THE WRESTLER : Καίγοντας το κερί και από τις δυο μεριές…

by Αντρέι Κοτσεργκίν 

‘When you live hard and you play hard and burn the candle at both ends… in this life, you can lose everything you love, everything that loves you.’

Βλέποντας και ακούγοντας τον μυθοπλαστικό και παραφουσκωμένο από τα αναβολικά Randy ‘The Ram’ Robinson να μιλάει στο  κοινό του για ‘κεριά που κάηκαν και από τις δυο μεριές’ , και για ‘χαμένες αγάπες και ευκαιρίες‘ εκείνη την στιγμή μπροστά σου δεν διακρίνεις μονάχα έναν ξοφλημένο παλαιστή και σελέμπριτι της Αμερικάνικης ‘πάλης’ αλλά παράλληλα γίνεσαι μάρτυρας και της πικρής στιγμής όπου ένας τσακισμένος άντρας πασχίζει να κάνει μια εξομολόγηση αλλά και την αυτοκριτική του σε εμάς τους ίδιους.

Στο THE WRESTLER ο Darren Aronofsky ρίχνει τον ‘σημαδεμένο‘ πρωταγωνιστή του Mickey Rourke μέσα σε ένα ρινγκ γεμάτο μιζέρια, σκατά, όνειρα που έλαβαν ένα άδοξο φινάλε, κάκιστες επιλογές σε όλα τα επίπεδα ενώ σε μια από τις τέσσερις άκρες του συναντάμε και μια ματαιοδοξία που απλά αρνείται πεισματικά να σβήσει.

Με την σειρά του ο Mickey δικαιώνει απόλυτα τον σκηνοθέτη του για την επιλογή του να του δώσει τον ρόλο του Randy. Σε αυτό το φιλμ ο Rourke όχι μόνο τολμά να μας δώσει έναν ματαιόδοξο αλλά και αποτυχημένο Μπάσταρδο αλλά διάολε μας αναγκάζει και να συμπαθήσουμε αυτόν τον Μπάσταρδο. Υπό όλες τις φυσιολογικές συνθήκες ένας τέτοιος άντρας ποτέ του δεν θα κέρδιζε ούτε την συμπάθεια μας για εκείνον , ούτε και την κατανόηση μας γύρω από τις επιλογές και τις πράξεις του.

Και να όμως που εδώ βλέποντας τον Randy ‘The Ram’ Robinson να αργοπέφτει στο καναβάτσο, τόσο της επαγγελματικής όσο και της προσωπικής, ζωής του ως θεατής απλά αδυνατείς να μην τοποθετήσεις , έστω και φευγαλέα, τον εαυτό σου στην θέση αυτού του ξεπεσμένου ‘παλαιστή‘…

Τα Glam 80s αποτέλεσαν την χρυσή εποχή του Randy ‘The Ram’ Robinson.

Υπό τους ήχους συγκροτημάτων όπως είναι οι Ratt και Guns N’Roses ο θηριώδης Randy κάθε σαββατοκύριακο έβγαινε στο ρινγκ και παρίστανε πως παλεύει με κάτι εξίσου θηριώδεις τύπος. Στην πραγματικότητα όλοι αυτοί απλά φορούσαν στενά κολάν ή φανταχτερά σώβρακα, αλείφονταν με λάδια και …τρίβονταν μεταξύ τους παριστάνοντας έτσι τους επαγγελματίες παλαιστές…

Ο Aronofsky μας μπάζει στα ‘αποδυτήρια‘ του κόσμου του θεάματος και της πάλης και μας αποκαλύπτει τα όχι και τόσο καλά κρυμμένα παρασκήνια και μυστικά τους. Εκεί μέσα μπορείς να μυρίσεις τόσο τον ιδρώτα των ‘παλαιστών’ όσο και την υποκρισία τους. Από την άλλη οι ‘μάχες‘ τους φαντάζουν ακριβώς όσο ψεύτικες, γελοίες αλλά και θεαματικές πρέπει να είναι.

Στο ενδιάμεσο ο σκηνοθέτης κάνει μια αναδρομή στην Glam και Heavy Metal μουσική σκηνή των 80s μέσα από μπάντες όπως οι Guns N’Roses και οι Accept. Μπάντες που μεσουρανούσαν χάρη στο ακραίο και γεμάτο υπερβολή ύφος τους και σήμερα πλέον φυτοζωούν ρίχνοντας το βάρος όλης τους της ύπαρξης επάνω σε ένα νοσταλγικό κοινό που αρνείται πεισματικά να τις ξεχάσει.

Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που επιβιώνουν σήμερα πολλοί από τους ‘θρύλους’ του wrestling…

Ναι η ψυχαγωγία αυτή για πολλούς μπορεί να φαντάζει παντελώς ηλίθια όμως για ένα μεγάλο μέρος του κοινού αποτελούσε μια ύψιστη μορφή διασκέδασης και εκτόνωσης. Και για πολλά χρόνια ο Randy αμειβόταν αδρά για αυτή την ψυχαγωγία που παρείχε στους θεατές του. Ο ‘Κριός‘ , όπως τον βάφτισαν οι θαυμαστές του, κατέληξε να εθιστεί τόσο στο χρήμα όσο και στην δόξα που του απέφερε το επάγγελμα του που απλά κατέληξε να μην δίνει δεκάρα για το οτιδήποτε πέρα από αυτό. Ο Randy ξεκίνησε να βαράει αναβολικά ώστε να παραμείνει ντούκι χωρίς να δίνει δεκάρα για την υγεία του και παράτησε την γυναίκα και την κόρη του.

Η απόλυτη προσήλωση την οποία επιδείκνυει ο παλαιστής / ερμηνευτής απέναντι στο επάγγελμα / τέχνη του, σε κάθε στιγμή της ρουτίνας του, έρχεται σε μια θλιβερή αντίθεση κόντρα στην αμέλεια με την οποία αντιμετωπίζει τα ‘αγαπημένα’ του πρόσωπα.

Στα 80s το μόνο που υπήρχε για τον Randy ήταν μονάχα το ρινγκ και όλα όσα διαδραματίζονταν μέσα και γύρω από αυτό… 

Όμως όλα σε αυτή την ζωή κάνουν τον κύκλο τους. Κάποια πράγματα τελειώνουν και άλλα παίρνουν την θέση τους.

Βλέποντας τον Randy να αναλύει στην φίλη του Cassidy, μια μεσήλικη στριπτιτζού, την οποία υποδύεται μια σαγηνευτική αλλά και εξίσου πληγωμένη Marisa Tomei,  το πόσο σκατά είναι η μουσική των 90s και να εκφράζει την απογοήτευση του που οι αγαπημένες του μπάντες χάθηκαν παντελώς από το μουσικό στερέωμα εύκολα καταλαβαίνεις ότι ο άντρας αυτός ανήκει στην μεριά εκείνων των πραγμάτων που χάνονται…

 

‘Then that Cobain pussy had to come around & ruin it all.’

O Randy ρίχνει το φταίξιμο στον ‘μίζερο και κλαψιάρη’  Kurt Cobain αδυνατώντας ή μην θέλοντας να δει την  σκληρή πραγματικότητα μπροστά του :

Δεν ευθύνεται ο Cobain για την μεγάλη αλλαγή στο μουσικό στερέωμα. Το ίδιο το κοινό ήταν εκείνο που ένιωσε την ανάγκη να ασπαστεί αυτή την αλλαγή. 

Αντίθετα με το κοινό ο Randy ποτέ του δεν μπόρεσε να περάσει στο επόμενο στάδιο. Επέμεινε πεισματικά και τυφλά να κάνει επί χρόνια το ίδιο και το ίδιο πράγμα, το μοναδικό πράγμα που ήξερε να κάνει σε αυτή την ζωή του. Προφανώς και αυτό δεν μπορούσε να κρατήσει για πάντα…

Ο Randy αφού έφθειρε τόσο το σώμα όσο και την ψυχή του στην συνέχεια είδε και την εικόνα του απέναντι στους θαυμαστές να φθείρεται με ακόμη χειρότερο τρόπο. Ο παλαιστής και αστέρας κατέληξε να ξεχαστεί από την πλειοψηφία των οπαδών του. Εντελώς ειρωνικά αλλά και υποκριτικά εδώ ο Randy δείχνει να θυμάται ξανά ότι κάπου έχει μια κόρη αφού πρώτα αντιλαμβάνεται ότι ο ίδιος έχει ξεχαστεί παντελώς από τους πάντες…

Νιώθοντας ολότελα τσακισμένος, και έχοντας υποστεί ένα καρδιακό επεισόδιο που τον αποτρέπει από το να ξαναμπεί σε ρινγκ, ο Randy αποφασίζει να στήσει ξανά μια γέφυρα επικοινωνίας με την ‘χαμένη‘ του κόρη. Της αγοράζει μερικά δώρα για να την πείσει ότι νοιάζεται ακόμη για εκείνη και την πείθει να βγει μαζί του μια βόλτα στα παλιά τους στέκια.

Εκεί τον βλέπουμε να της εξομολογείται ακριβώς το πόσο μαλάκας υπήρξε απέναντι της… 

 

‘And now, I’m an old broken down piece of meat… and I’m alone. And I deserve to be all alone. I just don’t want you to hate me.’

Παρατηρώντας από μακριά αυτή την εξομολόγηση / αυτοκριτική απλά δεν γίνεται να μην συγκινηθείς για αυτόν τον άντρα. Και φυσικά εκείνος σε ‘ανταμείβει‘ για την συμπόνοια που έδειξες απέναντι του κάνοντας μια ακόμη εντελώς εγωιστική και λανθασμένη επιλογή μόλις μερικές στιγμές αργότερα…

Ο Randy με τον δακρύβρεχτο λόγο του κατάφερε να κερδίσει μια ακόμη συνάντηση με την κόρη του. Μια συνάντηση στην οποία δεν εμφανίστηκε ποτέ του μιας και το προηγούμενο βράδυ επέλεξε πρώτα να σνιφάρει μερικές γραμμές κοκαΐνης και στην συνέχεια να πηδήξει μια τύπισσα αμφιβόλου ποιότητας και ηλικίας.

Η θλιβερή αυτή έκβαση της όλης κατάστασης ήταν κάτι που απλά έπρεπε να το περιμένουμε από έναν τύπο όπως ο Randy. Στο κάτω, κάτω το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής του διακρίθηκε από ακριβώς τέτοιες εγωιστικές και ανεύθυνες επιλογές. Το μοναδικό μέρος επάνω σε αυτή την Γη όπου ο Randy μπορεί να είναι εντελώς υπεύθυνος, ειλικρινής και επαγγελματίας είναι μονάχα τα ρινγκ των αρένων που πριν από χρόνια γέμιζαν ασφυκτικά από κόσμο. Και αυτό συμβαίνει μόνο και μόνο επειδή μέσα σε αυτά τα ρινγκ μπορούσε να θρέψει την έμφυτη ματαιοδοξία του. Εδώ ο έκπτωτος αστέρας καταφεύγει στην κόρη του απλά για να κερδίσει ξανά την αγάπη ενός ‘κοινού‘.

Οι Rourke και Aronofksy μέσα από σεκάνς απόλυτης θλίψης , ματαιότητας και παρακμής ξεδιπλώνουν μαεστρικά το νήμα αυτής της ματαιοδοξίας του ‘ήρωα΄μας.

Όμως εδώ ο σκηνοθέτης δεν αφήνει τον ‘παλαιστή’ του εντελώς ατιμώρητο… 

 

Ο Aronofsky αφού αναγκάσει τον παλαιστή να εγκαταλείψει το μοναδικό πράγμα που ξέρει να κάνει σε αυτή την ζωή στην συνέχεια τον σπρώχνει βίαια μέσα σε ένα εντελώς διαφορετικό ‘ρινγκ’…

Εκείνο της καθημερινής βιοπάλης. 

Ο Randy καταλήγει να δουλεύει πίσω από την βιτρίνα ενός σουπερμάρκετ και αντί να τα βάζει με τύπους που είναι εξίσου λαδωμένοι και θηριώδεις με εκείνον πασχίζει να ‘πολεμά‘ με τους ηλίθιους Αμερικανούς καταναλωτές που δεν ξέρουν τι μάρκα ζαμπόν να διαλέξουν και αμφισβητούν την ‘φρεσκάδα‘ της γαμημένης πατατοσαλάτας που τους σερβίρει ο έκπτωτος παλαιστής μας…

Παρατηρώντας τον Randy να πασχίζει να τα καταφέρει μέσα σε αυτό το ‘ρινγκ‘ απλά δεν γίνεται να μην ταυτιστείς μαζί του καθώς λίγο ή πολύ αυτή η καθημερινή ‘Κόλαση‘ βιοπάλης είναι εξαιρετικά οικεία για όλους μας. Μονάχα που για εκείνον αυτή η ‘Κόλαση‘ φαντάζει εντελώς πρωτόγνωρη μιας και βρίσκεται για πρώτη φορά μέσα της.

Μέσα από την ρουτίνα ενός γαμημένου σουπερμάρκετ ο Aronofsky μας θυμίζει το πόσο μεθοδικός και ανελέητος σαδιστής μπορεί να γίνει όποτε εκείνος το επιθυμεί. Η απόγνωση , η πικρία και ο θυμός που νιώθει εκείνες τις στιγμές ο Randy σπάνε την οθόνη και σε βαράνε κατακούτελα.

Η αδυναμία του Randy να προχωρήσει μπροστά στην ζωή του μας φανερώνεται με απλό αλλά άκρως αποτελεσματικό τρόπο και από άλλες καθημερινές στιγμές του, όπως ήταν αυτή στην οποία παίζει έναν παλαιολιθικό βιντεοπαιχνίδι με τον μοναδικό ‘φίλο‘ που του έχει απομείνει…

 

O πιτσιρικάς κάθεται και του αναλύει πόσο γαμάτο είναι το σύγχρονο Call Of Duty όμως εκείνος δεν τον ακούει. Το μόνο που τον νοιάζει είναι να παίζει εκείνο το πανάρχαιο παιχνίδι στο οποίο μοναδικός πρωταγωνιστής είναι ο ίδιος…

Όπως και να χει ο Randy αρχικά θα πασχίσει να παλέψει ώστε να επιβιώσει μέσα σε αυτό το σκηνικό μάταιης και σκληρής βιοπάλης. Τις πρώτες μέρες του στην νέα του δουλεία αντιμετωπίζει την ρουτίνα του σαν μια ακόμη ‘παράσταση‘ σαν και αυτές που χάριζε στα 80s στο κοινό του. Όμως αυτή η αίσθηση δεν θα κρατήσει για πολύ καθώς εδώ δεν διακρίνεται πουθενά μια ανταμοιβή αρκετά μεγάλη ώστε να θρέψει την ματαιοδοξία και τον εγωισμό του. Δεν θα κερδίσει ποτέ του το πολυπόθητο χειροκρότημα ενός κοινού ούτε και θα λάβει μια παχουλή αμοιβή για την παράσταση του. Εδώ το μόνο που τον περιμένει είναι ένας πενιχρός μισθός και η σκέψη ότι για μερικές ώρες θα καταφέρει να ξεφύγει από αυτό το ‘ρινγκ‘ μόνο και μόνο ώστε να επιστρέψει σε αυτό την επόμενη μέρα…

Κάπως έτσι το τρομερό ξέσπασμα απόγνωσης και οργής που έρχεται στην συνέχεια μονάχα ως απρόσμενο δεν φαντάζει. 

Μια μέρα ο Randy παθαίνει αμόκ και αφού λιανίσει σχεδόν ολόκληρο το κατάστημα αποφασίζει να παραιτηθεί και να επιστρέψει πίσω στην μοναδική δουλεία που τον εκφράζει και που τον ικανοποιεί.

Εκείνη την στιγμή η προβληματική του καρδιά μοιάζει ως το πιο μικρό εμπόδιο μπροστά στην ανταμοιβή που τον περιμένει μέσα στο αληθινό ρινγκ… 

 

 ‘The only place I get hurt is out there. The world don’t give a shit about me.’

Τα λόγια που εκστομίζει ο Randy απέναντι στην Cassidy , λίγο πριν εισέλθει στο ρινγκ ώστε να χαρίσει στο κοινό του την τελευταία ίσως παράσταση του, μας αποκαλύπτουν σταράτα τον ψυχισμό αυτού του άντρα.

Η Cassidy θα πασχίσει να τον αποτρέψει από αυτή του την επιλογή μιας και είναι ίσως ο μοναδικός άνθρωπος στην ζωή του που μπορεί να καταλάβει ακριβώς το πως νιώθει. Στην τελική και η ίδια πέρασε το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής της δίνοντας μια δική της παράσταση μέσα στα στριπτιτζάδικα στα οποία εργάζονταν. Όμως αντίθετα με τον Randy η Cassidy μπόρεσε να διακρίνει το φινάλε της δικής της παράστασης και να το αποδεχτεί. Πρόλαβε να κάνει τα σχέδια της για το μέλλον. Ένα μέλλον που η έκβαση του ποτέ δεν θα μας γίνει γνωστή όμως τουλάχιστον σίγουρα φαντάζει πιο υπαρκτό και ελπιδοφόρο ενδεχόμενο από εκείνο του Randy…

Ο παλαιστής αφού την ακούσει επιλέγει να την γράψει στα αρχίδια του και να εισέλθει στο ρινγκ ώστε να παλέψει απέναντι στον παλιό ‘εχθρό‘ του που αυτοαποκαλείται ο ‘Αγιατολάχ‘. Το θηρίο αυτό υποτίθεται ότι είναι ένας μοχθηρός Μουσουλμάνος ο οποίος μάχεται ώστε να κλονίσει τα ιδανικά της Μαμάς Αμερικής όμως στην πραγματικότητα είναι απλά ένας Αμερικανός που πλέον εργάζεται ως πωλητής αυτοκινήτων σε κάποια μάντρα και εδώ απλά επιθυμεί να βγάλει ένα έξτρα μεροκάματο. Να που ακόμη και το ίδιο το σινάφι του Randy, τουλάχιστον ορισμένοι από αυτό, κατόρθωσε να εξελιχθεί αφήνοντας τον πίσω να παλεύει ολομόναχος λες και είναι κάνα θλιβερό και πεισματάρικο ‘φάντασμα‘.

Η δουλειά που κάνει ο Aronofsky ως προς την απεικόνιση και την μελέτη του μικρόκοσμου του Αμερικάνικου Wrestling είναι απλά υποδειγματική. Ο σκηνοθέτης γραπώνει ένα θέαμα που για το κοινό του φαντάζει λαμπερό και υπέρμετρα θεαματικό και μας αποκαλύπτει πλήρως την σαπίλα και την υποκρισία του. Εδώ οι άφθαρτοι και πανίσχυροι παλαιστές δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά ένα τσούρμο από κασκαντέρ και υποκριτές. Όσοι από αυτούς τα καταφέρουν να ξεχωρίσουν γνωρίζουν την δόξα και την φήμη και αμείβονται αδρά για τις υπηρεσίες τους. Οι υπόλοιποι απλά καλούνται κάθε βδομάδα να δώσουν την δική τους μικρή και συμπληρωματική παράσταση έναντι ενός γερού μισθού. Όπως και να χει στο τέλος όλοι τους θα καταλήξουν στα αζήτητα όταν έρθει η αναπόφευκτη στιγμή που η βιομηχανία του θεάματος θα τους κρίνει ως ‘τελειωμένους‘…

Ο παραλληλισμός του  σκηνοθέτη ανάμεσα στους ‘παλαιστές’ και τους ηθοποιούς / αστέρες του Hollywood είναι ξεκάθαρος. Όλοι τους γνωρίζουν το χρήμα και την δόξα όμως επίσης όλοι τους έχουν και ημερομηνία λήξης. Μόνο τυχαίο δεν είναι που μέσα σε αυτό το σκηνικό ματαιοδοξίας , ακμής και παρακμής ο Mickey Rourke κατορθώνει να παραδώσει την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του.

Ακριβώς όπως και ο Randy έτσι και ο άντρας που τον ενσαρκώνει αφού γνώρισε την απόλυτη καταξίωση μέσα σε παλαιότερες δεκαετίες στην πορεία κατόρθωσε να ξεπέσει σε όλα τα επίπεδα. Τόσο η επαγγελματική όσο και η προσωπική ζωή του Rourke χαρακτηρίζονται από μια σωρεία λανθασμένων ή και κακών επιλογών. Κάθε συνέπεια από αυτές τις επιλογές άφησε και από ένα , φανερό ή αθέατο, σημάδι επάνω στο κορμί αλλά και την ψυχοσύνθεση του πρωταγωνιστή.

Στο THE WRESTLER o Mickey Rourke κατορθώνει να πάρει όλα αυτά τα σημάδια και να τα εξελίξει σε τέχνη. Το φιλμ αυτό λειτουργεί ταυτόχρονα ως η εξομολόγηση και η αυτοκριτική του αλλά και σαν μια εκδήλωση πικρίας απέναντι σε όλους εκείνους που τον ξέχασαν καθώς εκείνος βίωνε τα ζόρικα χρόνια του. 

Όλα τα συναισθήματα που εκφράζει μέσα από τον παλαιστή του εδώ ο Rourke διακρίνονται από μια απόλυτα θλιβερή και σκληρή αλήθεια.

Και όμως παρά το γεγονός ότι ο ηθοποιός καταλήγει να βγάλει τα εσώψυχα του απέναντι στην κάμερα και το πανί ποτέ του δεν ξεχνά ότι καλείται να ερμηνεύσει και έναν ρόλο. Ο Mickey ήταν τόσο τρομερά πειστικός και λειτουργικός ως ξεπεσμένος παλαιστής που πολλοί από τους αληθινούς παλαιστές του WWE παραδέχτηκαν την ερμηνεία του και δήλωσαν ότι ταυτίστηκαν απόλυτα με τον χαρακτήρα του.

Φυσικά εδώ τα εύσημα αξίζει να δωθούν και στον Aronofsky που σε πολλές σκηνές τον άφησε ελεύθερο να αυτοσχεδιάσει την ‘πτώση‘ του αλλά και στον συνάδελφο του Nicolas Cage. Παρά το γεγονός ότι ο Rourke αποτελούσε την πρώτη και τελευταία επιλογή του σκηνοθέτη για τον ρόλο του Randy το στούντιο τότε έκρινε ότι ο συγκεκριμένος ηθοποιός ήταν ‘τελειωμένος‘ και πρότεινε τον ρόλο στον Nicolas Cage. Ο τελευταίος τον αρνήθηκε ισχυριζόμενος ότι ποτέ του δεν θα προλάβαινε να γυμνάσει το κορμί του σε τέτοιο βαθμό που θα μας έπειθε ότι είναι ένας παλαιστής. Τουλάχιστον χωρίς να χρειαστεί να καταφύγει στα αναβολικά…

Όμως αν κρίνουμε από το γεγονός ότι ο Nic Cage σχεδόν ποτέ του δεν μπορεί να πει ένα ‘Όχι‘ στους ρόλους που του προτείνονται, διάολε ο τυπάς παίζε σε δυο ή και τρεις ταινίες κάθε χρόνο, εύκολα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι αυτή του η δικαιολογία ήταν απλά μια πρόφαση ώστε να δοθεί ο ρόλος στον συνάδελφο του. Ακριβώς όπως και ο Mickey Rourke έτσι και ο Nic κατά καιρούς έχει βιώσει την επαγγελματική απαξίωση αλλά και τα βάσανα της προσωπικής ζωής. Ο Nic Cage καταλάβαινε απόλυτα το πόσο μεγάλη ανάγκη είχε ο συνάδελφος του αυτόν τον ρόλο και έτσι εδώ μάλλον προέβη σε μια κίνησης απόλυτης και αξιοθαύμαστης ανιδιοτέλειας απαρνούμενος τον ρόλο του Randy.

Από την πλευρά του ο Mickey δικαίωσε απόλυτα τόσο τον ίδιο όσο και τον σκηνοθέτη του για την πίστη που επέδειξαν απέναντι του. Στο THE WRESTLER o Mickey Rourke ρίχνει στο κινηματογραφικό ‘ρινγκ’ τόσο την ψυχή του όσο και το κορμί του.

Η δεύτερη αυτή θυσία διακρίνεται σε μια από τις ‘μάχες’ που καλείται να δώσει καθώς τον βλέπουμε να χαρακώνεται στα αλήθεια με ένα ξυράφι επάνω στην προσήλωση του να δώσει έναν ρεαλισμό στον χαρακτήρα του… 

 

To THE WRESTLER μας δείχνει έναν Mickey Rourke να μάχεται για λογαριασμό της τέχνης δίχως εκείνος να νοιάζεται για τα τραύματα που αφήνει αυτή η μάχη επάνω του. 

Ως ανταμοιβή για αυτή του την προσπάθεια πήρε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ανδρικού ρόλου. Ένα Όσκαρ το οποίο έχασε, για μένα αδίκως, από τον σαφώς πιο δημοφιλή Sean Penn. Όμως εδώ η ειρωνεία είναι ότι η μοίρα του πρωταγωνιστή διακρίνεται από ένα έντονο μυστήριο και μια σκληρή αμφισβήτηση. Ακριβώς όπως και η μοίρα του παλαιστή του που στο φινάλε της ταινίας ποτέ μας δεν ξέρουμε το που θα καταλήξει αυτός ο τσακισμένος αλλά και πεισματάρης άντρας λόγο της ακόρεστης ματαιοδοξίας του.

Ύστερα από την επιτυχία του THE WRESTLER ο Rourke αντί να ξαναβάλει σε τροχιά ανόδου την καριέρα του κατέληξε να παίζει σε κάτι σάπιες και αμφιβόλου ποιότητας παραγωγές. Όπως και ο Randy του έτσι και ο Mickey ίσως ποτέ του να μην τα καταφέρει να επιστρέψει πίσω στα φανταχτερά σαλόνια, τις πανάκριβες λιμουζίνες, τις ιαχές και τα χειροκροτήματα των θαυμαστών του αλλά και να μπει στο μάτι εκείνων των τύπων που ‘έχουν τα λεφτά και τις διασυνδέσεις’.

Όπως και να χει θα συνεχίσει να μπαίνει στο ρινγκ κάθε φορά που του δίνεται η ευκαιρία να το κάνει. Το τι θα γράψει στο τέλος η ιστορία του δεν μπορεί να το ξέρει κανένας μας… 

 

Τσακισμένα όνειρα, ακόρεστη φιλοδοξία, τυφλή ματαιοδοξία, τραγικές επιλογές και μια πτώση που κανείς μας δεν ξέρει τι κατάληξη θα έχει… 

Όλα τα παραπάνω συναντώνται μέσα σε ένα ρινγκ το οποίο στήνει ένας σκηνοθέτης που ποτέ του δεν επέτρεπε στους χαρακτήρες του μια απόλυτη Κάθαρση. Ο Darren Aronofsky ως δημιουργός ποτέ του δεν κρίνει ή καταδικάζει αλλά ούτε και συγχωρεί τους ‘ήρωες‘ που πλάθει μέσα στις ταινίες του. Και ναι συνήθως τους περνάει μέσα από φριχτά μαρτύρια και μεταμορφώσεις και τους ρίχνει μέσα σε προσωπικές Κολάσεις. Όμως πάντα τους αφήνει και το δικαίωμα της επιλογής όσον αφορά το μέλλον τους. Το που θα τους οδηγήσουν αυτές οι επιλογές σχεδόν ποτέ δεν μας γίνεται ξεκάθαρο.

Ακριβώς έτσι τελειώνει και το THE WRESTLER μιας και στο φινάλε εσύ ως θεατής καλείσαι να ερμηνεύσεις το που θα καταλήξει αυτός ο τσακισμένος και σημαδεμένος ‘παλαιστής‘ :

Αν είσαι άνθρωπος με συμπόνοια και κατανόηση θα του επιτρέψεις να επιστρέψει , έστω και για λίγο, στο τόσο πολύτιμο για εκείνον παρελθόν. Αν είσαι ένας σκληρός ρεαλιστής θα τον αφήσεις να πεθάνει αμέσως μετά εκείνη την θεαματική ‘βουτιά’. Και αν πάλι συνηθίζεις να λειτουργείς ως ένας σκληρός κριτής τότε απλά τον αφήνεις να σταθεί ξανά στα πόδια του ώστε να βιώσει την μοίρα που του αξίζει…

Ολομόναχος και δίχως την παραμικρή ελπίδα σωτηρίας.