Re-Animator : Αιματηροί και φριχτοί πειραματισμοί με αντικείμενα μελέτης την εμμονή και την μεγαλομανία.

by Αντρέι Κοτσεργκίν 

Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής απέναντι σας : 

Το θεωρώ ύψιστο έγκλημα και αδικία το γεγονός ότι το Re-Animator, του σκηνοθέτη Stuart Gordon , δεν μοιράζεται την ίδια φανταχτερή ‘Cult Classic’ σφραγίδα με τα The Evil Dead του συναδέλφου του Sam Raimi. 

Στην τριλογία του Re-Animator ο Gordon αντλεί μια μικρή έμπνευση / τζούρα από την σύντομη ιστορία του συγγραφέα H.P.Lovecraft με τίτλο Herbert West-Reanimator όμως παράλληλα κάνει την απόλυτη διακωμώδηση του λογοτεχνικού αλλά και κινηματογραφικού Δόκτορα Φρανκενστάιν και του τόσο εμβληματικού τέρατος του.

Απόψε ανοίγουμε εκείνο το σπουδαίο πρώτο κεφάλαιο του Re-Animator, που μας εξιστορεί μια ιστορία γνήσιας ,σαδιστικής αλλά και εμμονικής παράνοιας και ακραίου πειραματισμού που είναι βουτηγμένη μέσα σε κουβάδες από αίμα και καφρίλα… 

Στο Re-Animator o Gordon μέσα από τους πειραματισμούς ενός τυπά που αποτελεί τον απόλυτο ορισμό του ‘τρελού επιστήμονα’ συνθέτει ένα από τα πιο αιματηρά και απολαυστικά φιλμ τρόμου και μαύρης κωμωδίας.

Έχοντας στην διάθεση του ένα πενιχρό μπάτζετ που δεν ξεπερνούσε τα 900 χιλιάρικα ο σκηνοθέτης μας έδωσε ένα εξωφρενικό κρεσέντο μεταφυσικού τρόμου, γραφικής σπλατεριάς, αυθεντικής ανωμαλίας αλλά και στιβαρών πρακτικών εφέ τα οποία διατηρούνται με μεγαλοπρέπεια μέσα στον χρόνο.

Η πλοκή είναι εξαιρετικά απλή αλλά και άκρως λειτουργική : 

Ένας εμμονικός επιστήμονας συνθέτει έναν ειδικό ορό με τον οποίο μπορεί να επαναφέρει στην ζωή ακρωτηριασμένα ανθρώπινα μέλη αλλά και ολόκληρα πτώματα.

Προφανώς όλα αυτά επιστρέφουν πίσω έχοντας φονικές και αιμοβόρες ορέξεις… 

 

Εδώ ο Gordon αποδεικνύεται ένα γνήσιο και ευρηματικό λαϊκό μαστόρι ισάξιο του πρωτοπόρου Sam Raimi. H σπλατερία του ζέχνει από βία , καφρίλα αλλά και απολαυστική γελοιότητα. Η δουλειά του στο κομμάτι των πρακτικών, κυρίως, εφέ , του make-up και τον προσθετικών είναι απλά υποδειγματική ενώ κατορθώνει και να μας χαρίσει υπέροχες σεκάνς αγωνίας, φονικού αλλά και μεταφυσικής παράνοιας.

Ακριβώς όπως και ο Raimi στο Evil Dead έτσι και εδώ ο Gordon έχει την ευλογία να συνεργάζεται με έναν πρωταγωνιστή που καταφέρνει να μεταμορφώσει τον χαρακτήρα του από απλή καρικατούρα σε μια από τις πιο αγαπητές και αξιομνημόνευτες περσόνες του Horror σινεμά.

Κυρίες και κύριοι στην σκηνή ο θεούλης Jeffrey Combs… 

 

Όπως ο τιτάνας Bruce Campbell ,μέσα από την φυσιογνωμία του εμβληματικού Ash Williams ,κατόρθωσε να μας δώσει τον ορισμό αλλά και την παρωδία της αστείρευτης και γραφικής ανδρικής ευρεσιτεχνίας και του machismo έτσι και εδώ ο Combs ενσαρκώνει την θνητή μεγαλομανία και την εμμονή στην πιο ολοκληρωμένη τους μορφή. Εδώ ο Combs χαρίζει στους κάθε λογής nerds και σπασίκλες το απόλυτο Horror είδωλο τους !

Εδώ ο δόκτορ Herbert West μας παρουσιάζεται σαν ένας εμμονικός επιστήμονας – πρωτοπόρος που πασχίζει διακαώς να καταργήσει τον θάνατο από την θνητή μας καθημερινότητα. Ποτέ του δεν αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως ‘Θεό‘ και πάλι όμως καταλήγει να πέσει θύμα της επιστημονικής του μεγαλομανίας.

Ο περίφημος και πολύτιμος ‘ορός‘ του ποτέ δεν φαίνεται να λειτουργεί ιδανικά μέσα στα αμέτρητα και φρικιαστικά πειράματα του και όμως παρά όλες τις ολέθριες αποτυχίες του ο άντρας αυτός συνεχίζει με ένα ακλόνητο πείσμα και μια αξιοζήλευτη προσήλωση να πράττει το επιστημονικό του έργο.

Ο Combs παρά το μικροκαμωμένο παρουσιαστικό του καταλήγει να μας δώσει έναν από τους μεγαλύτερους σινε-ψυχωτικούς που έχουμε απολαύσει ποτέ μας στην οθόνη.

Όμως μιλώντας περί ‘ψυχωτικών‘ δεν γίνεται να μην εξυμνήσουμε και τον συνάδελφο του David Gale που ως δόκτορ Carl Hill μας συστήνει σε έναν από τους πιο ανώμαλους και γραφικούς Villains της σινε-πιάτσας.

Ο άντρας αυτός μπορεί να έχει επιστημονικές γνώσεις και ιδεολογίες οι οποίες πάνε εντελώς κόντρα σε εκείνες του West όμως παρόλα αυτά δεν διστάζει να καπηλευθεί την ανακάλυψη του και να την χρησιμοποιήσει για τα δικά του πειράματα και σκοπούς.

Το τρομερό μεγαλείο της ερμηνείας του Gale εδώ μας γίνεται απόλυτα ευδιάκριτο στην σκηνή όπου το ‘αναζωογονημένο‘ του κεφάλι αποφασίζει να περάσει λίγο…’παραγωγικό χρόνο’ με την απίστευτα αισθησιακή και ολόγυμνη Barbara Crampton…

 

H ανωμαλία και η ‘γλίτσα‘ πραγματικά αποτυπώνονται με τρομερό τρόπο επάνω στο πρόσωπο αυτού του αδίστακτου άντρα. Η τουλάχιστον σε ότι απέμεινε από εκείνον…

Σύμφωνα με τους συντελεστές του Re-Animator η σύζυγος του Gale μόλις είδε την συγκεκριμένη σκηνή του ‘βιασμού‘ αποχώρησε από την αίθουσα τσαντισμένη και απόλυτα αηδιασμένη.

Τα μοναδικά λόγια που κατόρθωσε εκείνη τη στιγμή να ξεστομίσει ήταν :

‘David, how could you ?!’

Λίγες μέρες αργότερα κατέθεσε αίτηση διαζυγίου… 

 

‘DEATH IS JUST THE BEGINNING…’

Παρά τα όσα μας τάζει το πόστερ της ταινίας στην πραγματικότητα όλο αυτό το θανατικό του Re-Animator δεν ήταν κάτι το πρωτότυπο ή το καινοτόμο.

Εδώ ο Stuart Gordon αρπάζει την ‘σύριγγα‘ του και απορροφά άπλετη έμπνευση από ταινίες όπως ήταν το πρώτο The Evil Dead, από την μυθολογία και τις διδαχές του Lovecraft περί του τρόμου που μας έρχεται από το άγνωστο, αλλά και από κλασσικές νουβέλες και έργα της Horror λογοτεχνίας και του κινηματογράφου αντίστοιχα.

Και όμως όλες αυτές τις επιρροές και τις διδαχές ο σκηνοθέτης τις χώνει βίαια σε μια ασταμάτητη ‘κρεατομηχανή‘ και το ανίερο αποτέλεσμα που ξεβράζεται από την άκρη της φαντάζει απόλυτα ζουμερό και γευστικό !

Εδώ ο Gordon λειτουργεί συμβολικά και ο ίδιος ως ένας ‘Reanimator‘ καθώς προσδίδει ζωή και φονική επιθυμία σε ένα κινηματογραφικό είδος και συμβάλλει καθοριστικά στην άρνηση του να ‘πεθάνει’ μέσα στα επαναλαμβανόμενα κλισέ και τις ίδιες και ίδιες θεματολογίες που διαχρονικά το μαστίζουν.

Φυσικά οφείλουμε να δώσουμε και τα εύσημα στον παραγωγό και συνεργάτη Brian Yuzna για την άρτια και καθοριστική του συνεισφορά σε όλα τα επίπεδα του φιλμ. Ο Yuzna οραματιζόταν την ταινία ως ‘ κάτι που θα τρεφόταν από την σοκαριστική αντίληψη του The Evil Dead και ταυτόχρονα θα διακρίνονταν από τις παραγωγικές αξίες του The Howling’. 

Ειλικρινά δεν ξέρω αν ο Yuzna εδώ κατόρθωσε να εκπληρώσει το όραμα του όμως διάολε όπως και να χει από το 1985 μέχρι και σήμερα το Re-Animator παραμένει πάντα εδώ στα σκοτεινά και μοχθηρά ‘υπόγεια‘ του σινεμά τρόμου και φαντασίας , πάντα πρόθυμο και ορεξάτο ώστε να μας δώσει εκείνα τα γελοία αλλά και μακάβρια θεάματα που θα ικανοποιήσουν την κινηματογραφική μας ανάγκη για άφθονο αίμα, σαπισμένη και ακρωτηριασμένη σάρκα και για αστείρευτη ανωμαλία που θα μας κάνει να γελάμε με ενοχή αλλά και ευχαρίστηση.

Στο φινάλε βλέποντας τον εμμονικό / ψυχοπαθή επιστήμονα Herbert West να ετοιμάζεται να ‘αναζωογονήσει’ με την σύριγγα του ένα ακόμη πτώμα ή κάποιο ακρωτηριασμένο μέλος μπορεί εκ των προτέρων να γνωρίζεις το αποτέλεσμα αυτής της ‘έρευνας‘ όμως και πάλι ‘αναγκάζεσαι‘ να την αράξεις στην πολυθρόνα ή στον καναπέ σου και να απολαύσεις τις φριχτές συνέπειες της… 

 

Υ.Γ. Κατερίνα δικό σου. 

❤