The Texas Chainsaw Massacre : Χορεύοντας τα μπλουζ ενός αλυσοπρίονου.

by Αντρέι Κοτσεργκίν 

Αμερικανοβλαχιά και πτώματα σε κατάσταση αποσύνθεσης…

Από το 1974 μέχρι και σήμερα κανένας σκηνοθέτης δεν μπόρεσε να απεικονίσει τα δυο παραπάνω με τρόπο τόσο ωμό και σταράτο όπως έκανε ο σκηνοθέτης Tobe Hooper στο The Texas Chainsaw Massacre.

Μπορεί στις μέρες μας ο ‘Πετσομούρης – Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το πριόνι’ του σκηνοθέτη να θεωρείται ως ένας από τους ‘μπαμπάδες‘ του Slasher σινεμά όμως η αλήθεια είναι ότι τα φονικά που μας δίνει εδώ ο σκηνοθέτης είναι μονάχα μια ‘χούφτα‘ και ποτέ μας δεν διακρίνουμε ολόκληρη την θέα τους.

Και όμως να που η ταινία του Hooper εξακολουθεί πεισματικά να αποτελεί μια από τις πιο αιματηρές και ανελέητες εμπειρίες που καλείται να βιώσει ο θεατής που θα τολμήσει να πατήσει το ‘Play‘ ή να μπει σε μια κινηματογραφική αίθουσα επάνω στην προσπάθεια του να μελετήσει και να κατανοήσει την βαριά κληρονομιά που άφησε πίσω της η ταινία του σκηνοθέτη.

Η προσήλωση που επιδεικνύει το The Texas Chainsaw Massacre στο να σε ταράξει και να σε προβληματίσει φαντάζει ίδια με εκείνη που επιδείκνυε ο ‘Leatherface‘ – φονιάς της απέναντι στα θύματα του…

‘Who Will Survive and what will be left of them ?’ 

Ο υπότιτλος από το πόστερ της ταινίας έθετε δυο πολύ συγκεκριμένα ερωτήματα στους θεατές όμως παράλληλα βλέποντας την εικόνα αυτού του τυπά στην άκρη με το αλυσοπρίονο στα χέρια και την ‘μάσκα‘ να μας κρύβει το πρόσωπο του η σκληρή αλήθεια είναι ότι εξαρχής δεν είχες και πολλές ελπίδες για την σωτηρία των ‘ηρώων‘ της ιστορίας του The Texas Chainsaw Massacre.

Και αν υπήρχε μέσα σου έστω και το πιο μικρό ψήγμα ελπίδας τότε αυτό σίγουρα ‘πετσοκόφτηκε‘ βίαια και ολοκληρωτικά όταν o , εμβληματικός σήμερα, ‘Leatherface‘ έκανε την εμφάνιση του μέσα από εκείνο το γαμημένο δωμάτιο – σφαγείο…

 

Σε αυτό το ‘πρώτο‘ φονικό μπορεί ο Hooper να μας δείχνει ακριβώς το τι συμβαίνει στον γκαντέμη τον ‘Kirk‘ όμως δεν είναι τόσο εκείνα που βλέπεις αλλά όσα ακούς σε αυτή την σκηνή που θα σε βάλουν ως θεατή μέσα σε μια αδιανόητη κατάσταση κινηματογραφικής φρίκης και αγωνίας.

Ο ήχος που κάνει το σφυρί όταν συναντά το κρανίο του Kirk και οι σπασμωδικές κινήσεις του θύματος είναι η ‘μουσική‘ με την οποία ντύνει ο σκηνοθέτης το πρώτο μας ‘ραντεβού‘ με την περσόνα του Leatherface.

Και εκεί που νομίζεις ότι η αγωνία σου δεν γίνεται να ανέβει περισσότερο στα ύψη ο Hooper ΄σερβίρει‘ στον φονιά του και έναν δεύτερο ‘μεζέ‘…

Παρακολουθώντας την σέξι ‘Pam‘ να εισέρχεται και αυτή στο σπίτι είναι λες και βλέπεις την ομορφιά αυτού του κόσμου να ετοιμάζεται να βρει τον θάνατο της από τα χέρια ενός αδιανόητου Κακού που την παραμονεύει μέσα από τις πιο σκοτεινές γωνιές της κοινωνίας μας και που έχει ορκιστεί να εξαλείψει αυτή την ομορφιά από τον κόσμο μας.

Ως θεατής μονάχα οίκτο μπορείς να νιώσεις για τις τύχες αυτών των νεαρών που φτάνοντας στο Τέξας συναντούν τον θάνατο σε μια από τις πιο αρρωστημένες και φριχτές εκδοχές του. Η ειρωνεία εδώ είναι ότι ο σκηνοθέτης δεν σου δίνει και πολλούς λόγους ώστε να συμπαθήσεις τους ‘ήρωες‘ του. Ναι οι ‘χίπιδες‘ αυτοί φτάνουν στην μικρή πόλη της ιστορίας μας στα πλαίσια ενός αξιοθαύμαστου σκοπού καθώς επιθυμούν να επισκεφτούν τους τάφους των παππούδων τους για να διαπιστώσουν αν έχουν βανδαλιστεί όπως έγινε με αρκετούς άλλους τάφους της περιοχής. Τα παιδιά αυτά εδώ θέλουν να εξασφαλίσουν την ‘γαλήνη‘ των προγόνων τους που πέρασαν στην άλλη πλευρά όμως σαν προσωπικότητες ποτέ δεν θα σου γίνουν απόλυτα συμπαθείς.

Με το που φτάνουν στο πατρικό τους τα τέσσερα, από τα πέντε, μέλη της παρέας αρχίζουν να χαριεντίζονται μεταξύ τους και αφήνουν εντελώς στην μοίρα του τον παραπληγικό αδελφό ‘Franklin‘.

Παρατηρώντας τον τελευταίο να πασχίζει, με κόπο και ιδρώτα, να μπει με το αναπηρικό του καρότσι μέσα στο σπίτι απλά δεν γίνεται να μην τσαντιστείς με τους υπόλοιπους που τον παράτησαν εντελώς αβοήθητο. Ο Franklin ζητάει βοήθεια, ουρλιάζει προς το μέρος τους και τους ‘καταριέται‘ όμως εκείνοι είναι ‘απασχολημένοι‘ με τα γέλια και τους έρωτες τους…

Και όμως ούτε και ο Franklin θα σε κερδίσει με την παρουσία του. Ναι λόγο της κατάστασης του θα νιώσεις μια μικρή συμπόνοια για όσα τραβάει όμως σαν προσωπικότητα φαντάζει άκρως ενοχλητικός και κουραστικός. Εξαρχής ο άντρας αυτός φαντάζει σαν ένα ανεπιθύμητο ‘φορτίο‘ για τους υπόλοιπους.

Όταν όμως έρχεται η ώρα του μακελειού και της σφαγής απλά δεν γίνεται να περιοριστείς στον ρόλο του κυνικού παρατηρητή απέναντι στην απόλυτη φρίκη και παράνοια που κυκλώνει αυτό το ‘παρέακι‘. Ναι οι χίπιδες αυτοί δεν σου είναι συμπαθείς όμως θα αγωνιάς και θα θρηνείς για εκείνους επειδή εδώ ο σκηνοθέτης τους βάζει αντιμέτωπους με ένα ‘Κακό‘ το οποίο κανένας άνθρωπος στον κόσμο, όσο μπάσταδρος και αν είναι, δεν του αξίζει να το αντικρίσει καθώς εκείνο εισβάλει στο ‘σπίτι‘ του κραδαίνοντας ένα αλυσοπρίονο ή ένα σφυρί…

 

Από τα πρώτα κιόλας λεπτά του The Texas Chainsaw Massacre συνειδητοποιείς ότι ο θάνατος πλανάται επάνω από τα κεφάλια των πρωταγωνιστών ενώ εκείνοι ταξιδεύουν ανέμελοι στους αχανείς δρόμους της Αμερικάνικης επαρχίας και στιγμιαία διακρίνεις κάπου στο βάθος τα απομεινάρια ενός σφαγείου.

Η παρέα βάζει στο βαν της έναν ‘εκκεντρικό‘ άντρα και εκείνος αρχίζει να τους διηγείται το πως οι πρόγονοι του σκότωναν τα γελάδια στα σφαγεία του Τέξας. Τους μιλάει για βαριοπούλες και απανωτά χτυπήματα στο κεφάλι ενώ μάλιστα τους δείχνει και μερικές φωτογραφίες από την όλη διαδικασία. Στο βάθος μια φωνή στο ραδιόφωνο περιγράφει την μαζική υστερία που έχει κατακλύσει όλη την επαρχία και που σχετίζεται γύρω από τους βανβαλισμούς ταφών, τις κλοπές πτωμάτων και με κάτι μακάβρια ‘ευρήματα‘.

Καθώς όλα αυτά εκτυλίσσονται μέσα σου αρχίζεις να διακρίνεις ακριβώς το τι θα συμβεί σε αυτούς τους νεαρούς και πάλι ποτέ σου δεν θα είσαι απόλυτα έτοιμος για την φρίκη και τον τρόμο που θα συναντήσουν. Διάολε εδώ ακόμη και τα… ζώδια προμηνύουν την καταδίκη τους.

Και όταν η παρέα αποφασίζει να πετάξει τον ξένο, λόγο της επιθετικής και παράλογης συμπεριφοράς του, πίσω στον δρόμο εκείνος τους ‘μαρκάρει‘ με ένα σύμβολο θανάτου. Όμως η αλήθεια είναι ότι ακόμη και αν αυτή η πρώτη μεταξύ γνωριμία τους είχε μια καλύτερη έκβαση και πάλι η κατάληξη θα ήταν ακριβώς η ίδια.

Από που όμως πηγάζει αυτό το τόσο μοχθηρό ‘Κακό’ ? 

Ίσως από τα σπλάχνα και τις διδαχές μιας ‘οικογένειας‘ . Όμως ίσως να επεκτείνεται και πολύ πιο πέρα από αυτήν… 

 

Δεν είναι και λίγοι εκείνοι που ερμηνεύουν το The Texas Chainsaw Massacre ως μια αλληγορία του Hooper για τον Πόλεμο του Βιετνάμ και τις συνέπειες που είχε επάνω στην Αμερική των 70s.

Αν ‘μεταφράσεις‘ το φιλμ με αυτό το τρόπο το μήνυμα εδώ είναι σαφές : 

Το Βιετνάμ οδηγεί τα παιδιά μας κατευθείαν μέσα σε μια ‘κιμαδομηχανή’ από την οποία δεν θα επιστρέψουν ποτέ. 

Το φιλμ αυτό αποτυπώνει την μαζική υστερία που έπληξε την post-Βιετνάμ Αμερική. Ένα έθνος όπου οι νέοι είναι είτε γεμάτοι από απόγνωση και αμφιβολία είτε κατακλύζονται από μια τρομερή φονική επιθυμία που όμοια της δεν είχε ξαναδεί. Όπως και να χει η ελπίδα δεν διακρίνεται πουθενά στον ορίζοντα.

Όμως για μένα ο ‘Leatherface‘ και η μοχθηρή φαμίλια του θα αντανακλούν για πάντα την Αμερική του Ed Gein. Του ασήμαντου άντρα που μια μέρα εμφανίστηκε από το απόλυτο πουθενά του Γουισκόνσιν και κατόρθωσε να σπείρει τον πανικό και τον τρόμο μέσα σε ένα ολόκληρο έθνος.

 

Μπορεί ο Ed Gein να χαρακτηρίστηκε ως ‘Serial Killer’ όμως  ποτέ του δεν υπήρξε τέτοιος. Στην πραγματικότητα ‘έφαγε‘ μονάχα δυο γυναίκες. Η ιδιότητα του ‘τυμβωρύχου‘ ήταν εκείνη που τον βοήθησε να στήσει τον ‘μύθο‘ του και να κλονίσει την πολύτιμη γαλήνη μιας χώρας που θα αποχαιρετούσε παντελώς αυτή την γαλήνη παίρνοντας την απόφαση να εισβάλλει σε ένα άλλο έθνος στην άλλη άκρη της Γης.

Τα μακάβρια ευρήματα των αρχών μέσα στο σπίτι του φονιά, που περιλάμβαναν από ένα κομμένο κεφάλι στην μέση του δωματίου μέχρι και μια καρέκλα φτιαγμένη από ανθρώπινο δέρμα, έφεραν τους Αμερικανούς πολίτες για πρώτη φορά αντιμέτωπους με ένα αδιανόητο ‘Κακό‘. Το γεγονός ότι αυτό το Κακό βρισκόταν κάπου στην ‘διπλανή πόρτα’ αποτέλεσε την αιτία μιας πρωτόγνωρης μαζικής υστερίας.

Μπορεί το περίφημο ‘Satanic Panic’ του Charles Manson και των ‘παιδιών‘ του να έχει μείνει σήμερα στην Αμερικάνικη ιστορία όμως ήταν το ‘Art Deco’ του Ed Gein εκείνο που έκανε την ‘αρχή‘. Εκείνη την εποχή οι πολίτες των Η.Π.Α. ένιωθαν ότι τίποτε ξανά δεν θα είναι ποτέ το ίδιο και ότι κάτι το υπέρμετρα ‘σάπιο‘ ετοιμαζόταν να κλονίσει ανεπανόρθωτα τις ζωές τους. Τα θεμέλια της παραδοσιακής Αμερικανικής οικογένειας είχαν αρχίσει να τρίζουν και να ραγίζουν ανεπανόρθωτα.

Και κάπως έτσι ο Tobe Hooper επέλεξε τον Ed Gein και τις πρακτικές του ώστε να ενισχύσει αυτόν τον φόβο  ακόμη περισσότερο. 

 

Η αφήγηση που συναντάμε στην εισαγωγή του The Texas Chainsaw Massacre σε συνδυασμό με εκείνο το πρώτο πλάνο αποσύνθεσης και μακαβριότητας εξασφάλισε στο φιλμ την ψευδαίσθηση ότι παρακολουθούμε μια ‘αληθινή ιστορία’. Η τεχνική αυτή του Hooper στην συνέχεια υιοθετήθηκε από αμέτρητους σκηνοθέτες στην προσπάθεια τους να προσδώσουν στα έργα τους την αίσθηση του ρεαλισμού. Όμως κανένας δεν τα κατάφερε εξίσου καλά με τον Hooper. Μέχρι και σήμερα δεν είναι και λίγοι εκείνοι που είναι πεπεισμένοι ότι όλα όσα μας δείχνει το The Texas Chainsaw Massacre συνέβησαν στα αλήθεια.

Ο Hooper εκμεταλλευόμενος την ‘φήμη‘ του Ed Gein ‘στολίζει‘ το φιλμ του με αληθινούς σκελετούς ανθρώπων , με εντόσθια ζώων , ευτυχώς όχι και με αληθινά δέρματα, και ταυτόχρονα μας συστήνει σε έναν Villain που για εκείνη την εποχή φάνταζε εντελώς πρωτόγνωρος λόγο της αληθοφάνειας του.

‘Στην ιστορία μου το ‘Τέρας’ είναι ένας άντρας. Και μπορείς να ταυτιστείς περισσότερο με έναν άντρα από ότι με ένα Τέρας’. 

Η παραπάνω δήλωση του σκηνοθέτη εξηγεί απλά και σταράτα τον λόγο που ο ‘Leatherface‘ του είχε τόσο μεγάλο αντίκτυπο απέναντι στο κοινό του.

Ο Hooper πολύ έξυπνα αλλά και σαδιστικά επέλεξε τότε να μην αποκαλύψει στους ηθοποιούς του την μορφή που θα είχε ο φονιάς στην ιστορία του , και πότε θα βρεθούν αντιμέτωποι με εκείνον, με αποτέλεσμα οι αντιδράσεις τους να είναι απόλυτα αυθεντικές όταν καλούνται να βρουν τον θάνατο τους μέσα από τα σφυριά, τους γάντζους και το εμβληματικό αλυσοπρίονο του. Πραγματικά ενώ τους παρακολουθείς να πασχίζουν να ξεφύγουν από την μανία του μοιράζεσαι τον φόβο και την απόγνωση που τους κατακλύζει εκείνες τις τελευταίες στιγμές.

Η σκηνή όπου ο Leatherface καταδιώκει την Sally μέσα στο σκοτεινό δάσος μέχρι και σήμερα αποτελεί υπόδειγμα άρτιας σκηνοθεσίας αλλά και ένα πολύτιμο ‘μάθημα‘ για το πως πρέπει να λειτουργούν τα Jump Scares μέσα σε ένα φιλμ… 

 

Εδώ η μουσική απουσιάζει παντελώς.

Ενώ διακρίνεις την έντρομη Sally να τρέχει προς το δάσος το μόνο που ακούγεται είναι ο ήχος ενός αλυσοπρίονου που έχει μπει σε λειτουργία. Ο ήχος αυτός είναι είναι η πιο ανατριχιαστική ‘μουσική‘ που θα ακούσεις ποτέ σου μέσα σε κινηματογραφική αίθουσα. Και όταν ο φονιάς κάνει την εμφάνιση του ο Hooper τον βάζει κυριολεκτικά σε απόσταση μιας ανάσας από την γυναίκα που καταδιώκει. Εδώ δεν έχεις κάποιον σινε-φονιά τύπου Jason Vorhees που ‘τηλεμεταφέρεται‘ μπροστά στα υποψήφια θύματα του αλλά μια ασταμάτητη και αμείλικτη ‘μηχανή‘ που δεν τα αφήνει να βρουν έστω και μια στιγμή ηρεμίας !

Η θηριώδης φυσιογνωμία του ‘Leatherface‘ σε συνδυασμό με τις μάσκες-πρόσωπα που αποκρύπτουν το αληθινό του παρουσιαστικό τσοντάρουν τα μέγιστα ώστε αυτό το θνητό ‘Κακό‘ να φαντάζει στα μάτια σου ως ένα ακλόνητο σύμβολο φρίκης και σαδισμού.

Και όμως εδώ ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα αρκετά παράδοξο ερώτημα :

Είναι στα αλήθεια ‘Κακός‘ ο ‘Leatherface‘ ? 

 

Ναι, ναι ένας τυπάς που στολίζεται με ανθρώπινα πετσιά, ξεκληρίζει κοσμάκη με βαριοπούλες και αλυσοπρίονα και χώνει γυναίκες μέσα σε καταψύκτες και επάνω σε γάντζους φαντάζει σαν την ύψιστη μορφή σαδισμού και μοχθηρίας…

Αλλά διάολε κοίτα την αντίδραση του στο τέλος της σεκάνς όπου σφυροκοπά τον Kirk !

Μπορεί ποτέ μας να μην βλέπουμε το πρόσωπο του φονιά είναι όμως ξεκάθαρο ότι εκείνη την στιγμή βρίσκεται σε μια κατάσταση απόλυτης σύγχυσης. Εδώ είναι που σαν θεατής αρχίζεις να αναρρωτιέσαι ‘ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ ?!’.

Είναι ο ‘Leatherface’ ένας αμείλικτος ‘χασάπης‘ ή μήπως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα διανοητικά άρρωστο ‘παιδί‘ που το μοναδικό πράγμα που ξέρει να κάνει είναι να πετσοκόβει κοσμάκη ?

Αν κρίνουμε από την υπόλοιπη φαμίλια του το δεύτερο ενδεχόμενο δεν φαντάζει διόλου απίθανο.

Και κάπως έτσι φτάνουμε στον ‘μπαμπά‘ του τιτάνα Jim Siedow που εδώ παραδίδει μια ερμηνεία αστείρευτης υποκρισίας και στυγνού σαδισμού…

 

Ο ‘Πατριάρχης‘ της παρανοϊκής οικογένειας συνεχώς ‘παίζει‘ με την ψυχολογία της άτυχης Sally. Όταν η Sally αναγκάζεται να παρευρεθεί στο οικογενειακό τραπέζι πραγματικά νιώθεις οίκτο για εκείνη βλέποντας την να ‘κάθεται‘ επάνω σε μια καρέκλα που αποτελείται από τα μέλη του προηγούμενου, και φανερά ‘φρέσκου’ θύματος – καλεσμένης, της φαμίλιας. Η αγωνία της ηρωίδας είναι απόλυτα φανερή καθώς ο σκηνοθέτης εστιάζει τον φακό της κάμερας κατευθείαν μέσα στα μάτια της την στιγμή που εκείνα προσπαθούν να συλλάβουν το μέγεθος της αδιανόητης φρίκης που εκτυλίσσεται μπροστά τους.

Στο ενδιάμεσο ακούμε τον ‘μπαμπά‘ να πασχίζει να την ηρεμήσει . Προτρέπει τους γιους του να μην βασανίσουν την κοπέλα και τους λέει να τελειώνουν γρήγορα μαζί της καθώς όπως ισχυρίζεται ποτέ του δεν άντεχε την βία και την θέα του αίματος. Το βλέμμα του υποδηλώνει ότι μας λέει αισχρά ψέματα.

Ο άντρας αυτός αποτελεί τον ορισμό του πιο μοχθηρού και αποτελεσματικού σαδιστή. Ύστερα από τόσα φονικά, που φαίνεται να έχουν εκτυλιχτεί μέσα στο σπίτι του, προφανώς και έχει πάθει ανοσία απέναντι στις κραυγές αγωνίας και τα παρακάλια των θυμάτων του. Παρόλα αυτά παίζει τον ρόλο του ‘ευαίσθητου και αθώου παρατηρητή’ επειδή αυτή η διαδικασία του προσφέρει μια απόλυτη ικανοποίηση. Η απόγνωση των θυμάτων τον εξιτάρει και τον ‘τρέφει‘ πολύ πιο αποτελεσματικά από εκείνα τα ύποπτα λουκάνικα που διακρίνουμε επάνω στο τραπέζι.

Ο Hooper ποτέ δεν μας εξηγεί την ακριβή φύση αυτού του ‘Κακού‘ όμως αυτό φαίνεται να πηγάζει από την παράδοση της οικογένειας των φονιάδων. Από τον Παππού που ‘έσπασε το ρεκόρ θανατώνοντας πάνω από πενήντα γελάδια μέσα σε λίγα λεπτά’ τον καιρό που δούλευε στα σφαγεία μέχρι τον εγγονό ‘Leatherface‘ αυτό το Κακό συνεχίζει να κάνει τον κύκλο του μέσα στις τάξεις της φαμίλιας. ‘Κληροδοτείται‘ από το ένα μέλος στο άλλο σαν μια ανίατη ασθένεια που η φύση της απλά δεν γίνεται να εξηγηθεί επιστημονικά.

Ο σκηνοθέτης εδώ αποδίδει αυτό το ‘Κακό‘ μέσα από ένα δείπνο που ενώ διαρκεί μόλις πέντε λεπτά καταλήγει να φαντάζει σαν μια αιωνιότητα τόσο για την πρωταγωνίστρια όσο και για εμάς τους θεατές.

Σίγουρα τότε φάνηκε και σαν μια ατελείωτη ‘Κόλαση‘ για την ηθοποιό Marilyn Burns που όχι μόνο αναγκάστηκε να βγάλει την σκηνή δεμένη σε μια καρέκλα για σχεδόν 26 ώρες, ανεχόμενη τα σαδιστικά ‘παιχνίδια‘ τόσο του σκηνοθέτη όσο και των αντρών συναδέλφων της, αλλά και που στην , απίστευτα αηδιαστική, σκηνή όπου ο ‘παππούς‘ αποφασίζει να πάρει μια πρώτη…’γεύση‘ από εκείνη κατέληξε να κόψει στα αλήθεια το δάχτυλο της εξαιτίας ενός ‘τεχνικού λάθους’…

Πραγματικά σε αυτή την σεκάνς ο τρόμος, η αγωνία και η αηδία της Sally εκφράζονται σε τόσο έντονο βαθμό που μοιάζουν έτοιμα να ξεχυθούν κατευθείαν μέσα από την οθόνη !

Και φυσικά το αποκορύφωμα της φρίκης έρχεται όταν ο ‘Παππούς’ αποφασίζει να θυμηθεί τα νιάτα του… 

 

‘Hit Her Grandpa ! Hit That Bitch…’

Εδώ όλος αυτός ο αδιανόητος σαδισμός αρχικά θα σε κάνει να χαμογελάσεις ένοχα εξαιτίας του μαύρου χιούμορ που καραδοκεί μέσα του  και στην συνέχεια απλά σε στέλνει σε έναν προορισμό απόλυτης παράνοιας και απόγνωσης.

Εντελώς ειρωνικά ο Hooper επιστρατεύει αυτόν τον σαδισμό τόσο ως την καταδίκη των πρωταγωνιστών του όσο και σαν την ‘σωτηρία‘ της ηρωίδας του. Η Sally μπορεί να χαρακτηρίζεται ως ένα ‘Final Girl’ όμως σε καμία περίπτωση δεν κερδίζει η ίδια τους βασανιστές και υποψήφιους φονιάδες της.

Η Sally εκμεταλλεύεται την αφοσίωση που επιδεικνύει η φαμίλια ως προς την ‘ψυχαγωγία‘ του Παππού σαν έναν αντιπερισπασμό που της δίνει την ευκαιρία να περάσει, κυριολεκτικά , μέσα από το παράθυρο και να τρέξει προς την λύτρωση της σαν να μην υπάρχει αύριο.

Για καλή της τύχη η ‘λύτρωση’ έρχεται εντελώς από κωλοφαρδία μέσα από έναν περαστικό οδηγό…

 

Και όμως εδώ ο , εξίσου σαδιστής με τους ‘φονιάδες’ του, σκηνοθέτης ποτέ δεν μας δίνει ένα ‘Happy Ending‘. 

Παρακολουθώντας την , γεμάτη μες τα αίματα, Sally να απομακρύνεται προς την ‘σωτηρία‘ την ακούμε να κραυγάζει και την διακρίνουμε να ‘χαμογελάει‘ με έναν τρόπο που υποδηλώνει ότι το κορίτσι αυτό μπορεί να μην κατέληξε τελικά επάνω σε κάποιον γάντζο ή μέσα σε έναν καταψύκτη όμως σε καμία περίπτωση δεν βγήκε αλώβητη από την εμπειρία που βίωσε.

Εδώ η Sally αντίκρισε ένα αδιανόητο ‘Κακό‘ το οποίο ποτέ της δεν θα μπορέσει να ξεχάσει. Ακριβώς όπως και η ‘μαμά’ Αμερική που είδε τα παιδιά της να σφάζονται στο Βιετνάμ, στα πλαίσια ενός πολέμου δίχως λογική ή σκοπό,  ή να επιστρέφουν στην αγκαλιά της ολότελα τσακισμένοι είτε ψυχικά είτε σωματικά.

Αυτή η έλλειψη λογικής και αιτίας που προβλημάτιζε και ταλάνιζε την Αμερικάνικη κοινωνία τότε αντανακλάται μέσα από τις πράξεις απαράμιλλης βίας και παράνοιας που βλέπουμε μέσα στην ταινία του Hooper.  

 

O Σχιζοφρενής δολοφόνος του Hooper και το αλυσοπρίονο του βρήκαν τον δρόμο τους στις κινηματογραφικές αίθουσες τον Οκτώβρη του 1974. Προφανώς οι αντιδράσεις τόσο των κριτικών όσο και του, εντελώς ανυποψίαστου και ανέτοιμου, κοινού χαρακτηρίζονταν από απόλυτη διχογνωμία.

Αρκετοί κριτικοί χαρακτήρισαν το φιλμ ως ‘ποταπό‘ και ‘αναίτια βίαιο’ όμως υπήρξαν και εκείνοι που το εκθείασαν για την αιματηρή και πρωτόγνωρη αισθητική του,  την σκηνοθεσία και τις ερμηνείες του. Για το τελευταίο αξίζει να δοθούν τα εύσημα στον σκηνοθέτη καθώς έφτασε μέχρι τα όρια τους ηθοποιούς του στην διάρκεια των γυρισμάτων. Μάλιστα ο ίδιος έχει δηλώσει ότι αρκετοί από αυτούς δεν του μίλαγαν τα επόμενα χρόνια όμως πλέον (ίσως και να ) τον έχουν συγχωρέσει για τις ‘άκομψες‘ και απαιτητικές σκηνοθετικές τακτικές του.

Πολλοί από τους επικριτές του φιλμ επικεντρώθηκαν στην αποτύπωση της βίας κατά των γυναικών, άλλοι πάλι ερμήνευσαν τις φονικές επιθυμίες της ‘φαμίλιας‘ των φονιάδων ως μια συνέπεια του…βιομηχανικού καπιταλισμού ενώ υπήρξαν και εκείνοι που έχρισαν το The Texas Chainsaw ως μια ταινία υπέρ της… χορτοφαγίας !

Όπως και να χει ο ‘Leatherface‘ κατέληξε να ‘πριονίσει‘ το τότε Box Office καπαρώνοντας πάνω από 30 εκατομμύρια δολάρια, ποσό που σήμερα φαντάζει αδιανόητο για ένα φιλμ που είχε μπάτζετ γύρω στα… 100 χιλιάρικα !

Οι αληθινοί λόγοι σχετικά με την επιτυχία της ταινίας μας έρχονται κατευθείαν μέσα από το στόμα του ίδιου του σκηνοθέτη :

 ‘Oh, there was nothing like it …’

Όσον αφορά την ‘κληρονομιά‘ που άφησε πίσω του αυτή η σινε-σφαγή πραγματικά θα χρειαζόταν να γράψω ένα δεύτερο άρθρο ώστε να την παρουσιάσω και να την αναλύσω. Το The Texas Chainsaw Massacre χαρακτηρίστηκε ως ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα αλλά και σπουδαιότερα φιλμ τρόμου και λειτούργησε ως ‘σχολή‘ για αμέτρητους μετέπειτα δημιουργούς. Πολλοί υποστήριξαν ότι το φιλμ αποτέλεσε ύψιστη επιρροή για τα ‘Slasher Films’ έστω και αν στο ίδιο συναντάμε ελάχιστο ‘Slashing‘.

Όσον αφορά τον απόλυτο πρωταγωνιστή του τον ‘Leatherface‘ η περσόνα αυτή ,πέραν του ότι μέχρι και σήμερα αποτελεί έναν από τους πιο εμβληματικούς σινε-Villains, βοήθησε στο να καθιερωθούν στις ταινίες τρόμου ως ‘όπλα‘ τα πριόνια, τα τσεκούρια, τα σφυριά και τα κάθε λογής εργαλεία. Το ‘αλυσοπρίονο‘ του Leatherface αποτέλεσε επιρροή για ταινίες όπως είναι τα The Evil Dead του Sam Raimi, A Nightmare on Elm Street, Friday the 13th …και όπως καταλαβαίνεται ο ‘κατάλογος‘ είναι πραγματικά ατελείωτος.

Παράλληλα αυτή η ντοκιμαντερίστικη αισθητική της ‘αληθινής ιστορίας’ κοπιαρίστικε ανελέητα και ταινίες όπως το Blair Witch Project έχτισαν τόσο τον μύθο όσο και την επιτυχία τους επάνω της. Από την άλλη σκηνοθέτες σαν τον Ridley Scott παραδέχτηκαν το φιλμ του Hooper ως σημαντική επιρροή για τις ταινίες τους , έστω και αν αυτές διαδραματίστηκαν στο αχανές διάστημα και όχι στις σκονισμένες ερημιές του Τέξας, ενώ άλλοι πάλι όπως ο Rob Zombie ‘κόπιαραν‘ στεγνά την τεχνική του Hooper και κατόρθωσαν να χτίσουν τις καριέρες τους επάνω στις διδαχές του.

Παρά τον ντόρο και τις αντιδράσεις , που σε ορισμένες περιπτώσεις εντελώς συμβολικά έφταναν στα όρια της μαζικής υστερίας, που προκάλεσε στα 70s γύρω από την αιματηρή αισθητική και την σκληρή του θεματολογία σήμερα το The Texas Chainsaw Massacre αντιμετωπίζεται σαν έργο τέχνης και αντικείμενο πολιτιστικής κληρονομιάς τόσο απέναντι στον κινηματογράφο όσο και στην Pop κουλτούρα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Hooper για να ‘γεννήσει’ τον φονιά του άντλησε έμπνευση από την Αρχαία Ελληνική τραγωδία ή έστω αντιμετώπισε ως τέτοια το φιλμ του. 

 

Στο φινάλε του The Texas Chainsaw Massacre ο κυνικός Tobe Hooper δεν προσφέρει στους συμπατριώτες του την παραμικρή λύτρωση ή ελπίδα. Το μόνο που απομένει εδώ είναι ένας ‘σχιζοφρενής‘ να μας αποχαιρετά με ένα ‘χορό‘ απόλυτης παράνοιας ,φρίκης και φονικής μανίας καθώς ‘σκίζει‘ τον άνεμο με το αλυσοπρίονο του. Ναι το ‘Final Girl’ κατόρθωσε τελικά να ξεφύγει όμως το ‘Τέρας‘ δεν έχει την παραμικρή διάθεση να σταματήσει το ανίερο ‘έργο‘ του.

Το The Texas Chainsaw Massacre είναι η ωμή και λουσμένη στο αίμα υπενθύμιση της τρέλας, της μοχθηρίας, της αδικίας και του θανάτου που υπάρχουν στον κόσμο μας και που δεν θα μπορέσουμε ποτέ μας να ξεφύγουμε από αυτά καθώς αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ίδιας μας της φύσης.

Όσο και αν προχωρήσουμε ως κοινωνία ‘μπροστά’ τα ‘μπλουζ’ ενός ματωμένου αλυσοπρίονου θα ‘παίζουν’ πάντα μια ανάσα πίσω μας. 

 

Y.Γ. Αφιερωμένο στην Κατερίνα που δέχτηκε να έρθει μαζί μου στην προβολή του The Texas Chainsaw Massacre, χθες στο Ριβιέρα στα πλαίσια του The Midnight Express, έστω και αν δεν είχα αλυσοπρίονο μαζί μου…

❤

Advertisement