by Αντρέι Κοτσεργκίν
Το ήξερα εξαρχής ότι θα περνούσα φίνα στην μεταμεσονύχτια προβολή του THE THING την οποία διοργάνωσε πριν λίγο καιρό ο Άκης Καπράνος στα πλαίσια του Midnight Express του, ένα εγχείρημα που πλέον έχει εξελιχθεί σε θεσμό. Η ‘Απειλή‘ του μάστορα John Carpenter είναι ένα φιλμ το οποίο τα Χριστούγεννα που μας πέρασαν παίζει να το είδα τέσσερις με πέντε φορές μέσα σε μια εβδομάδα. Οι ‘εορταστικές‘ αυτές προβολές μου λειτουργούν ως ένα μικρό ‘έθιμο‘ που έχω να ξαναβλέπω ορισμένες από τις αγαπημένες μου ταινίες σε συγκεκριμένες εποχές του χρόνου. Τα Χριστούγεννα την βγάζω με τα THE THING, DIE HARD και με κάνα THE SHINING ενώ τα καυτά καλοκαίρια περνάνε με τον ‘Κυνηγό‘ του John McTiernan αλλά και τον ‘Βάρβαρο‘ του John Millius. Γενικά ο Arnold ‘παίζει‘ πολύ στην οθόνη μου εκείνες τις ημέρες.
Τεσπα εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι πρέπει να έχω δει το THE THING τουλάχιστον καμιά τριανταριά φορές και παρόλα αυτά είμαι πεπεισμένος ότι ποτέ μου δεν θα βαρεθώ αυτή την εργάρα. Διάολε ίσα, ίσα κάθε φορά που της ρίχνω μια επανάληψη βρίσκω όλο και κάτι το καινούργιο ώστε είτε να προβληματιστώ γύρω από αυτό είτε απλά να το αφήσω να με συναρπάσει.
Έχοντας ακριβώς αυτή τη πεποίθηση επισκέφτηκα, μαζί με την κοπέλα μου, τον κινηματογράφο Ααβόρα ώστε να περάσω μια ακόμη , γεμάτη συγκινήσεις και τρόμο, νύχτα παρέα με μια από τις αγαπημένες μου ταινίες. Προς ευχάριστη έκπληξη η αίθουσα ήταν κατάμεστη και την ώρα που ο Καπράνος , μέσα από τον καθιερωμένο σταράτο και περιεκτικό (ακούς Φραγκούλη ?!) , πρόλογο του ρωτούσε το κοινό πόσοι από εμάς θα παρακολουθούσαν το έργο για πρώτη φορά στην ζωή τους βλέποντας το πόσα χέρια υψώθηκαν στον αέρα μέσα μου σκίρτησε ένα μικρό αλλά και πανίσχυρο αίσθημα ζήλιας…
Διάολε όλοι αυτοί οι τύποι θα έσπαγαν την ‘παρθενιά‘ τους παρακολουθώντας μια από τις πιο σπουδαίες , αλλά και αδικημένες, εργάρες τρόμου και επιστημονικής φαντασίας των 80s στην μεγάλη οθόνη ! Πραγματικά εκείνη την στιγμή άνετα θα αγόραζα με ‘ένα δολάριο’ την ‘θέση‘ που θα μου εξασφάλιζε την τόσο πολύτιμη κινηματογραφική εμπειρία που ετοιμάζονταν να βιώσουν αυτοί οι ‘πρωτάρηδες‘ !
Να όμως που τελικά με κάποιον διαολεμένο τρόπο , από τα πρώτα κιόλας λεπτά της προβολής, κατέληξα να μοιράζομαι μαζί τους αυτή την μοναδική, υπέροχη αλλά και εξαιρετικά έντονη αίσθηση ‘ξεπαρθενιάσματος‘ και ας μην ήταν η πρώτη μου φορά.
Η αιτία πίσω από αυτή την τόσο έντονη εμπειρία έχει μια απόλυτα ξεκάθαρη εικόνα…
‘Ένας πίνακας. Ο άνθρωπος γύρισε έναν πίνακα…’
Δεν γίνεται παρά να συμφωνήσω απόλυτα με τα παραπάνω λόγια της κοπέλας μου καθώς μαζί , αλλά και παρέα με τον R.J.MacReady και τους συναδέλφους του, αντικρίζαμε ένα σκηνικό που αν και πλέον μας είναι εξαιρετικά οικείο ύστερα από τόσα χρόνια και τόσες προβολές φάνταζε πιο επιβλητικό αλλά και απειλητικό από ποτέ.
Ο Carpenter εδώ στήνει έναν κινηματογραφικό ‘πίνακα‘ που μοιάζει βγαλμένος κατευθείαν μέσα από τις ιστορίες του συγγραφέα H.P.Lovecraft και τις διδαχές του γύρω από τον ‘Τρόμο‘ που μας έρχεται μέσα από το απόλυτο άγνωστο ή από έναν αληθινό πίνακα ενός ζωγράφου, όπως ήταν ο Zdzisław Beksiński, που επίσης μέσα από την τέχνη του μας έδωσε κλεφτές αλλά και αξέχαστες ματιές μέσα σε δυστοπικά και απόκοσμα τοπία όπου αρχέγονα πλάσματα μας παραμονεύουν και που παρακάμπτουν τις έννοιες του χώρου και του χρόνου. Σκηνικά που σε κάνουν να νιώθεις μικρός, ασήμαντος και εξαιρετικά ευάλωτος. Σκηνικά που από την μια θα σε αφήσουν με το στόμα ανοιχτό μπροστά στην επιβλητικότητα τους όμως από την άλλη θα σε κάνουν να θες να ουρλιάξεις από τρόμο και αγωνία καθώς διακρίνεις τις διεστραμμένες λεπτομέρειες τους…
Ακριβώς τέτοιες ‘λεπτομέρειες‘ επιστρατεύει και ο Carpenter ώστε να δώσει στο κοινό του την εξαιρετικά βαριά αίσθηση φρίκης, μακαβριότητας και παράνοιας που αφήνει στο διάβα της η ‘Απειλή‘ του.
Ένα τσεκούρι καρφωμένο με μανία επάνω σε μια πόρτα, το πτώμα ενός απελπισμένου αυτόχειρα με ανοιγμένες τις αρτηρίες του και το αίμα να έχει κυριολεκτικά παγώσει καθώς ξεπηδά από αυτές, ένας ‘μούλος’ σκύλος που παρακολουθεί το κάθε σου βήμα…
To πως στήθηκε αλλά και το πως λειτουργεί το κλειστοφοβικό και ψυχρό σκηνικό του THE THING είναι κάτι που το έχουμε μελετήσει και αναλύσει εκτενώς στο πρόσφατο παρελθόν. Να όμως που ακόμη και τώρα νέες σκέψεις και συναισθήματα γύρω από αυτό το φιλμ ξεπηδούν συνεχώς από μέσα μου. ‘Διατηρώντας τον τρόμο και την αμφιβολία στον πάγο’ ήταν ο τίτλος εκείνου του άρθρου και πιστεύω ότι περιγράφει λακωνικά και σταράτα το πόσο άριστα και λειτουργικά διατηρείται αυτή η ταινία μέχρι και σήμερα.
Η εικόνα αυτής της ‘Απειλής’ παραμένει επιβλητική και φρικιαστική για ορισμένους πολύ συγκεκριμένους λόγους :
- Η δουλεία που έκανε ο , 22χρονος τότε, Rob Bottin στο make-up και τα ειδικά εφέ είναι απλά εξαιρετική ενώ πίσω στα 80s αποτέλεσε και μια τρομερή καινοτομία καθώς άνοιξε νέους συναρπαστικούς αλλά και τρομερούς ορίζοντες επάνω στο συγκεκριμένο κομμάτι. Η προσήλωση που επέδειξαν ο Rob και το επιτελείο του επάνω και στην παραμικρή λεπτομέρεια αποτελεί τον ορισμό της λέξης ‘μεράκι’.
- Η επιλογή του Carpenter να αναθέσει στον τιτάνα Ennio Morricone την σύνθεση της μουσικής που συνοδεύει την ‘Απειλή’ του ήταν απόλυτα εύστοχη. Τα χαμηλά μπάσα του τσοντάρουν τα μέγιστα ώστε η περιπλάνηση σου στην Ανταρκτική να φαντάζει ακριβώς τόσο ψυχρή και επικίνδυνη όσο οφείλει να είναι ένα τόσο τολμηρό εγχείρημα.
- Ο Kurt Russell μπορεί πλέον να αποτελεί ένα ακόμη αρχέτυπο του machismo στον 80s και 90s κινηματογράφο δράσης όμως εδώ παρά όλο του τον τσαμπουκά και την σκληράδα ποτέ του δεν φαντάζει ‘άφθαρτος’ μπροστά στην απειλή που τον καραδοκεί από παντού. Ο άντρας αυτός δεν έχει μονάχα να αντιμετωπίσει ένα αδιανόητο τέρας που μας έρχεται από ένας διάολος ξέρει που αλλά καλείται να επιβιώσει και μέσα σε μια κατάσταση μαζικής υστερίας και παράνοιας και παράλληλα πασχίζει να μην επιτρέψει σε αυτά τα δυο τελευταία να τον ‘καταναλώσουν’ διαστρεβλώνοντας έτσι και εκείνον σε μια διαφορετική αλλά και εξίσου επικίνδυνη ‘Απειλή’.
- Για την εξαίρετη δουλεία στην φωτογραφία που κάνει εδώ ο Dean Kundey ειλικρινά ΔΕΝ χρειάζεται να γράψω κάτι. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στις φωτογραφίες που έχω παραθέσει πιο πάνω.
Όμως στην τελική το THE THING απλά δεν θα λειτουργούσε το ίδιο αποτελεσματικά δίχως τον ‘μάστορα’ που το κατασκεύασε…
Προγενέστερες ταινίες όπως ήταν τα Assault on Precinct 13, HALLOWEEN και η Απόδραση που κάναμε μέσα από την δυστοπική Νέα Υόρκη μας είχαν δείξει το πόσο ευρηματικός και μερακλής ήταν ο σκηνοθέτης τους στο να στήνει σκηνικά απόλυτης κλειστοφοβίας ή τοπία μέσα στα οποία ως θεατής φοβόσουν μην χαθείς μέσα στο απέραντο άγνωστο. Από τα πρώτα του κιόλας βήματα ο Carpenter μας έδειξε ότι κατέχει την τέχνη του σασπένς και με το THE THING την εξύψωσε στο ανώτερο επίπεδο της.
Η ικανότητα του Carpenter γίνεται ευδιάκριτη ακόμη και μέσα από τις πιο μικρές λεπτομέρειες. Εδώ ο σκηνοθέτης παίρνει ένα φλογοβόλο και από ένα απλά γαμάτο όπλο το εξελίσσει στο ‘εργαλείο’ που θα φωτίσει τις πιο σκοτεινές πτυχές της ταινίας του. Τα πάντα στο THE THING, από τους φωτισμούς μέχρι και τα μουντά χρώματα που κοσμούν έναν ερευνητικό σταθμό, που εδώ διαστρεβλώνεται σε αρένα φρίκης και παράνοιας, ουρλιάζουν ‘ταλέντο‘ και ‘αφοσίωση‘ απέναντι στην έβδομη τέχνη.
Όμως ο John Carpenter δεν κέρδισε το παράσημο του ‘Μάστορα‘ μονάχα λόγω της ικανότητας του να στήνει τέτοια σκηνικά, τέρατα και εικόνες. Ο Carpenter , τουλάχιστον στις ‘χρυσές εποχές’ του, ήταν και εξαιρετικά τολμηρός και ευρηματικός στο να αποδίδει θεματολογίες που ήταν άρρηκτα συνδεδεμένες με αληθινά προβλήματα και ζητήματα που απασχολούσαν την κοινωνία μας σε διάφορες περιόδους της. Ο Carpenter είναι από αυτούς τους τύπους που μόλις δουν κάτι το συνταρακτικό ή επίφοβο να διαδραματίζεται μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης τους δεν το αφήνουν απλά να ‘περάσει‘ έτσι. Ο σκηνοθέτης ανέκαθεν προβληματίζονταν από την ‘εξέλιξη‘ της κοινωνίας μας και τις συνέπειες που την συνόδευαν και έτσι φρόντιζε πάντα να τα σατιρίσει ή να μας προβληματίσει γύρω από αυτά μέσα από τις ιστορίες τρόμου ή επιστημονικής φαντασίας που σκαρφίζονταν. Προς τιμήν του όμως ποτέ του δεν ‘θυσίαζε‘ την ψυχαγωγική αξία των ταινιών του ώστε να μας ‘μπουκώσει’ με τα όποια μηνύματα ήθελε κατά καιρούς να μας περάσει. Αντίθετα άφηνε αυτά τα μηνύματα να βρουν τον δρόμο τους μέσα μας με μια φυσικότητα και ροή που στις μέρες μας δείχνει να σπανίζει όλο και περισσότερο.
Και κάπως έτσι το THE THING κατέληξε να ‘μιλάει‘ με πολλούς και εντελώς διαφορετικούς τρόπους απέναντι στους θεατές του…
To THE THING άνετα λειτουργεί άψογα ως μια άκρως ψυχαγωγική ταινία τρόμου και επιστημονικής φαντασίας και ένας θεατής μπορεί να αρκεστεί μονάχα στο σασπένς, τον τρόμο αλλά και τα τρομερά εφέ που του προσφέρει τόσο απλόχερα ο σκηνοθέτης εδώ. Όμως από την άλλη ο προβοκάτορας Carpenter προσφέρει στο πιο ‘απαιτητικό‘ κοινό και άφθονη τροφή για σκέψη.
Η μαζική υστερία και η δυσπιστία αποτελούν βασικά στοιχεία της θεματολογίας του THE THING. O σκηνοθέτης μελετά την διάβρωση της εμπιστοσύνης μέσα σε μια μικρή ‘κοινωνία‘ η οποία στηρίζει όλη της την ύπαρξη και λειτουργιά επάνω σε ακριβώς αυτή την εμπιστοσύνη. Παρά το αδιανόητο παράδοξο της ‘Απειλής‘ που αντιμετωπίζει εδώ το ‘πλήρωμα‘ του THE THING ως θεατές μπορούμε να ταυτιστούμε απόλυτα μαζί τους καθώς όλοι μας σε κάποια φάση της ζωής μας έχουμε βρεθεί μπλεγμένοι σε μια παρόμοια κατάσταση σύγχυσης, φόβου και αμφιβολίας μπροστά σε κάποιον που ενώ ισχυρίζεται ότι είναι ‘φίλος μας’ στην πραγματικότητα , πίσω από την πλάτη μας, ίσως να επιθυμεί να μας ‘καταναλώσει‘ ολοκληρωτικά. Ως άνθρωποι πάντοτε θα αντιμετωπίζουμε με αμφιβολία και φόβο τόσο τα σώματα μας όσο και εκείνους τους συμπολίτες μας για τους οποίους υποψιαζόμαστε ότι κρύβουν μέσα τους κάτι το εντελώς διαφορετικό από εκείνη την εικόνα που μοστράρουν σε κοινή θέα.
Παρά τον , φαινομενικά, απλό τρόπο με τον οποίο παρουσιάζει και αποδίδει την θεματολογία του εδώ ο σκηνοθέτης στην τελική αυτή είναι τόσο σύνθετη που μπορεί να αποδοθεί σε πολλές και διαφορετικές εκφάνσεις της κοινωνίας μας. Πρόσφατα σε ένα άρθρο του BIRTH.MOVIES.DEATH διάβασα ότι το φιλμ του Carpenter μπορεί να λειτουργήσει και ως μια αλληγορία γύρω από την παράνοια με την οποία αντιμετώπιζαν πίσω στα 80s οι straight και ‘macho‘ άντρες την Queer κοινότητα της εποχής αλλά και την έξαρση της επιδημίας του AIDS. Ω ναι ο συντάκτης του άρθρου παρομοίασε το ‘τέρας‘ της ιστορίας με την ασθένεια που κάποτε, κάποιοι την χαρακτήρισαν άκομψα και χυδαία ως τον ‘Gay Καρκίνο’…
Προσωπικά βρήκα αυτή την παρομοίωση αρκετά τραβηγμένη, μάλιστα ο ίδιος ο συντάκτης χαρακτηρίζει αυτή την ‘αλληγορία‘ ως την προσωπική του ερμηνεία και εκτιμά ότι ο Carpenter πιθανότατα ποτέ του δεν είχε αυτή την πρόθεση, όμως από την άλλη μπορώ να καταλάβω απόλυτα από που πηγάζει αυτή η εκδοχή. Στα 80s η Queer κοινότητα όντως αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία, οργή και παράνοια από ένα μεγάλο μέρος των συμπολιτών της. Ως θεατής και straigth άντρας δεν μπορώ να ταυτιστώ με αυτή την ερμηνεία όμως άνετα μπορώ να την αποδεχτώ καθώς τόσο η δυσπιστία όσο και η οργή και η παράνοια ήταν και θα είναι πάντα βασικά και αναπόσπαστα κομμάτια της θεματολογίας του THE THING ενώ από την φύση τους και μόνο μπορούν να αποδοθούν σε πολλά πράγματα και καταστάσεις , ανάλογα με τα βιώματα του καθενός μας πάντα.
Πάντως πέραν της όποιας θεματολογίας του, και το πως την αντιλαμβάνεται κανείς, το THE THING πάνω απ’όλα παραμένει ένα από τα πιο στιβαρά και ψυχαγωγικά φιλμ του Sci-Fi και Horror κινηματογράφου. Ενώ παράλληλα ο σκηνοθέτης του μας θυμίζει για ακόμη μια φορά ότι τα εφέ , όσο ευρηματικά και θεαματικά και αν είναι, ποτέ τους δεν παίζουν πρωταρχικό ρόλο ως προς την αξία μιας ταινίας.
Εδώ ο Carpenter παντρεύει την εικόνα με δυναμικούς και ουσιώδεις χαρακτήρες αλλά και ένα άκρως στρωτό και λειτουργικό σενάριο που παρά την , φαινομενικά πάλι, απλότητα του καταλήγει να μας οδηγήσει σε διάφορα κρίσιμα και ιντριγκαδόρικα συμπεράσματα. Το ταλέντο του σκηνοθέτη διακρίνεται ακόμη και στις πιο ‘γήινες‘ στιγμές της ιστορίας του. Απλά θυμήσου την πρώτη μας γνωριμία με τον κεντρικό ήρωα , R.J.MacReady καθώς τον βλέπουμε πρώτα να τα παίρνει στο κρανίο με τον…υπολογιστή του και στην συνέχεια να ‘σκοτώνει‘ το μηχάνημα με ένα ποτήρι JB ουίσκι ! Και όλα αυτά επειδή τον νίκησε σε μια παρτίδα σκάκι…
Ο MacReady αποκαλεί το μηχάνημα ‘a cheating Bitch‘ έχοντας την ακλόνητη πεποίθηση ότι αυτό τον ‘έκλεψε‘ στην μεταξύ τους παρτίδα. Προφανώς και ένας υπολογιστής δεν μπορεί να σε ‘κλέψει‘, πόσο μάλλον στα πλαίσια ενός παιχνιδιού που στηρίζεται επάνω στην ‘μπλόφα’ και την παραπλάνηση, όμως για τον πεισματάρη ήρωα μας τέτοιες τεχνικές ‘λεπτομέρειες‘ δεν φαίνεται να έχουν την παραμικρή σημασία. Και κάπως έτσι απλά και σταράτα οι Carpenter και Russell σε συστήνουν σε αυτόν τον macho άντρα, που γουστάρει να φορά ένα γαμημένο σομπρέρο στην μέση της Ανταρκτικής, και στο κάνουν εξαρχής και κατευθείαν ξεκάθαρο ότι ο ήρωας τους ποτέ δεν θα επιτρέψει στην ‘Απειλή‘ που κυκλώνει εκείνον και τους συντρόφους του να βγει ‘νικητής‘ από την αναμέτρηση που στήνουν μεταξύ τους. Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ αυτό το αποκαλώ ‘υποδειγματικό χτίσιμο χαρακτήρα‘.
Πριν περάσουμε στον επίλογο για να διακρίνει κανείς την ευρηματικότητα και την αποτελεσματικότητα που επιδεικνύει εδώ ο Carpenter στην σκηνοθεσία αρκεί κανείς να ρίξει μια ματιά στην σκηνή όπου ο Mac και οι συνεργάτες του εφευρίσκουν ένα ‘τεστ‘ ώστε να διαπιστώσουν ποίοι από αυτούς είναι όντως γήινοι και ποίους έχει ‘απορροφήσει‘ το πλάσμα…
Μπορεί τα ‘αποτελέσματα‘ αυτής της ‘εξέτασης‘ να κατέληξαν σε ένα λουτρό φρίκης και αίματος όμως αυτή η εξέλιξη σε καμία περίπτωση δεν αναιρεί την ευρηματικότητα και την πρακτικότητα της όλης ιδέας. Διάολε εδώ γινόμαστε μάρτυρες της σπάνιας περίπτωσης που οι χαρακτήρες μιας Horror ταινίας παίρνουν την σωστή απόφαση και δεν μας παρουσιάζονται σκόπιμα ως ένα τσούρμο από ηλίθιους μπας και τσουλήσει η πλοκή μπροστά…
Κάπως έτσι λειτουργεί συνολικά και το THE THING ως φιλμ.
Η πραγματική αξία του σεναρίου, μια προσφορά του Bill Lancaster, φαίνεται και από την εντύπωση που δημιουργείται στον θεατή ότι ολόκληρη η ιστορία ομαδικής παράνοιας της ταινίας θα μπορούσε να αποδοθεί , σχεδόν, το ίδιο λειτουργικά ακόμη και αν ποτέ μας δεν είχαμε αντικρίσει το τρομερό τέρας της ταινίας.
Που να πάρει η οργή το THE THING θα μπορούσε να ήταν απλά μια ιστορία που περιστρέφεται γύρω από μια ομάδα αντρών που αρχίζουν να σφάζουν ο ένας τον άλλον επειδή είναι πεπεισμένοι ότι ένας ή και ορισμένοι από αυτούς είναι στην πραγματικότητα ένα εξωγήινο ‘φρικιό‘ και πάλι η όλη φάση θα ήταν υπέρμετρα συναρπαστική και απολαυστική !
Με το THE THING ο John Carpenter ‘έχτισε‘ όχι μονάχα μια από τις κορυφαίες ταινίες τρόμου και επιστημονικής φαντασίας αλλά ταυτόχρονα και τον δικό του προσωπικό μύθο. Η αξία της ταινίας του μέχρι και σήμερα παραμένει αναλλοίωτη και ανυπέρβλητη και εξακολουθεί να αποτελεί επιρροή για αμέτρητους επίδοξους αλλά και έμπειρους σκηνοθέτες. Απλά ρωτήστε τον Quentin Tarantino πόσο ευλαβικά αγαπάει το THE THING και τον δημιουργό του…
Και όμως να που πίσω στα 80s το κοινό δεν ήταν ακόμη έτοιμο να αντικρίσει και να αποδεχτεί την ‘Απειλή‘ που εξαπέλυσε ο Carpenter μέσα από το κινηματογραφικό πανί. Τόσο οι θεατές όσο και οι κριτικοί ‘κώλωσαν‘ μπροστά στην θέα της απόλυτης παράνοιας και φρίκης που τους παρουσίασε ο Carpenter και , εντελώς ειρωνικά αλλά και συμβολικά, αντιμετώπισαν το φιλμ του με μια σκληρή ‘ψυχρότητα‘ και επέλεξαν να το χώσουν, ευτυχώς προσωρινά, στον ‘πάγο‘ της κινηματογραφικής ανυπαρξίας προτιμώντας παράλληλα να αφεθούν ολοκληρωτικά επάνω στον πιο φιλικό και καλοσυνάτο εξωγήινο E.T. του συναδέλφου Steven Spielberg.
Το E.T. σάρωσε τα πάντα και στην συνέχεια ο , σαφώς πιο εύπεπτος και εμπορικός ,εξωγήινος του ‘πέταξε‘ ξανά πίσω στα άστρα αφήνοντας την ‘Απειλή‘ του John Carpenter εγκλωβισμένη και ανήμπορη μέσα σε ένα χοντρό κομμάτι πάγου. Να όμως που , εξίσου συμβολικά, αυτή η ‘Απειλή‘ κατέληξε να κάνει εκείνο που ξέρει καλύτερα :
Να περιμένει καρτερικά μέσα στον πάγο μέχρι να την βρουν οι ‘παρατηρητές’ της και να την ελευθερώσουν από τα δεσμά της ωστε να έρθει ξανά η στιγμή να σαρώσει τα πάντα στο διάβα της.
Στο φινάλε μπορεί να χρειάστηκε υπερβολικά πολύς καιρός όμως να που ύστερα από τριάντα και κάτι χρόνια το ‘πλάσμα’ του Carpenter εκπλήρωσε τον σκοπό του καθώς κατάφερε να ‘απορροφήσει’ ολοκληρωτικά το κοινό του. Το γεγονός ότι αυτό το κοινό αφέθηκε πρόθυμα στην λαιμαργία αυτού του πλάσματος απλά πιστοποιεί την αξία τόσο του THE THING όσο και του δημιουργού του.
Υ.Γ. Αφιερωμένο στην Κατερίνα. Χάρη σε σένα αγάπησα αυτή την ταινία ακόμη περισσότερο…
THE BAT COUNTRY PRESS : Too Weird To Live, Toο GEEK To Die ! 