORIZON , ένα εξαιρετικά αγαπητό φιλμ τρόμου και επιστημονικής φαντασίας που μέχρι και σήμερα παραμένει η μοναδική πραγματικά αξιόλογη ταινία της φιλμογραφίας του συγκεκριμένου τύπου.

Την θέση του αστέρα Christopher Lambert ανέλαβε να καλύψει ο James Remar όμως παρά το αδιαμφισβήτητο χάρισμα του μάλλον δεν τα πήγε και τόσο καλά. Στο πρώτο MK o Lambert επέλεξε να παρουσιάσει τον πανίσχυρο Raiden ως μια αρκετά εκκεντρική αλλά και ζεν Θεότητα δίνοντας μας μια απολαυστική και αξιομνημόνευτη ερμηνεία. Ο Remar από την πλευρά του φαίνεται ότι αντιλαμβανόταν τον χαρακτήρα του ως έναν καρατέκα… χίπι που έχει την ικανότητα να εκτοξεύει σπίθες από τα δάχτυλα !

 

Όσον αφορά τον Johnny Cage του αποχωρήσαντα Linden Ashby οι σεναριογράφοι του Annihilation ‘έλυσαν‘ το πρόβλημα της απουσίας του βάζοντας τον Shao Khan να ξεκάνει έναν ‘κλώνο‘ του στα πρώτα κιόλας λεπτά του Annihilation…

 

 

Μιλώντας περί Shao Khan εδώ αξίζει να δώσουμε τα εύσημα στον Arnold Schwarzenegger από τα Lidl Brian Thompson που κατόρθωσε να κάνει έναν από τους πιο θηριώδεις και αμείλικτους Villains της Video Game ιστορίας να φαντάζει ως ένας κλαψιάρης τύπος, με θεϊκά και πατρικά συμπλέγματα,  που απλά αδυνατεί να αφήσει πίσω του τα κατάλοιπα της προβληματικής του εφηβείας και την ταραχώδη σχέση που έχει με τον ‘Θεό‘ πατέρα του αλλά και τον αδελφό του Raiden  !

Πέραν του Thompson οφείλουμε να δώσουμε ‘Χρυσά Βατόμουρα’ και σε εκείνον τον τυπά που για να υποδυθεί τον αδελφό του Sub-Zero αποφάσισε να προσπαθήσει να κοπιάρει αποτυχημένα τον Nicolas Cage και προφανώς στην Musetta Vander που ως Cindel κατορθώνει να μας ‘χαρίσει‘ μακράν την χειρότερη ερμηνεία μέσα σε μια ταινία που ασφυκτιά από τις κάκιστες ερμηνείες !

Το Annihilation με κάποιον παράδοξο και μοναδικό τρόπο αρνείται πεισματικά να μας παρουσιάσει έστω και μια καλή ερμηνεία ή έναν χαρακτήρα της προκοπής. Για την ακρίβεια οι περισσότεροι από τους χαρακτήρες της ταινίας φαντάζουν απλά ως ‘Fillers‘ και λειτουργούν μονάχα σαν φτηνό Fan Service.

O λατρεμένος SCORPION εδώ περιορίζεται σε ένα πενιχρό cameo , η Sandra Hess απλά αδυνατεί να μας δώσει μια πιο γοητευτική και σκληροτράχηλη εκδοχή της Sonya Blade από εκείνη που μας είχε παρουσιάσει η Bridgete Wilson στην πρώτη ταινία, οι νεοφερμένοι Motaro και Sheeva μονάχα γέλωτα σου προκαλούν εξαιτίας του ΣΚΑΤΕΝΙΟΥ σχεδιασμού τους ενώ και ο Nightwoolf του Litefoot κάνει την εμφάνιση του μόνο και μόνο ώστε να μας χαρίσει ένα από τα πιο αποτυχημένα κινηματογραφικά ‘τριπαρίσματα‘ της ζωής μας…

 

 

Πραγματικά εδώ έχω την ισχυρή υποψία ότι σκηνοθέτης, πρωταγωνιστές και σεναριογράφοι είχαν καταναλώσει μια σεβαστή ποσότητα από ληγμένο πεγιότ.

Μιλώντας περί σκηνοθεσίας ο John Leonetti εδώ κάνει το κινηματογραφικό του ντεμπούτο και η πρώτη σκέψη αυτού του μικρού θεούλη είναι να παρουσιάσει το MORTAL KOMBAT σαν ένα … remake του PREDATOR !

 

 

Η χρήση του Green Screen στην σκηνή όπου ο ‘καμικάζι‘ Cyrax αποφασίζει να τινάξει τα πάντα γύρω του, η ‘πτήση‘ των Sonya και Jax την στιγμή της εμφανέστα ψεύτικης έκρηξης, το εντελώς αχρείαστο και γελοίο slow motion κατά την διάρκεια της μεταξύ τους πάλης αλλά και η χορογραφία της μάχης που απλά βάζει τους ‘μαχητές‘ να χοροπηδάνε σαν παλαβοί πέρα δώθε αποτυπώνουν μια κάκιστη σκηνοθεσία σε όλο της το τρομερό μεγαλείο.

Παράλληλα οι σεναριογράφοι μας χαρίζουν και ορισμένα λεκτικά διαμάντια με διαλόγους τύπου :

Cyrax : DEATH. IS. THE ONLY. WAY. OUT. MAJOR BRIGGS. SONYA BLADE. SHAO KHAN WILL BE PLEASED.

Jax : Shao WHAT ?! 

Οι διάλογοι του Annihilation εκτυλίσσονται σαν ένα σχολικό θεατρικό έργο στο οποίο ο σκηνοθέτης προέτρεψε τα ‘παιδάκια‘ – ηθοποιούς του να παίξουν όσο πιο Edgy γινόταν τους ρόλους τους.

Βέβαια η πραγματική σκηνοθετική κορύφωση μας έρχεται στο φινάλε του φιλμ όπου ο πρωταθλητής μας Liu Kang κατορθώνει να νικήσει τον υπέρτατο μούλο Shao Khan επιστρατεύοντας την απόλυτη διδαχή την οποία και έλαβε από τον ‘δάσκαλο‘ Nightwoolf :

ΤΟ ΣΚΑΤΕΝΙΟ CGI. 

 

Πάντως για να είμαστε και δίκαιοι οφείλουμε να δώσουμε τα εύσημα στον σκηνοθέτη και το τεχνικό του επιτελείο καθώς η δουλεία τους στο κομμάτι των ειδικών εφέ εδώ ξεκάθαρα αποτέλεσε τεράστια επιρροή για μετέπειτα ταινίες όπως πχ το SPAWN του 1997 !

Γιατί όμως το MK : Annihilation βγήκε τόσο μα τόσο Κακό ? 

Η απάντηση είναι απλή καθώς συναντάται στην ολική έλλειψη ταλέντου, ιδεών και πάνω απ’όλα ικανότητας από μεριάς των συντελεστών της ταινίας.

Η ταινία αυτή κατορθώνει να σβήσει ολοκληρωτικά τον ενθουσιασμό που προκάλεσε η απρόσμενη επιτυχία του πρώτου MK, αδυνατεί να προχωρήσει την μυθολογία και τους χαρακτήρες του έστω και μισό βήμα μπροστά (για την ακρίβεια τα καταστρατηγεί παντελώς)  ενώ κατά έναν ανεξήγητο τρόπο καταλήγει να φαντάζει σαφώς πιο ψεύτικη και αδύναμη στο κομμάτι της εικόνας παρά το γεγονός ότι εδώ ο σκηνοθέτης είχε σχεδόν το διπλάσιο μπάτζετ στην διάθεση του. Πραγματικά είναι λες και ο Leonetti έχει κάνει … Photoshop τους πρωταγωνιστές του μέσα στα σκηνικά του.

Πάντως στα θετικά της υπόθεσης συγκαταλέγεται το υπέροχο Soundtrack που διαδέχεται με δόξα και τιμή εκείνο της πρώτης ταινίας. Μακάρι οι συνθέτες του να είχαν όντως την δυνατότητα να ‘επιλέξουν την μοίρα τους’ ώστε οι μουσικάρες τους να συνόδευαν μια ταινία που θα ήταν της προκοπής…

Και όμως να που το Annihilation είναι τόσο κακοφτιαγμένο που στο φινάλε κατορθώνει να σε κερδίσει με την απόλυτη γελοιότητα του. Ναι το δεύτερο MK είναι χαλαρά μια από τις χειρότερες Video Game μεταφορές που έχουν γυριστεί ποτέ όμως είναι τόσο ‘Κακό‘ που στο τέλος κατορθώνει να σε ψυχαγωγήσει με την γελοιότητα του. Μόνο και μόνο η σκέψη ότι κάποιος μπορεί να γυρίσει μια τόσο άθλια ταινία ενώ έχει 35 μύρια στην διάθεση του και την ‘κληρονομία‘ μιας πρώτης αξιόλογης ταινίας αρκεί ώστε ως θεατής να παλουκωθείς στην πολυθρόνα σου και να κάτσεις να απολαύσεις όλο αυτό το σινε-ΧΑΟΣ.

‘Never Give Up Hope !’ 

Η παραπάνω ατάκα ενός Raiden , που πλέον έχει μεταμορφωθεί σε έναν κοινό θνητό, την στιγμή που την εκστομίζει μοιάζει να απευθύνεται περισσότερο σε εμάς τους θεατές παρά στους συντρόφους του. Το θέμα εδώ είναι ότι αυτή η ριμάδα η ταινία σε έχει αναγκάσει να αφήσεις στην άκρη έστω και το πιο μικρό ψήγμα ελπίδας από τα πρώτα κιόλας λεπτά της εισαγωγής της.

Στην πραγματικότητα η μοναδική ατάκα του ‘Θεού των Κεραυνών’ που έχει κάποια βάση εδώ είναι εκείνη που πετάει στην έναρξη της ταινίας όταν και προτρέπει τους συντρόφους του να το βάλουν στα πόδια , όντας ανήμποροι να αντιμετωπίσουν τον Shao Khan και το crew του :

‘This is a Fight we CANNOT WIN…’. 

Το να κάτσω να καταγράψω όλα τα γελοία και αρνητικά στοιχεία του Annihilation φαντάζει εξίσου δύσκολο με το να προσπαθήσει κανείς να τερματίσει το περίφημο ‘Ladder Mode’ του Arcade παίζοντας στο ύψιστο επίπεδο δυσκολίας.

Στο φινάλε την καλύτερη κριτική γύρω από αυτό το φιλμ την έκανε ένας από τους χαρακτήρες του…

 

Το MORTAL KOMBAT : Annihilation είναι μια ταινία που τα εφέ και το ‘σενάριο‘ της φαντάζουν σαφώς πιο υποδεέστερα και γελοία απ’ότι είχαν να μας παρουσιάσουν τα χειρότερα βιντεοπαιχνίδια του σύμπαντος του MK.

Το φιλμ αυτό δεν είναι ένα ‘FLAWLESS VICTORY‘ όμως αποτελεί μια υπέροχη ‘FLAWLESS ΑΠΟΤΥΧΙΑ‘ την οποία αξίζει να απολαμβάνουμε κατά καιρούς . Πραγματικά το να κάτσει  κάνεις να ξαναδεί το MK : Annihilation εν έτη 2019 είναι το απόλυτο ‘TEST YOUR MIGHT‘ !

Update : Ύστερα από ώριμη σκέψη αποφάσισα ότι το μεγαλύτερο ‘TEST YOUR MIGHT’ αυτής της ταινίας αποτελεί εκείνο το ΠΑΡΑΛΟΓΟ σύστημα μεταφοράς του γερο-γύπα Raiden από το ένα βασίλειο στο άλλο. Ναι , ναι ΕΚΕΙΝΟ που έπρεπε να στριμωχτείς παρέα με μια γκόμενα σε ένα στενό – σφαιρικό κλουβί και στην συνέχεια να σπρώχνεται ο ένας τον άλλον ώστε να μην ‘πέσετε στο κενό’...

Well Played Raiden , μύστη μου ! 

 

Advertisement