by Αντρέι Κοτσεργκίν
‘A battle fought in the Stars…Now comes to earth.’
Στο Masters of The Universe , του 1987, ο σκηνοθέτης Gary Goddard αλείφει με λάδια μέχρι και την τελευταία ίντσα του απολλώνιου κορμιού του Dolph Lundgren και ‘προσγειώνει‘ τον πρωταγωνιστή / ήρωα του στην Γη. Kάπου επάνω στον πλανήτη μας ο πολεμιστής He-Man θα κληθεί να βρει το ‘κοσμικό κλειδί’ που θα του επιτρέψει να επιστρέψει στο σπίτι του, τον πολύπαθο πλανήτη Eternia, και να δώσει την τελική του μάχη με τον αιώνιο εχθρό του, τον αποκρουστικό και μοχθηρό Skeletor.
Στο πλευρό του ο γενναίος He-Man θα έχει αρκετά μπουκαλάκια με λάδια σώματος, δυο έφηβους θνητούς από το New Jersey, νάνους, βυζιά και ίσως και την ‘δύναμη του Grayskull’ , αν το επιτρέψει το μπάτζετ…
Α τα σκληρά και εντελώς ειρωνικά παιχνίδια της ζωής…Ακριβώς ένα από αυτά είναι και το Masters of The Universe.
Στα τέλη των 80s η περίφημη Cannon Films πραγματικά ήταν αποφασισμένη να ‘τινάξει‘ το Box Office , και κατά συνέπεια την βιομηχανία του θεάματος, κυκλοφορώντας σχεδόν ταυτόχρονα τα ‘επικά‘ SUPERMAN IV : The Quest For Peace , Lifeforce και Masters of The Universe. Σύμφωνα με τα στελέχη της εταιρείας τα δυο τελευταία θα λειτουργούσαν ως ‘ το απόλυτο sci-fi κινηματογραφικό γεγονός των 80s’ και ως ‘το STAR WARS των 80s’ αντίστοιχα.
Όσον αφορά το SUPERMAN IV όλοι μας θυμόμαστε ακριβώς το πως κατέληξε αυτή η ιστορία…
Προς τα τέλη των 80s η Cannon επιθυμούσε να ξεκολλήσει από πάνω της την ταμπέλα της εταιρείας που πρόσφερε στο κοινό της απλόχερα φτηνιάρικες Action και Exploitation παραγωγές που στις περισσότερες θα πρωταγωνιστούσε είτε ο μουστάκιας Charles Bronson είτε τίποτε νίντζας. Το στούντιο στόχευε κατακούτελα τον ανταγωνισμό και πραγματικά το πίστευε ότι θα μπορούσε να παίξει μπαλίτσα στα ίσα τις μεγάλες εταιρείες παραγωγής. Όμως παρά την πρόθεση να επενδυθούν παραπάνω χρήματα από ότι συνήθως το ‘χούι‘ δεν στάθηκε δυνατόν να αποτιναχθεί από τα στελέχη της Cannon και έτσι η εταιρεία παρέμεινε πιστή στις ‘τακτικές‘ που είχε όσον αφορά την δημιουργία και την προώθηση των εκάστοτε ταινιών της.
Η τακτική αυτή ήταν εξαιρετικά απλή και συνήθως κρίνονταν ως αποτελεσματική :
Βρίσκουμε έναν μεγάλο ηθοποιό – αστέρα τον συνδέουμε με κάποιον ρόλο και στην συνέχεια φτιάχνουμε το πόστερ μιας ταινίας που δεν έχει καν ένα υποτυπώδες σενάριο ή σκηνοθέτη. Κάπως έτσι η εταιρεία εξασφάλισε τα χρήματα που χρειαζόταν ώστε να ξεκινήσει να γυρνάει τους δυο ‘Κολοσσούς‘ με τίτλο Superman IV: The Quest For Peace και Masters Of The Universe.
Και οι δυο ταινίες απέτυχαν να βγάλουν τα λεφτά τους πίσω στο Box Office ενώ η αποδοχή τόσο από τους κριτικούς όσο και το κοινό δεν ήταν διόλου θερμή. Η αποτυχία των δυο ταινιών οφείλεται σε έναν πολύ απλό παράγοντα :
Οι ταινίες αυτές δεν ήταν ιδιαίτερα καλές.
Σαν να μην έφτανε αυτό η καθίζηση των δυο ‘μπλοκμπάστερ‘ της Cannon έβαλε και ένα πρόωρο τέλος και σε μια ταινία ‘SPIDER-MAN’ την οποία ‘ύφαιναν‘ οι παραγωγοί της. Το θετικό της υπόθεσης πάντως είναι ότι μέσα από αυτό τον ‘θάνατο‘ του (κυριολεκτικά) ‘ανθρώπου – αράχνη’ της Cannon κατέληξε να ‘γεννηθεί’ ένας ‘μπάσταρδος’ και CYBORG Jean Claude Van Damme…
Όμως επιτρέψτε μου να μην ξεφύγουμε σήμερα και στους υπόλοιπους κινηματογραφικούς ‘γαλαξίες‘ αυτής της , θρυλικής πλέον , εταιρείας και ας παραμείνουμε στον επικό και άκρως προβληματικό κόσμο του Masters of The Universe.
Πριν το φιλμ ολοκληρωθεί , βγει στις αίθουσες και καταποντιστεί στο Box Office η Cannon πραγματικά είχε ρίξει όλο της το ‘είναι‘ επάνω στις πλάτες του. Στα μάτια των παραγωγών οι ‘πλάτες‘ αυτές φάνταζαν τότε εξίσου στιβαρές με εκείνες του θηριώδη και επιβλητικού πρωταγωνιστή Dolph Lundgren.
Δυο χρόνια πριν ο Dolph είχε κάνει κάτι παραπάνω από αισθητή την παρουσία του μέσα από το ROCKY IV του Sylvester Stallone, μια ταινία που λειτούργησε ως ένα ‘αριστερό κροσέ στην Σοβιετική Ένωση’΄, και πλέον ο ηθοποιός ένιωθε απόλυτα έτοιμος ώστε να κάνει το πρώτο μεγάλο βήμα στην καριέρα του ως ‘αστέρας του Hollywood’. Μάλιστα η Cannon ήταν τόσο σίγουρη για την ‘επιτυχία‘ του Masters of The Universe που οι υπεύθυνοι μάρκετινγκ του ομίλου έσπευσαν να ανακοινώσουν και την κυκλοφορία ενός ‘sequel‘ πριν καν καλά, καλά η πρώτη ταινία προβληθεί στις αίθουσες !
Τελικά το ‘Masters of the Universe 2: Cyborg‘ όχι μόνο δεν ‘συναρμολογήθηκε‘ ποτέ του σε ταινία αλλά τα σκόρπια και εναπομείναντα ‘κομμάτια‘ του κατέληξαν να λειτουργούν ως τα ‘μεταχειρισμένα παλιοσίδερα’ μέσα από τα οποία σφυρηλατήθηκε το CYBORG των Βαν Νταμ και Albert Pyun. Βλέπεις τα μόλις 17 και κάτι ψιλά εκατομμύρια που συγκέντρωσε το Masters… στο Box Office δεν άφηναν το παραμικρό περιθώριο για μια ‘συνέχεια‘ καθώς δεν έφτασαν ούτε καν για να καλύψουν το μπάτζετ της ταινίας.
Και κάπως έτσι η ‘δύναμη του Grayskull’ έσβησε βίαια και άδοξα πριν καν καλά, καλά προλάβει να φωτίσει τις οθόνες μας…
To Masters… ήταν καταδικασμένο από τους δημιουργούς του σε αποτυχία πριν καν προβληθεί επάνω στο πανί.
Ο πρωταγωνιστής / ήρωας της ταινίας είχε απειροελάχιστη εμπειρία ως ηθοποιός ενώ δεν μιλούσε καν τα βασικά Αγγλικά. Τα κουστούμια και τα προσθετικά εφέ ήταν τόσο ‘βαριά‘ που πραγματικά ‘βασάνιζαν‘ τους ηθοποιούς ενώ εκείνοι πάσχιζαν να ερμηνεύσουν μέσα σε αυτά. Η Mattel , η εταιρεία πίσω από τα δημοφιλή παιχνίδια του He-Man, είχε θέσει ως απαράβατο όρο στην Cannon να ΜΗΝ σκοτώνουν οι ήρωες κανέναν στην ταινία. Ο σκόπελος αυτός πάντως προσπεράστηκε όταν ο σκηνοθέτης αποφάσισε να παρουσιάσει τους στρατιώτες του Skeletor ως ρομποτικά ‘Stormtroopers’ (πάντως λέγεται ότι βασική έμπνευση για τον σχεδιασμό τους αποτέλεσαν οι στολές των Σαμουράι…).Όμως το τελειωτικό χτύπημα κατέφτασε μόλις τρεις μέρες πριν από την ολοκλήρωση της ταινίας…
Λόγω του οικονομικού ανοίγματος/υπέρβαση που έκανε τότε η Cannon ο όμιλος κατέληξε να ξεμείνει από λεφτά και κάπως έτσι αποφασίστηκε να μπει ‘λουκέτο‘ σε όλα τα πρότζεκτ της. Τελικά ύστερα από αρκετό διχασμό η εταιρεία επέτρεψε στους συντελεστές του Masters… να ολοκληρώσουν τα γυρίσματα όμως εξαιτίας της όλης κατάστασης ο σκηνοθέτης Goddard αναγκάστηκε να γυρίσει το φινάλε της ταινίας του μέσα σε ένα κλίμα απόλυτης προχειρότητας και βιασύνης.
Το κλίμα αυτό αποτυπώνεται με τον πιο γελοίο αλλά και θλιβερό τρόπο στην ΄μεγάλη τελική μάχη’ του Masters…
‘Ah…Uh…Victory !’
Μπορεί ο γενναίος πολεμιστής He-Man να νίκησε τελικά τον σατανικό Skeletor όμως το Masters… σε καμία περίπτωση δεν αποτέλεσε ‘νίκη‘ για κανέναν από τους ανθρώπους που συμμετείχαν σε αυτή την ταινία.
Οι ‘τρύπες‘ στο μπάτζετ απαντούν και στο διαχρονικό ερώτημα αρκετών οπαδών που αναρωτήθηκαν τότε ‘γιατί μια ταινία που λέγεται Masters of The UNIVERSE να διαδραματίζεται στην μεγαλύτερη διάρκεια της επάνω στην Γη ?!». Η απάντηση εδώ είναι εξαιρετικά απλή :
Τα ‘γήινα‘ γυρίσματα μέσα σε πόλεις και σπίτια κόστιζαν στην Cannon σαφώς λιγότερα χρήματα από ότι θα απαιτούνταν ώστε να κατασκευαστούν όλα τα ‘διαστημικά‘ και ‘μαγικά‘ σκηνικά.
Και κάπως έτσι ο He-Man και το crew του κατέληξαν να κάνουν ‘τουρισμό‘ στο New Jersey…
Η Cannon φαλίρισε , o Goddard ‘τερμάτισε‘ την όποια καριέρα θα μπορούσε να κάνει ενώ και ο Dolph Lundgern απέτυχε να ξεκινήσει μια λαμπερή καριέρα αντίστοιχη με εκείνων των Sly και Arnold και κατέληξε να παίζει κυρίως σε B-Movies. Πάντως μέσα από αυτό το χάος η , γνωστή μας από τα τηλεοπτικά ‘Φιλαράκια‘, Courteney Cox συστήθηκε στο ευρύ κοινό ενώ και η ‘θεά‘ των B-Movies και της Cultίλας, η ανεπανάληπτη, Meg Foster ‘μαγνήτισε‘ τους πάντες με το τόσο ισχυρό και περίφημο βλέμμα της. Μάλιστα η πλειοψηφία των θεατών τότε ήταν πεπεισμένη ότι η ηθοποιός φορούσε φακούς επαφής καθώς αδυνατούσαν να πιστέψουν το πόσο σκαλωτικό και επιβλητικό ήταν το βλέμμα της !
Το Masters… στην εποχή του λιθοβολήθηκε ανελέητα από τους κριτικούς. Δεν ήταν και λίγοι εκείνοι που το χαρακτήρισαν ως ‘ένα κακό μπαστάρδεμα του Conan με το Star Wars…’ , ένα ‘μισοψημένο έπος που αστόχησε’ αλλά και ως ‘ένα αντικειμενικά κακό φιλμ που έχει όμως μια πελώρια καρδιά’…
Με αυτό τον τελευταίο χαρακτηρισμό θα συμφωνήσω απόλυτα.
Ναι, ναι το Masters…σε πολλά από τα σημεία του ζέχνει από φτήνια και προχειρότητα ενώ διακατέχεται και από μια camp αισθητική που σήμερα φαντάζει γελοία και ξεπερασμένη. Όμως παράλληλα η ίδια ακριβώς αισθητική λειτουργεί και ως το κομμάτι της ‘γοητείας‘ του. Τα φανταχτερά και υπερβολικά σκηνικά μπορεί να φαντάζουν πρόχειρα και ψεύτικα ορισμένες φορές όμως κατορθώνουν να αιχμαλωτίσουν το βλέμμα σου και να σε ταξιδέψουν σε άλλα ‘σύμπαντα‘ και ‘πλανήτες‘. Και ναι ο Dolph ποτέ του δεν ήταν κάνας ‘Σεξπιρικός‘ ηθοποιός, ειδικά στα ξεκινήματα του, όμως διάολε δεν γίνεται παρά να μην το παραδεχτείς ότι αυτός ο κολοσσός φαντάζει ως η πιο ταιριαστή ενσάρκωση του He-Man.,,
Απλά κοίτα τον διάολε !
To ‘ντούκι‘ αυτό από την Σουηδία μπορεί να στερούνταν υποκριτικού ταλέντου τότε όμως το αναπλήρωσε τόσο με την σωματική του διάπλαση όσο και με την ‘ψυχή‘ που προσέδωσε στον ρόλο που κλήθηκε να φέρει εις πέρας. Ο τύπος αρνήθηκε να του ντουμπλάρουν τις ατάκες και έκανε υπέρβαση μαθαίνοντας (κάπως σωστά) αγγλικά, έκανε μόνος του όλα του τα stunts και γενικά με την επιβλητική του παρουσία κατόρθωσε να μας χαρίσει έναν ήρωα και πολεμιστή που θα έμενε αποτυπωμένος στο μυαλό μας για πάντα.
Η ειρωνεία είναι ότι ο ίδιος ο Dolph ποτέ του δεν ‘ψήθηκε‘ με την δυναμική του ρόλου του. Για εκείνον ο He-Man ήταν απλά ‘ένας χαζός ήρωας από κάποιο παιδικό παιχνίδι’ και τίποτε περισσότερο. Πάντως το ακόμη πιο ειρωνικό της όλης υπόθεσης αποτελεί το γεγονός ότι ο ‘Κακός‘ της ιστορίας του Masters… αντίθετα με τον Dolph θεωρεί τον ρόλο του εδώ ως έναν από τους αγαπημένους του !
Όμως πριν περάσουμε στην ‘σκοτεινή πλευρά’ δεν γίνεται να μην κάνουμε ιδιαίτερη μνεία στην ‘μασκότ’ της ταινίας, τον αγαπημένο μας νάνο Gwildor…
Και φυσικά στην διαχρονική μορφάρα που ακούει στο όνομα James Tolkan…
Μιας και κάναμε λόγο περί ‘σεξπιρικών ηθοποιών’ όσο οξύμωρο και αν ακούγεται το Masters of The Universe κρύβει μέσα του μερικές πινελιές από…Γουίλιαμ Σαίξπηρ…
Οι Meg Foster και Frank Langella , που υποδύθηκαν το μοχθηρό ‘ζευγάρι‘ των Evil-Lyn και Skeletor αντίστοιχα, άντλησαν μικρές τζούρες από την τραγωδία Μάκβεθ του Σαίξπηρ ώστε να χτίσουν την σκληρή και δραματική φύση της σχέσης ανάμεσα στους δυο αυτούς χαρακτήρες. Στις αρχές της ιστορίας η Evil-Lyn μας παρουσιάζεται ως μια ‘μαριονέτα‘ που θα κάνει τα σατανικά θελήματα του αφέντη της όμως παράλληλα είναι ξεκάθαρο ότι η γυναίκα αυτή είναι ερωτευμένη μαζί του. Όσο προχωράει η πλοκή η Evil-Lyn αρχίζει να συνειδητοποιεί ολοένα και περισσότερο ότι ο Skeletor ποτέ του δεν έχει σκοπό να της ανταποδώσει, ή έστω να εκτιμήσει, όλη την αγάπη και την τυφλή αφοσίωση που εκείνη του προσφέρει. Και κάπως έτσι στο φινάλε η ‘μαριονέτα‘ σπάει τα αόρατα δεσμά του αφέντη της και αφήνει τον Skeletor να αντιμετωπίσει ολομόναχος την μοίρα του. Σύμφωνα με την Foster αυτή η διαδρομή λειτουργεί ως η εξέλιξη του χαρακτήρα της από κακοποιό σε περιφρονημένη γυναίκα και από κει σε τραγική ηρωίδα.
Από την πλευρά του ο Langella ‘ξεπατικώνει‘ την ατάκα ‘I’m not in the giving mood this day’ από το ‘Βασιλιάς Ριχάρδος ΙΙΙ‘, επίσης του Σαίξπηρ, και προβαίνει σε μια ‘θεατρική‘ αποτύπωση του αποκρουστικού χαρακτήρα του Skeletor. Παρά το camp σενάριο, την κιτς αισθητική αλλά και το ενοχλητικό make-up που είχε ως εμπόδια ο Langella κατόρθωσε να μας δώσει την , μακράν, πιο ποιοτική ερμηνεία ολόκληρου του Masters…
O Frank Langella πιθανότατα θα είχε αντιληφθεί από νωρίς το ποίες ακριβώς ήταν οι προθέσεις των παραγωγών απέναντι σε αυτή την ταινία όμως παρόλα αυτά έδωσε όλο του το είναι ώστε να ‘ζωντανέψει‘ πειστικά και όμορφα τα περίφημα οστά του Κακού που κλήθηκε να ενσαρκώσει. Παρά το όλο make-up που κρύβει το πρόσωπο του ο ηθοποιός μπορεί και προσδίδει μοχθηρία, πάθος αλλά και τραγικότητα στον ‘πλαστικό‘ Skeletor και όλα αυτά μέσα σε μια παραγωγή που δεν τον βοηθούσε καθόλου να αναδείξει τις πτυχές του χαρακτήρα του.
Η αφοσίωση και το πάθος του Langella απέναντι στον ρόλο του συναντάται μέσα από το ίδιο πάθος που έτρεφε ο γιος του τότε για τον ‘Κακό‘ τον οποίο είχε γνωρίσει μέσα από τα αγαπημένα του παιχνίδια He-Man. Ο Langella δέχτηκε τον ρόλο του Skeletor μόνο και μόνο για να δώσει χαρά σε έναν γιο που συνήθιζε να τρέχει στους διαδρόμους του σπιτιού τους και να ουρλιάζει ‘BY THE POWER OF GRAYSKULL !’ . Ο ρόλος αυτός λειτουργούσε ως το απόλυτο ‘δώρο‘ για το παιδί του.
Μάλιστα ο ηθοποιός αυτοσχεδίασε και αρκετές από τις ατάκες του με αποκορύφωμα εκείνο το επικό , και αρκετά φιλοσοφημένο :
‘Tell me about the loneliness of good, He-Man. Is it equal to the loneliness of evil ? ‘
Το Masters of The Universe πίσω στα 80s προσπάθησε να μας ξεγελάσει μοστράροντας μας την ταμπέλα του ‘επικού‘. Η σκληρή αλήθεια είναι ότι η ταινία του Gary Goddard δεν ήταν τίποτε περισσότερο παρά ένας επίδοξος ‘σφετεριστής‘ ταινιών όπως ήταν τα STAR WARS και CONAN.
Και μάλιστα ένας σφετεριστής που ήθελε να πάρει τον θρόνο επιστρατεύοντας ‘φτηνιάρικες’ μεθόδους…
Και όμως παρά τις τρύπες σε μπάτζετ και παραγωγή, παρά όλη του την προχειρότητα και την γραφικότητα και παρά το γεγονός ότι η παταγώδης ‘ήττα‘ του φιλμ οδήγησε την Cannon στο να...’βαρέσει κανόνι’ πτώχευσης να που κατά έναν διαολεμένο, και κάπως ‘μαγικό‘ , τρόπο το Masters Of The Universe μέχρι και σήμερα κατέχει μια εξέχουσα θέση στις καρδιές αρκετών μερακλήδων θεατών που έτυχε να μεγαλώσουν με αυτή την ταινία…
Ναι βλέποντας σήμερα τον Skeletor να ‘ξεπροβάλλει‘ μέσα από την Άβυσσο, μετά τους τίτλους τέλους του φιλμ, και κλέβοντας την ατάκα του ‘Εξολοθρευτή‘ να στρώνει το έδαφος για ένα ‘sequel‘ που δεν έμελλε ποτέ του να υλοποιηθεί το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να γελάσεις ειρωνικά.
Όμως μόνο με ειρωνεία δεν γίνεται να αντιμετωπίσεις το πάθος που βγάζουν εδώ οι ηθοποιοί , ο σκηνοθέτης και οι βοηθοί τους απέναντι στην ταινία τους και την ιστορία που θέλουν να μας διηγηθούν. Και ναι προφανώς το πάθος αυτό δεν μεταφράστηκε εδώ σε ποιότητα, διάολε απέτυχε ακόμη και να μας δώσει ένα πραγματικό ‘έπος‘, όμως δεν υπήρχε περίπτωση να μην είδες κάποτε ως παιδί το Masters of The Universe και στην συνέχεια να μην άρχιζες να τρέχεις μες το δωμάτιο σου ουρλιάζοντας ‘BY THE POWER OF GRAYSKULL !’.
Ακριβώς όπως έκανε και ο γιος του Langella…
Και ναι τέτοιες μικρές αλλά και πολύτιμες στιγμές προσπερνούν την οποιαδήποτε έννοια της λογικής και μονάχα ως ‘επικές‘ γίνεται να κριθούν…
THE BAT COUNTRY PRESS : Too Weird To Live, Toο GEEK To Die ! 