by Αντρέι Κοτσεργκίν
‘You only need to hang mean bastards, but mean bastards you need to hang…’
Στο The Hateful 8 o Quentin Tarantino μας συστήνει σε οκτώ γνήσιους Μπάσταρδους και στην συνέχεια μας εγκλωβίζει μαζί τους σε μια καλύβα όπου όλα όσα λέγονται και διαδραματίζονται εκεί μέσα φαντάζουν πιο σκληρά και βίαια ακόμη και από την χιονοθύελλα που κατακλύζει τα πάντα έξω από αυτή.
Ο σκηνοθέτης αντλώντας άπλετη έμπνευση από ταινίες όπως το ‘ψυχρό’ και γεμάτο δυσπιστία THE THING του ‘μάστορα του Τρόμου’ John Carpenter αλλά και το ρεβιζινιοστικό σπαγγέτι – γουέστερν The Great Silence, του Sergio Corbucci, μας τοποθετεί σε ένα κλίμα παγωμένης και ανελέητης αμφιβολίας και προσμονής…
Η ταινία αυτή θεματολογικά κινείται γύρω από Καθάρματα, ρατσιστές, σεξιστές , φονιάδες , καταχραστές και παραχαράκτες.
Όλα αυτά τα ‘μπουμπούκια‘ της Άγριας Δύσης τα πετυχαίνουμε να ‘χαλαρώνουν‘ μεταξύ τους μέσα σε μια απομονωμένη καλύβα κάπου στις ερημιές του Red Rock της πολιτείας του Γουαϊόμινγκ. Ο χιονιάς που σκεπάζει τα πάντα έξω από την καλύβα απλά δεν αρκεί ώστε να ‘καλύψει‘ το ψέμα , την υποκρισία και τις ανελέητες μεθόδους εξαπάτησης και φονικού που διακρίνουν τους ‘μισητούς οκτώ’ του Tarantino.
Εδώ ο Tarantino επιστρέφει στις διδαχές του ντεμπούτου του, με τίτλο Reservoir Dogs, καθώς το μεγαλύτερο μέρος της πλοκής εκτυλίσσεται μέσα σε έναν κλειστό χώρο. Πέραν του Carpenter εδώ ο σκηνοθέτης επιστρατεύει και την σχολή του Άλφρεντ Χίτσκοκ καθώς μπορεί το Hateful 8 να μας παρουσιάζεται σαν ένα Αμερικάνικο γουέστερν – φιλμ όμως παράλληλα εκπέμπει και έντονες πινελιές από τα περίφημα ψυχολογικά θρίλερ του τελευταίου.
Εδώ ο ‘τρόμος‘ μεταφράζεται μέσα σε οκτώ Καθάρματα που ο καθένας τους έχει τα δικά του μυστικά και πασχίζει να επιτύχει την δική του ατζέντα. Οι πιστολέρο αυτοί επιθυμούν να βλάψουν ο ένας τον άλλον τόσο με τις σφαίρες όσο και με τα λόγια τους…
Σκηνοθετικά ο Tarantino επιστρατεύει για ακόμη μια φορά το αγαπημένο του 70mm φιλμ και μας δίνει ‘χιονισμένα‘ πλάνα από τον έξω κόσμο της Δύσης τα οποία φαντάζουν άκρως επιβλητικά και συνάμα απειλητικά. Το χιόνι που σκεπάζει τα απέραντα βουνά της Αμερικάνικης επαρχίας φαντάζει ως ο πλέον ιδανικός λόγος ώστε οι ‘ήρωες’ της ιστορίας να αναζητήσουν καταφύγιο μέσα σε μια καλύβα που από μια ‘Όαση‘ δεν θα αργήσει να διαστρεβλωθεί σε μια απόλυτη Καταδίκη για εκείνους…
Η μουσική του Ennio Morricone λειτουργεί ως η πλέον ιδανική ‘ενδυμασία‘ για αυτό το λευκό σκηνικό. Το γεγονός ότι ορισμένες από τις συνθέσεις αρχικά είχαν γραφτεί για το THE THING του Carpenter μόνο τυχαίο δεν είναι.
Όμως η αληθινή ‘απειλή‘ κρύβεται μέσα στην ξύλινη καλύβα που εδώ μοιάζει να έχει ξεπηδήσει κατευθείαν μέσα από τα σπλάχνα μιας ταινίας τρόμου. Ο σκηνοθέτης εξαρχής μας παρουσιάζει λεπτομερώς το ‘τερέν της αναμέτρησης’ , καθώς εδώ απλά δεν υπάρχει κάποια ‘σκοτεινή γωνιά’ ώστε να ξεπεταχτεί από μέσα της ο δολοφόνος, και όμως όταν έρχεται η ώρα να ξεπηδήσουν από τα θεμέλια του το πιστολίδι, η βία και το αιματοκύλισμα ως θεατής θα νιώσεις να ταράζεσαι μπροστά στην θέα τους.
Στα Inglorious Basterds και Django Unchained ο Tarantino αναθεώρησε τα κινηματογραφικά έπη εκδίκησης και τα αποτύπωσε με τον δικό του στιλάτο και βίαιο τρόπο. Εδώ πάλι πέραν της εκδίκησης σφυρηλατεί ένα κράμα από τα διάφορα είδη των γουέστερν με τα οποία γαλουχήθηκε ως θεατής.
Στο φιλμ αυτό ο Tarantino κάνει μια καυστική μελέτη του ρατσισμού και του σεξισμού που παραδοσιακά διέκριναν την Άγρια Δύση όμως παράλληλα με άκρως μηδενιστικό τρόπο μας θυμίζει ότι όλη αυτή η οργή δεν έχει εξανεμιστεί από τις άκρες της Αμερικής.
Όπως πάντα οι κοφτεροί διάλογοι – σήμα κατατεθέν του σκηνοθέτη δηλώνουν το παρών όμως αυτή τη φορά φαντάζουν κάπως ‘άσφαιροι‘ σε ορισμένα σημεία με αποτέλεσμα η ταινία να σε κουράζει με την ‘φλυαρία‘ της.
Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί τουλάχιστον για τους μίσους από τους χαρακτήρες της…
‘Now Daisy, I want us to work out a signal system of communication. When I elbow you real hard in the face, that means «shut up»!’
Από την μια πλευρά έχουμε τους Kurt Russell, Samuel Jackson και Wallton Coggins να δίνουν τα ‘ρέστα‘ τους ερμηνευτικά.
Ο Kurt εδώ αφήνει μια αντρίκεια και αξιοζήλευτη μουστάκλα και ενσαρκώνει έναν βίαιο και κυνικό κυνηγό επικηρυγμένων γνωστό ευρύτερα ως John «The Hangman» Ruth. Ο άντρας αυτός παίρνει στα σοβαρά, όπως και πρέπει, την δουλεία του όμως παράλληλα δείχνει να την διασκεδάζει με έναν άκρως σαδιστικό τρόπο. Γεγονός που το διαπιστώνουμε καθώς τον βλέπουμε κατά καιρούς να βασανίζει και να κακοποιεί το ‘θήραμα‘ του που εδώ το παίζει μια αλυσοδεμένη και άξεστη Jennifer Jason Leigh .
Ο ‘Κρεμάλας’ Ruth συμβολίζει σταράτα όλη την σκληράδα και την στενομυαλιά της Άγριας Δύσης…
Στο πλευρό του, όχι αλυσοδεμένο, συναντάμε τον Samuel Jackson που υποδύεται τον Marquis Warren, έναν ‘θρυλικό‘ Ταγματάρχη της παράταξης των Βορείων που στο παρελθόν ο ίδιος ο μέγας – απελευθερωτής Πρόεδρος Λίνκολν του χάρισε την πολυπόθητη ελευθερία του από την σκλαβιά του Νότου. Τουλάχιστον έτσι υποστηρίζει ο ίδιος ο ταγματάρχης ενώ μας μοστράρει ένα γράμμα που έλαβε προσωπικά από τον ίδιο τον Λίνκολν !
Ο Warren παρά το ‘ηρωικό’ του παρουσιαστικό έχει την δική του εκδικητική ατζέντα η οποία αρχίζει να μας φανερώνεται όταν διηγείται στους ‘συντρόφους’ του μια …πιπεράτη ιστορία…
O άντρας αυτός ποτέ του δεν ξεπέρασε τον ανελέητο ρατσισμό που δέχτηκε από τον Νότο και έτσι αποφασίζει να πάρει το αίμα, που έχυσε ως σκλάβος, πίσω με έναν τρόπο που φαντάζει εξίσου σκληρός με εκείνες τις μεθόδους υποδούλωσης και εκφοβισμού που διέπραξαν απέναντι του οι λευκοί δυνάστες του.
Εδώ ο Tarantino μας υπενθυμίζει ότι ο ρατσισμός ποτέ του δεν θα αποτιναχτεί από την Αμερικάνικη κοινωνία και ιστορία και πως μπορεί μονάχα να αντιστραφεί έχοντας τα ίδια ολέθρια αποτελέσματα. Παράλληλα ο σκηνοθέτης σπρώχνει στα όρια τα στερεότυπα που έχουν να κάνουν με την περίφημη σεξουαλικότητα των μαύρων. Κάπου ανάμεσα στην μαύρη κωμωδία και το ωμό πιστολίδι ο Tarantino εξετάζει και την φύση ενός πολέμου που άλλαξε για πάντα τα θεμέλια της Αμερικής όμως στην τελική απέτυχε να νικήσει ορισμένες από τις διαχρονικές της ‘ιδεολογίες‘…
Από την άλλη ο Samuel Jackson αποδίδει εδώ έναν ‘φιδέμπορα’ – εκδικητή με άκρως απολαυστικό τρόπο !Ο Walton Coggins πάλι με την βλαχόφατσα και βλαχοφωνή του δίνει στον λευκό ρατσισμό την απεικόνιση που του ταιριάζει γάντι.
Όμως δυστυχώς το υπόλοιπο cast που αποτελείται από χαρισματικούς ηθοποιούς όπως είναι οι Tim Roth, Michael Madsen και Bruce Dern επισκιάζεται κάπως λόγο της ελλιπούς σκιαγράφησης που κάνει ο σκηνοθέτης στους χαρακτήρες τους. Ειδικά ο Madsen εδώ δεν φαίνεται να έχει τον παραμικρό λόγο ύπαρξης μιας και το μόνο που κάνει είναι να φαντάζει μονίμως μυστηριώδης και επικίνδυνος. Σαν μην έφτανε αυτό προς το ‘μεγάλο φινάλε’ σκάει μύτη ο Channing Tatum που μπροστά σε όλες αυτές τις μορφές απλά φαντάζει ‘λίγος‘.
Και κάπου στο ενδιάμεσο έχουμε και την μοναδική γυναίκα της υπόθεσης την κακοποιό Daisy της Jennifer Jason Leigh που από την μια λειτουργεί ως το απόλυτο θύμα της βίας και της στενομυαλιάς που χαρακτηρίζει αυτούς τους άξεστους άντρες όμως από την άλλη και η ίδια δεν ξεφεύγει από τις σκληρές διδαχές και πρακτικές της Άγριας Δύσης…
Στο The Hateful 8 ο Tarantino μπορεί να στήνει ένα ‘παγωμένο‘ σκηνικό βίας, ρατσισμού , σεξισμού και φρίκης το οποίο διαδραματίζεται κάπου στην Δύση του 1877 όμως παράλληλα όλα τα ζητήματα που θέτει εδώ φαντάζουν να βρίσκονται και κάπου μέσα στον κόσμο του σήμερα.
To The Hateful 8 μπορεί να μην είναι το πιο ψυχαγωγικό κράμα διαλόγων και σφαιρών που μας έχει παρουσιάσει ο συγκεκριμένος δημιουργός όμως διάολε είναι ίσως το πιο κοφτερό και αποτελεσματικό του, έστω και αν ώρες , ώρες αποδίδεται μέσα από μια ακατάσχετη φλυαρία ενώ και η αφήγηση που επιλέγει εδώ ο σκηνοθέτης ορισμένες φορές κουράζει.
Οι ‘σφαίρες‘ του Tarantino εδώ μπορεί να σφυρηλατήθηκαν μέσα σε μια άλλη ‘άγρια‘ εποχή να όμως που άνετα μπορούν να βρουν στόχο μέσα και στην σύγχρονη εποχή και κοινωνία. Όπως και στο DJANGO UNCHAINED έτσι και εδώ ο σκηνοθέτης ‘πυροβολεί‘ τον ρατσισμό και το μίσος και από τις δυο πλευρές της έκφρασης τους. Μόνο που ενώ στο DJANGO οι σφαίρες ήταν αμέτρητες και ευδιάκριτες εδώ προτιμά να το κάνει κυρίως μέσα από τα λόγια των πρωταγωνιστών του.
Ακούγοντας τον λοχαγό Smithers του Bruce Dern να δηλώνει στα υπόλοιπα μισητά Καθάρματα ‘I don’t know that nigger. But I know he’s a nigger. And that’s all I need to know.’ αμέσως το καταλαβαίνεις ότι τελικά σαν κοινωνία δεν εξελιχθήκαμε όσο και όπως θα έπρεπε…
THE BAT COUNTRY PRESS : Too Weird To Live, Toο GEEK To Die ! 