Στο THE ROOM ο σκηνοθέτης / σεναριογράφος / ηθοποιός / παραγωγός και συμπαραγωγός Tommy Wiseau υπογράφει ένα κυνικό γράμμα φιλίας και αγάπης.

by Αντρέι Κοτσεργκίν 

Το καυτό και μοιραίο καλοκαίρι του 2003 ο σκηνοθέτης / σεναριογράφος / ηθοποιός / παραγωγός και…συμπαραγωγός Tommy Wiseau πάσχισε μέσω του κινηματογραφικού πονήματος του με τίτλο THE ROOM να επιτύχει τρεις πολύ συγκεκριμένους στόχους :

• Να συνθέσει το δικό του ‘Λεωφορείον ο Πόθος’ σαν ένας άλλος ‘Τενεσί Ουίλιαμς’. 
• Να κάνει μια εις βάθος μελέτη της ‘ανθρώπινης’ συμπεριφοράς. 
• Να χαρίσει στον καλύτερο του φίλο , Greg Sestero, την ευκαιρία να μεταμορφωθεί σε καταξιωμένο αστέρα του Hollywood. 

Όπως γνωρίζουμε σήμερα ο δημιουργός απέτυχε παταγωδώς σε όλα τα παραπάνω… 

To THE ROOM εδώ και χρόνια αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες και πιο cult κινηματογραφικές απολαύσεις , έχε χριστεί ως μια από ‘τις χειρότερες ταινίες όλων των εποχών’ ενώ αποτελεί και ένα πολύτιμο εγχειρίδιο γύρω από το τι ΔΕΝ πρέπει να κάνει ένας επίδοξος σκηνοθέτης όταν αποφασίζει να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα γυρνώντας την πρώτη του ταινία.

Το να διακωμωδήσει κανείς αυτό το φιλμ στις μέρες μας φαντάζει ως μάταιος κόπος. Ειλικρινά πόσες φορές να ‘κράξει‘ κανείς τον Wiseau για τις σκηνοθετικές, συγγραφικές και ερμηνευτικές του αδυναμίες ? Τι άλλο να πει κανείς για μια ταινία που ξεκινά με …τρεις σερί σκηνές ‘σεξ’ που κάνουν αυτή την , συνήθως, υπέροχη και απόλυτα φυσική πράξη να μοιάζει βγαλμένη κατευθείαν μέσα από μια απόλυτη ‘Κόλαση‘ αμηχανίας και κακογουστίας ?

Πόσο πια να κράξει κάποιος τον Tommy Wiseau και τον ολόγυμνο πισινό του , που στα μάτια του φαντάζει αντάξιος εκείνου του...Leonardo DiCaprio ενώ στα δικά μας τα μάτια μοιάζει ως ένα απόκοσμο και αποτρόπαιο θέαμα ?

 

Ναι στο THE ROOM οι ερμηνείες των ηθοποιών ξεπερνάνε τις έννοιες ‘ξύλινες‘ , ‘ερασιτεχνικές‘ και ‘γραφικές‘. Τόσο το σενάριο όσο και η σκηνοθεσία αποτελούν το απόλυτο ΚΑΖΟ. Και ναι η ‘ανθρώπινη συμπεριφορά‘ μοιάζει ως ο απόλυτος παραλογισμός.

Το να κράξει κανείς τον Tommy Wiseau και το ‘παιδί‘ του είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να κάτσεις και εξυμνήσεις αυτά τα δυο. Μέχρι στιγμής ο μοναδικός άνθρωπος που κατόρθωσε να επιτύχει και τα δυο είναι ο James Franco μέσω του The Disaster Artist. Ένα φιλμ που κατά διαολεμένο και υπέροχο τρόπο κατάφερε να εξυμνήσει την τέχνη , την ανδρική φιλία αλλά και το Αμερικάνικο Όνειρο μέσα από την απόλυτη ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ !

Και να που απόψε ερχόμαστε εμείς ώστε να πασχίσουμε να αναδείξουμε και τις λιγοστές αρετές αυτής της ταινίας. Ω ναι το THE ROOM έχει και ορισμένες από αυτές.Στο THE ROOM o Tommy Wiseau κατορθώνει να συνθέσει ένα κυνικό γράμμα με παραλήπτη την αγάπη και την φιλία.

Η τουλάχιστον έτσι νομίζει ο ίδιος…

 

Ρομαντισμός, ευαισθησία, αχαριστία αλλά και μια ακόρεστη φιλοδοξία. 

Τα αντικρουόμενα αυτά στοιχεία συναντώνται μέσα σε ένα ‘Δωμάτιο‘ στο οποίο ο δημιουργός φαίνεται να εγκλωβίζει ολόκληρη την ύπαρξη του. Ο ‘Johnny‘ του Tommy Wiseau είναι εκείνος ο ιδανικός άντρας που φαινομενικά όλοι τον εκτιμούν , τον θαυμάζουν και τον αγαπούν. Ένας επιτυχημένος γιάπης που τα λεφτά του σε καμία περίπτωση δεν διαφθείρουν την πελώρια καρδιά του. Ο τύπος αυτός είναι τόσο ρομαντικός που συνεχώς αγοράζει λουλούδια για την μνηστή του Lisa ενώ κάθε λίγο και λιγάκι επιδεικνύει τον αστείρευτο ερωτισμό του μέσα από τις πιο αμήχανες σκηνές ‘σεξ‘ που έχουν αποτυπωθεί σε ολόκληρη την ιστορία της τέχνης του κινηματογράφου !

Ο Johnny έχει κερδίσει την αγάπη των ανθρώπων γύρω του. Διάολε ακόμη και η τύπισσα στο ανθοπωλείο της γειτονίας του τον λατρεύει σχεδόν παθολογικά και τον χρίζει ως τον ‘καλύτερο πελάτη‘ της !

 

Πέραν της απόλυτα πετυχημένης επαγγελματικής του σταδιοδρομίας , ως τραπεζίτης, ο Johnny αποδεικνύεται μέγας φιλάνθρωπος αλλά και ένας αξιοθαύμαστος φίλος. Ένας φίλος που όλοι μας θα τον θέλαμε στο πλευρό μας. Διάολε ο άντρας αυτός ‘υιοθετεί‘ ένα creepy …manchild και πληρώνει ακόμη και τις σπουδές του ώστε να τον γλιτώσει από τα δεινά της κοινωνίας μας…

 

Όμως όλη αυτή η κατάσταση δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από ένα ετοιμόρροπο ‘Δωμάτιο‘ το οποίο έχει χτίσει ο ήρωας μας γύρω από τον εαυτό του.

Ο Johnny είναι υπερβολικά καλός και αγαθός ώστε να έχει μια θέση στον αληθινό κόσμο που επεκτείνεται πέρα από αυτό το ‘Δωμάτιο’. Κάτι που σε καμία περίπτωση ΔΕΝ μπορεί να ειπωθεί και για τους ανθρώπους που τόσο πολύ αγαπάει και που τους βοηθά με όποιον τρόπο μπορεί…

 

Όσο η …πλοκή του THE ROOM προχωρά μπροστά ως κοινό γινόμαστε οι θλιβεροί μάρτυρες της αληθινής φύσης των ‘φίλων‘ του Johnny. Ο προστατευόμενος Denny δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά ένας μικρός Ανώμαλος που γουστάρει να παίρνει μάτι τον Johnny και την αρραβωνιαστικιά του ενώ εκείνοι προβαίνουν στις ‘σεξουαλικές‘ περιπτύξεις τους. Αυτός ο γλοιώδης και μικροσκοπικός τύπος συμβολίζει όλη την ανωμαλία και την διαστροφή που παραμονεύουν τον αγαθό ήρωα μας έξω από τον μικρόκοσμο του.

Όμως το πραγματικό πλήγμα για τον καλοκάγαθο ήρωα έρχεται όταν η γυναίκα που λατρεύει και αγαπά τόσο πολύ τον προδίδει με μια σατανική πλεκτάνη που θα την ζήλευε μέχρι και ένας Α’διαλογής Villain του επιπέδου ενός Lex Luthor. Η Lisa αρχικά μεθάει τον άπειρο Johnny δίνοντας του ένα κοκτέιλ με …ουίσκι και βότκα και στην συνέχεια τον πείθει ότι όσο ήταν σουρωμένος την χτύπησε…

Σαν να μην έφτανε αυτό η μέγαιρα αυτή παρασέρνει στην πλεκτάνη της και τον Mark, τον καλύτερο φίλο του Johnny… 

 

Πες ότι θες για το συγγραφικό ταλέντο, ή μάλλον καλύτερα την έλλειψη ταλέντου, του Tommy Wiseau όμως που να με πάρει εδώ ο δημιουργός πλάθει έναν από τους πιο μοχθηρούς και απόλυτους Κακούς στην σύγχρονη ιστορία του κινηματόγραφου.

Τι θέλουν παραδοσιακά οι Villains ? 

Θέλουν ‘περισσότερα‘ από αυτά που έχουν. 

Αυτά τα περισσότερα‘ μπορεί να μεταφράζονται είτε σε χρήμα είτε σε δόξα ή εξουσία. Ακριβώς αυτά τα ‘περισσότερα’ επιθυμεί και η Lisa για τον εαυτούλη της και για να τα αποκτήσει δεν διστάζει να ενοχοποιήσει τον Johnny και να ξελογιάσει τον κολλητό του.

Όμως το στοιχείο εκείνο που καθιστά την Lisa ως έναν από τους πιο στυγνούς Villains της μεγάλης οθόνης είναι το γεγονός ότι η γυναίκα αυτή δεν φαίνεται να φέρει το παραμικρό προτέρημα επάνω της. Ναι, ναι Villains όπως οι Doctor Doom , o αυτοκράτορας Palpatine, οι Sauron, Voldemort, Hans Landa, Darth Vader , Cersei Lannister και πάει λέγοντας, όλοι τους επιθυμούσαν να αποκτήσουν μια εξουσία, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Όμως όλοι τους είχαν και τα ‘εφόδια‘ ώστε να παλέψουν για την επίτευξη του στόχου τους. Ορισμένοι ασκούσαν ωμή βία, άλλοι πάλι κατέφυγαν σε συνωμοσίες , στην χειραγώγηση και την εξαπάτηση ενώ άλλοι σε αμείλικτες δολοφονίες. Όλοι αυτοί οι Μπάσταρδοι είχαν κάποιο ταλέντο ή γνώσεις που τους βοηθούσαν να προβούν στο μακάβριο έργο τους. Επίσης όλοι τους είχαν και έναν σταράτο λόγο ώστε να κάνουν όλα αυτά που κάνουν…

Η Lisa πάλι είναι απλά μια ατάλαντη γαμιόλά που το μόνο που κάνει είναι να κάθεται όλη μέρα στον καναπέ της και παράλληλα στήνει σατανικά σχέδια, αντάξια του επιπέδου ενός Φώσκολου ή ενός Κοκκινόπουλου, επάνω στην ακόρεστη επιθυμία της για ‘περισσότερα‘.

Όμως τι ακριβώς ζητάει αυτή η μέγαιρα ? 

Ανάθεμα με και αν κατάλαβα ποτέ μου…

Η Lisa φαινομενικά έχει όλα όσα θα ήθελε και ακόμη περισσότερα από ότι της αξίζει. Έχει έναν άντρα που την αγαπά παράφορα και που πέρα από μια οικονομική άνεση της προσφέρει έρωτα και ρομαντισμό. Και όμως να που και πάλι ποτέ της δεν θα είναι ικανοποιημένη. H δικαιολογία που επιστρατεύει είναι ότι ο Johnny την κάνει να ‘βαριέται‘ όμως αν αναλογιστούμε το καθιστικό Lifestyle της κάτι τέτοιο απλά δεν ισχύει.

Για να επιτύχει τους σκοπούς της, όποιοι και αν είναι αυτοί, η Lisa ξελογιάζει τον Mark και τον στρέφει εναντία στον καλύτερο του φίλο. Του πουλά έρωτα και τον πείθει να συμμαχήσει μαζί της ώστε αρχικά να διασύρουν τον Johnny και στην συνέχεια να τον καταστρέψουν ολοκληρωτικά. Η Lisa επιθυμεί διακαώς να περάσει τον Johnny από ένα μαρτύριο αναγκάζοντας τον να δει την ειδυλλιακή εικόνα που έφτιαξε με τόσο κόπο για τον εαυτό του να τσαλακώνεται ανεπανόρθωτα.

Και ο Mark δέχεται το κάλεσμα της…

Η ειρωνεία είναι ότι ο Mark σε καμία περίπτωση δεν είναι ‘ανώτερο‘ αρσενικό από τον κολλητό του. Αντίθετα με τον καθολικά επιτυχημένο Johnny εκείνος δεν μπορεί να σταυρώσει μια δουλειά της προκοπής. Διάολε δεν ξέρει καν τι θέλει να κάνει στην ζωή του. Από την πλευρά της η Lisa σε καμία περίπτωση δεν μας πείθει ότι γουστάρει πραγματικά τον Mark. Ο αποτυχημένος αυτός αθληταράς δεν μπορεί να της προσφέρει ούτε το 1/10 από όλα όσα της παρέχει ο Johnny τόσο απλόχερα. Παρόλα αυτά η Lisa ρίχνεται στην αγκαλιά του μόνο και μόνο για να τον χρησιμοποιήσει ως το ‘όπλο‘ με το οποίο θα ξεφορτωθεί τον Johnny.

Το γεγονός ότι η τύπισσα αυτή διακρίνεται από μια απόλυτη απάθεια απέναντι και στην ίδια της την μητέρα, κάτι που μας γίνεται ξεκάθαρο όταν βλέπουμε την δεύτερη να της δηλώνει ότι πάσχει από Καρκίνο, απλά αναδεικνύει την Κακία της… 

 

‘ Don’t Worry about It…’

Η Lisa ξεκάθαρα δεν δίνει δεκάρα για την μοίρα της μητέρας της. Απλά της πετάει μια παγωμένη και κάλπικη ατάκα ώστε εκείνη να μην την πρήζει με τα ‘ασήμαντα‘ προβληματάκια της. Το μόνο που νοιάζει την Lisa είναι να ευημερήσει η ίδια…

Όσον αφορά τον Mark ο αδύναμος αυτός άντρας απλά μας θυμίζει δυο μεγάλες αλήθειες :

Α. Το μουνί σέρνει γαλέρες. 

Β. Η ζήλια είναι μια αθεράπευτη και επικίνδυνη αρρώστια. 

Ο Mark ποτέ του δεν αναγνωρίζει το πόσο καλός, πιστός και γενναιόδωρος φίλος είναι ο Johnny απέναντι του. Αντί να εκτιμήσει όλα όσα κάνει για εκείνον κοιτά μονάχα πως να κλέψει την ευτυχία του.

Και φυσικά στο φινάλε ο ταλαίπωρος, ρομαντικός και ονειροπόλος Johnny αφού αντικρίσει κατάμουτρα την αχαριστία και την προδοσία σε όλο τους το θλιβερό μεγαλείο προβαίνει σε μια πράξη Σεξπιρικής ‘λύτρωσης‘… 

 

Και ακριβώς σε αυτό το σκληρό φινάλε είναι που κάνει την εμφάνιση του ο κυνισμός του THE ROOM. 

Βλέποντας τον Johnny να τινάζει τα μυαλά του στον αέρα ως θεατής αποχαιρετάς και την τελευταία ελπίδα μιας ‘Κάθαρσης‘ για τους χαρακτήρες της ιστορίας. Ο Johnny αντιλαμβάνεται επιτέλους ότι ο τόσο πολύτιμος ρομαντισμός του δεν έχει καμία ελπίδα επιβίωσης στον σκληρό , σαδιστικό και γεμάτο απάθεια κόσμο μας. Διάολε ίσως να γνώριζε αυτή την πικρή αλήθεια και πιο πριν όμως βλέποντας την κακία και την αμαρτία αυτού του κόσμου να εισβάλλουν βίαια μέσα στο ‘Δωμάτιο‘ του, ένα ‘Δωμάτιο’ που το έχτιζε μια ολόκληρη ζωή, συνειδητοποιεί ότι η ύπαρξη του δεν έχει το παραμικρό νόημα ή ελπίδα. Ο Johnny δεν αντέχει στην σκέψη ότι για να επιβιώσει θα πρέπει να βγει από το ‘Δωμάτιο’ του και να γίνει ένας από εμάς. Και για αυτό επιλέγει να μας αφήσει μόνους με την κακία, την απληστία και την μιζέρια μας…

Το τραγικό αυτής της κατάληξης είναι ότι κανένας από τους δυο ανθρώπους που τον έσπρωξαν στην αυτοκτονία δεν φαίνεται να μετανοεί πραγματικά για την προδοσία και τις πράξεις του απέναντι στον Johnny. Η Lisa δεν δείχνει το παραμικρό ανθρώπινο συναίσθημα ενώ ο Mark την απομακρύνει από το πλευρό του όμως αυτή του η πράξη δεν μοιάζει ως μεταμέλεια. Στο φινάλε ο Mark απλά συνειδητοποιεί ότι αργά ή γρήγορα η σατανική Lisa θα τον σπρώξει ακριβώς στον ίδιο γκρεμό που πριν από λίγο οι δυο τους έσπρωξαν τον Johnny. Στο τέλος ο Mark για ακόμη μια φορά κοιτά μονάχα το τομάρι του…

Παραδόξως ο μοναδικός που δείχνει να πονά για την απώλεια του Johnny είναι ο …μικρός ανώμαλος της υπόθεσης. Στο τέλος ο Denny διώχνει το σατανικό ζευγάρι επάνω από το ζεστό πτώμα του Johnny. Δεν τους επιτρέπει να προσποιηθούν ότι θρηνούν για τον χαμό του. Και κάπως έτσι ο Denny ‘ξαπλώνει‘ επάνω στον Johnny και ξεσπά σε έναν γνήσιο και σπαραχτικό θρήνο. Ένας θρήνος που εκτός από θλίψη εκπέμπει και μια μικρή αλλά και εξαιρετικά πολύτιμη ηλιαχτίδα ελπίδας.

Το κλάμα του Denny λειτουργεί ως το μοναδικό ‘ευχαριστώ‘ που δέχτηκε ένας άντρας που σε όλη του την ζωή πάσχισε να κάνει τους ανθρώπους που αγαπούσε ευτυχισμένους… 

 

Φυσικά δεν γίνεται ως θεατές να αγνοήσουμε το γεγονός ότι ο Johnny παρά την καλοκάγαθη και γενναιόδωρη φύση του στην τελική πάντοτε ήταν και μια απόλυτη…ψωνάρα.

Ναι ο άντρας αυτός έδωσε τα πάντα στους φίλους και την γυναίκα που αγαπούσε όμως μέσα από αυτή την διαδικασία πήρε και μερικά ‘ανταλλάγματα‘. Ο Johnny τρέφονταν από τον θαυμασμό, την εκτίμηση και την αγάπη που του έδειχναν αυτά τα παράσιτα όταν έκανε κάποια καλή πράξη για λογαριασμό τους. Ο Johnny στην πραγματικότητα ήταν ένας απόλυτος νάρκισσος.

Ακριβώς ένας τέτοιος νάρκισσος είναι και ο Tommy Wiseau… 

Διάολε ο τύπος αυτός πλήρωνε κάθε μήνα, επί πέντε ολόκληρα χρόνια ύστερα από την πρεμιέρα της ταινίας του, κάτι χιλιάδες δολάρια ώστε να διατηρεί και να μας μοστράρει την ταμπέλα του THE ROOM, και κατά συνέπεια την μούρη του, στους ‘ουρανούς ‘του Hollywood !

Όταν ο James Franco ανακοίνωνε στον Tommy Wiseau ότι σκοπεύει να γυρίσει σε ταινία το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Greg Sestero με τίτλο ‘The Disaster Artist’, στο οποίο ο ηθοποιός παρέα με τον δημοσιογράφο και κριτικό κινηματογράφου Tom Bissell εξιστορούν την ιστορία πίσω από την δημιουργία του The Room αλλά και της φιλίας μεταξύ Sestero και Wiseau, ο Tommy Wiseau ήλπιζε ότι θα τον υποδυθεί ο… Johnny Depp !

Ναι ο Wiseau πάσχει από έναν ναρκισσισμό που σχεδόν συναγωνίζεται την αστείρευτη εκκεντρικότητα του. Αυτή η εγωπάθεια και η ανάγκη για αυτοπροβολή είναι μερικά από τα στοιχεία που τον οδήγησαν στην δημιουργία του πονήματος του με τίτλο The Room. O Wiseau δημιουργώντας το THE ROOM από την μια ήθελε να βοηθήσει τον κολλητό του να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα όμως από την άλλη ήθελε να κερδίσει και ο ίδιος την αναγνώριση και την αγάπη ενός κοινού. Μάλιστα προς την μέση της παραγωγής ο εγωισμός επισκίασε την φιλία ανάμεσα στους δυο άντρες καθώς ο Wiseau αποφάσισε να προβάλλει περισσότερο το δικό του ‘ταλέντο‘. Και πάλι όμως δεν μπορείς να του κρατήσεις κακία για την μεγαλομανία που επιδεικνύει.

Εκεί που ο υπόλοιπος πλανήτης βλέπει απλά έναν παράξενο, ‘εκκεντρικό‘ ή ‘γελοίο‘  τύπο ο ίδιος ο Tommy Wiseau αντιλαμβάνεται τον Tommy Wiseau ως έναν ‘αληθινό Αμερικάνο ήρωα’. Ο Wiseu είναι μια ψωνάρα του κερατά όμως ταυτόχρονα είναι και ένας αθεράπευτα ρομαντικός ονειροπόλος που πιστεύει ακράδαντα στο περίφημο ‘Αμερικάνικο Όνειρο’ όμως έχει την ατυχία να περιπλανιέται σε έναν κόσμο που δεν έχει χώρο και ιδιαίτερη κατανόηση για τέτοιους ανθρώπους. Ακριβώς αυτή την εικόνα που έχει για τον εαυτό του ο Wiseau την μετέφερε και επάνω στον χαρακτήρα του Johnny.

To συμβολικό της όλης υπόθεσης του THE ROOM είναι ότι το φινάλε της ταινίας μοιάζει να αποτυπώνει σκληρά την μοίρα τόσο του Johnny όσο και του ανθρώπου που τον έπλασε και τον ενσάρκωσε. Και ναι ο Wiseau προφανώς και δεν τίναξε τα μυαλά του στον αέρα όμως ύστερα από το απόλυτο φιάσκο της πρεμιέρας του THE ROOM ο δημιουργός αντίκρισε κατάμουτρα ένα κοινό που τον χλεύαζε και αποφάσισε να ξεπουλήσει το ‘όραμα‘ του να γίνει ο επόμενος Τένεσι Ουιλιάμς…

Ο Tommy Wiseau ισχυρίστηκε ότι εξαρχής σκόπευε να γυρίσει μια ‘κωμική ταινία’ και ότι χαιρόταν που το κοινό του ‘έπιασε το νόημα’. Ω ναι στο φινάλε ο Wisseau , ακριβώς όπως και ο ήρωας του, αντιλήφθηκε ότι το ‘Δωμάτιο’ που έχτισε απλά αδυνατεί να τον κρατήσει μακριά από την σκληράδα που διακρίνει την κοινωνία μας. Όμως αντίθετα με τον Johnny εκείνος πήρε την σκληρή απόφαση να εγκαταλείψει αυτό το ‘Δωμάτιο’ και πλέον κυκλοφορεί ανάμεσα σε εμάς τους πεζούς και αμείλικτους ανθρώπους.

Ένα από τα βασικά αντικείμενα χλευασμού όσον αφορά το THE ROOM υπήρξε η μανία του δημιουργού του να χώνει κάτι φαινομενικά άκυρες σκηνές από την πόλη του Σαν Φρανσίσκο. Να όμως που τελικά ίσως αυτές οι σκηνές, έστω και άθελα τους, να έχουν το δικό τους σκληρό νόημα.

Βλέπεις την ώρα που ο Johnny βρίσκεται εγκλωβισμένος στο ‘Δωμάτιο’ του ο κόσμος έξω συνεχίζει να κινείται με τους δικούς του αμείλικτους ρυθμούς. Κανείς από μας δεν δίνει δεκάρα για το τι νιώθει και σκέφτεται ο Johnny ενώ ουρλιάζει ‘YOU ARE TEARING ME APART LISA !‘… 

 

Στο τέλος τα όνειρα, οι φιλοδοξίες, ο ρομαντισμός αλλά και ο πόνος μονάχα ενός ανθρώπου φαντάζουν όλα τους υπερβολικά ‘μικρά’ ώστε να τους δώσουμε μια σημασία. Οι μεγάλες πόλεις ποτέ τους δεν είχαν χώρο για τις ‘μεγάλες’ καρδιές μικρών ανθρώπων. 

Στο THE ROOM o Tommy Wiseau υπογράφει ένα κυνικό γράμμα για λογαριασμό της αγάπης και της φιλίας όμως κανείς μας δεν θα μπει ποτέ του στον κόπο να το παραλάβει και να το διαβάσει. Η σκληρή αλήθεια είναι ότι ίσως και να του δίναμε κάποια προσοχή αν διαστρεβλωνόταν σε έναν ‘Joker‘ ή σε κάναν ‘Travis Bickle’. Αν ο Johnny έπαιρνε το περίστροφο του και αντί να τινάξει τα μυαλά του επέλεγε να ξεκάνει τους Mark και Lisa τότε σίγουρα θα του δίναμε σημασία. Διάολε ορισμένοι από εμάς ίσως και να τον χρίζαμε ‘ήρωα‘ και να τον ‘αγαπούσαμε‘ για αυτή του την πράξη.  Προς τιμήν του ο Johnny ποτέ του δεν ‘εξελίσσεται‘ σε έναν τέτοιον άντρα. Αυτή η άρνηση μπορεί να αποδοθεί στο γεγονός ότι ο Tommy Wiseau τελικά ποτέ του δεν μπόρεσε να αποκρυπτογραφήσει την περίφημη ‘ανθρώπινη συμπεριφορά’. Από την άλλη ίσως τελικά και να έκρινε ότι στο κοινό δεν αξίζουν μονάχα τέτοιοι επικίνδυνοι και σκληροί χαρακτήρες. Ίσως ο Tommy Wiseau παρά τον όλο χλευασμό που αντιμετώπισε να διατηρεί πεισματικά τις ελπίδες του για μια ρομαντική κοινωνία…

Στην τελική όμως η βία , η τρέλα και το χάος ανέκαθεν είχαν την δυνατότητα να αποσπούν την προσοχή μας. Δυστυχώς το ίδιο σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ειπωθεί για τον ρομαντισμό και την καλοσύνη. Ο έξω κόσμος αντιμετωπίζει πλέον με μια απόλυτη απάθεια, ή ακόμη και με σκληρό χλευασμό, αυτά τα δυο τελευταία. Ίσως τελικά ο μοναδικός τρόπος για να τα διατηρήσουμε στην ζωή μας είναι να τα εγκλωβίσουμε μαζί μας σε ένα μικρό ‘Δωμάτιο’.