Σπέρνουμε ΑΝΑΡΧΙΑ γράφοντας για το V for Vendetta στις 6 του Νοέμβρη.

by Αντρέι Κοτσεργκίν 

‘Remember, remember the 5th of November…’ 

Αγαπητέ αναγνώστη επέτρεψε μου να μην παραθέσω το υπόλοιπο κομμάτι από το επαναστατικό απόφθεγμα / κάλεσμα που έκανε ο μασκοφόρος γνωστός μονάχα ως ‘V’ πριν από χρόνια στους αναγνώστες και το κοινό του. Τα παραπάνω λόγια έχουν πλέον χαραχτεί τόσο ανεξίτηλα στην συνείδηση μας  που κάθε 5η του Νοέμβρη ξεβράζονται, σχεδόν μηχανικά, από μέσα μας και βρίσκουν τον δρόμο τους επάνω σε τοίχους. Στις μέρες μας οι ‘τοίχοι‘ αυτοί είναι αποκλειστικά διαδικτυακοί…

Με το V for Vendetta comic του ο συγγραφέας Alan Moore ,πίσω στα τέλη των 80s, μας κατέθεσε ένα μανιφέστο υπέρ της διαφορετικότητας, της μοναδικότητας αλλά και της ατομικής ελευθερίας…

 

Ενώ εξύμνησε την τέχνη, σε κάθε μορφή και έκφανση της, θυμίζοντας μας το πόσο μεγάλη ανάγκη την έχουμε ώστε να μην ‘ξεχάσουμε‘ ποτέ μας τι πραγματικά σημαίνει ελευθερία και διαφορετικότητα…

Παράλληλα προχώρησε σε μια συναρπαστική αλλά και ουσιώδη μελέτη της αιώνιας σύγκρουσης ανάμεσα στην Αναρχία και τον Φασισμό.

Και όμως παρά την κοινή πεποίθηση ο Moore ποτέ του δεν επέλεξε την πρώτη πλευρά. Αντίθετα εκείνο που έκανε ο συγγραφέας ήταν να πάρει έναν ψυχωμένο , αλλά και με απίστευτα τραγικό παρελθόν, μασκοφόρο και να τον μετατρέψει σε ένα δίπολο για τους αναγνώστες του.

Τι ήταν τελικά ο μυστηριώδης ‘V’ , ο άνθρωπος που εμφανίστηκε μια νύχτα και φορώντας την μάσκα του ‘συνωμότη’ Guy Fawkes τίναξε ολοσχερώς στον αέρα το Κοινοβούλιο της δυστοπικής, και απολυταρχικής πλέον, Βρετανίας του 1997 ? 

Μπορούμε να αποδώσουμε πολλές ταμπέλες και ερμηνείες επάνω στον χαρακτήρα του V. Για ορισμένους ίσως απλά αποτελεί μια αντεστραμμένη εκδοχή του Batman που όμως αντί για τον ‘νόμο και την δικαιοσύνη’ προτιμά να βγαίνει έξω τις νύχτες και να υπηρετεί την Αναρχία μέσα σε έναν κόσμο που μοιάζει βγαλμένος από τις πιο τρομαχτικές πτυχές της Οργουελιανής φαντασίας. Για άλλους πάλι λειτουργεί ως ένα ‘σύμβολο‘ αντίστασης και ελευθερίας.

Για τους περισσότερους ο V συμβολίζει την ‘Αναρχία‘ , την ‘επανάσταση‘ και την ‘αφύπνιση συνειδήσεων’ που θα επιφέρει επιτέλους την πολυπόθητη ‘αλλαγή‘ την οποία έχουν ανάγκη οι πολίτες ενός έθνους, έστω και αν οι περισσότεροι από εκείνους δεν έχουν καν πάρει χαμπάρι την πραγματική αναγκαιότητα μιας τέτοιας κίνησης. Για άλλους πάλι ο V μπορεί να κριθεί ως ‘φονιάς‘, ‘ψυχασθενής‘ ακόμη και ως ‘τρομοκράτης‘. Και ναι λόγω του cool σχεδιασμού του , της γενικής συμπεριφοράς του που μας δίνει την εικόνα ενός γνήσιου ρομαντισμού να βρίσκεται κρυμμένος κάτω από την μάσκα, τον μανδύα αλλά και τις βίαιες πράξεις ενός αποφασισμένου εκδικητή αλλά και εξαιτίας του απίστευτα μαρτυρικού παρελθόντος του στα μάτια της πλειοψηφίας των αναγνωστών του comic ο V δεν μπορεί να φαντάζει παρά ως ήρωας και επαναστάτης.

Όπως και να χει και παρά τις όποιες ερμηνείες στο τέλος ο V του Alan Moore δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ιστορία ενός άντρα που τα βάζει κόντρα στο σύστημα. Ένας άντρας που θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας και ένα ‘σύστημα‘ που όλοι μας το συναντάμε σε κάποια φάση μπροστά μας , άσχετα από το τι μορφή και σημασία μπορεί να έχει αυτό.

Να όμως που ο προβοκάτορας Alan Moore , λειτουργώντας εδώ ως ο γνήσιος Αναρχικός που είναι, ποτέ του δεν σου λέει ποίο από όλα αυτά τα ‘προσωπεία‘ του χαρακτήρα του είναι το ‘σωστό‘ και πιο ‘λάθος‘.

Στο V for Vendetta ο συγγραφέας μας δίνει έναν άνθρωπο ‘αίνιγμα‘ και αντί να μας μπουκώσει με το ζόρι με τις προσωπικές ατζέντες και ιδεολογίες του προτιμά να μας αφήσει να σκεφτούμε από μόνοι μας γύρω από όλα όσα βλέπουμε και διαβάζουμε μέσα στις σελίδες του comic του και στο τέλος να αναλογιστούμε την δική μας πορεία μέσα από την παγκόσμια ιστορία αλλά και την καθημερινότητα μας , να προβληματιστούμε γύρω από αυτή και αν τολμήσουμε να κάνουμε και την αυτοκριτική μας…

‘Όλοι το ξέρουν ότι δεν μπορούμε να νικήσουμε το σύστημα. Όλοι εκτός από τον V.’

O υπότιτλος του V for Vendetta περιγράφει απλά και σταράτα το βασικό κομμάτι της πλοκής του comic. Εδώ ένας μασκοφόρος Αναρχικός / Τρομοκράτης εμφανίζεται στην φασιστοκρατούμενη Βρετανία των 90s και έχοντας ως ‘μούσα‘ τον Guy Fawkes αποφασίζει να κλονίσει το σύστημα που , και για προσωπικούς λόγους, μισεί αλλά και παράλληλα να ‘ξυπνήσει‘ μια κοινωνία που μέσα από δύσκολα χρόνια ‘έμαθε‘, είτε ηθελημένα είτε με το ζόρι, να υπακούει τυφλά σε ότι του υποδεικνύει το ‘δάχτυλο‘ αυτού του συστήματος  αλλά και να πιστεύει κάθε ‘λέξη‘ που προέρχεται από το ‘στόμα‘ του

Όμως ένας άντρας όσο γαμάτος και αν δείχνει με την μάσκα και την ‘θεατρική‘ του παρουσία , όσα κίνητρα , μαχαίρια και εκρηκτικά και αν έχει στην διάθεση του από μόνος του ποτέ δεν θα είναι αρκετός ώστε να ανατρέψει ένα τόσο ισχυρό σύστημα. Ο V κατανοεί απόλυτα αυτή την σκληρή πραγματικότητα όμως αρνείται να υποχωρήσει μπροστά στην ισχύ της. Και κάπως έτσι ο V αποφασίζει να προβεί σε μια σειρά από τρομοκρατικά χτυπήματα ώστε να τραβήξει επιτέλους την προσοχή μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε τεχνητό ‘λήθαργο’ και μένει απαθής απέναντι στα αληθινά προβλήματα και τις απειλές που κρύβονται στις τάξεις ενός έθνους. Παράλληλα ο μασκοφόρος ξεκινά να τιμωρεί και όλους εκείνους τους Μπάσταρδους που πριν από χρόνια τον έγδυσαν , τον φυλάκισαν , τον βασάνισαν και τον εκμεταλλεύτηκαν για να εξυπηρετήσουν τις δικές τους ιδεολογίες, ατζέντες και σκοπούς.

Ω ναι παρά την ιδέα ενός ‘κοινού και ανώτερου αγώνα’ που σκορπά στο καταστροφικό του διάβα ο V το ‘σύμβολο‘ αυτό δεν παύει να είναι ένας ακόμη θνητός. Και μάλιστα ένας εξαιρετικά πληγωμένος και πικρόχολος θνητός που επιθυμεί διακαώς να λάβει την  προσωπική του εκδίκηση για τις φριχτές αδικίες που υπέστη στο παρελθόν από άτομα που σήμερα αποτελούν αναπόσπαστα γρανάζια του συστήματος που τόσο πολύ μισεί εκείνος…

Το V for Vendetta αρχικά ξεκίνησε να εκδίδεται ως ασπρόμαυρη ιστορία μέσα από την ανθολογία Βρετανικών comics με τίτλο ‘WARRIOR‘ την περίοδο 1982 με 85. Όταν το WARRIOR τελικά ακυρώθηκε η DC εξασφάλισε τις ιστορίες του και κάπως έτσι το , ολοκληρωμένο πλέον, V βρήκε τον δρόμο του για τα ράφια. Από κει και ύστερα η ιστορία πήρε τον δρόμο της.

Αντίθετα με το ,άλλο έπος του Moore, WATCHMEN η ιστορία του V είναι σαφώς λιγότερο ανθρωποκεντρική και περισσότερο πολιτικοποιημένη. Όμως αυτή η στροφή απλά αναδεικνύει την θεματολογία ενώ σε καμία περίπτωση δεν ζημιώνει το βάθος των χαρακτήρων που κινούνται σε μια αρένα πολιτικών σκοπιμοτήτων, εξουσίας, αναρχίας και χάους.

Ένα στοιχείο που πάντα με συνάρπαζε σε αυτό το comic έχει να κάνει με την ειρωνεία ότι ενώ η ιστορία του Moore περιστρέφεται συνεχώς γύρω από τις ιδεολογίες της Αναρχίας το ίδιο το comic φαντάζει απόλυτα ‘αυστηρό‘ όσον αφορά την δομή του. Τα ‘σφιχτά‘ πάνελ του David Lloyd και οι πολλές λεπτομέρειες που τον βάζει να ζωγραφίσει ο Moore εδώ έρχονται σε μια απολαυστική αντίθεση με την θεματολογία που εκφράζεται μέσα από τις σελίδες του V. Στο V ο Moore μας μιλάει για το χάος αλλά το κάνει με μια χειρουργική ακρίβεια και μέσα από έναν προσεχτικά σχεδιασμένο και τίγκα στην λεπτομέρεια κόσμο τον οποίο κατασκευάζει μαεστρικά εδώ ο Lloyd. Ακόμη και τα μουντά χρώματα τσοντάρουν τα μέγιστα σε αυτή την εξαιρετικά κρίσιμη αντίθεση που εδώ λειτουργεί ως μια αλληγορία για το πως παραδοσιακά συγκρούονται αναρχία και εξουσία στον δικό μας αληθινό , και εξίσου μουντό, κόσμο.

Συγγραφικά εδώ ο Moore υπογράφει την δική του ‘βίβλο‘ γύρω από την Αναρχία και την υπεράσπιση της ατομικής ελευθερίας και διαφορετικότητας. Διάολε οι ‘ατάκες’ γύρω από αυτά είναι άφθονες και όλες τους εκπέμπουν δύναμη :

• People should not be afraid of their governments. Governments should be afraid of their people.
• Everybody is special. Everybody. Everybody is a hero, a lover, a fool, a villain, everybody. Everybody has their story to tell…
• Knowledge, like air, is vital to life. Like air, no one should be denied it.
• If I take off that mask, something will go away forever, be diminished because whoever you are isn’t as big as the idea of you.

Και φυσικά το περίφημο και διαχρονικό πλέον…

• There’s no flesh or blood within this cloak to kill. There’s only an idea. Ideas are bulletproof.

 

Τα ‘αποφθέγματα‘ του V είναι πολλά και όλα τους κρύβουν δύναμη και ουσία. Επίσης όλα τους ενώ θα έπρεπε να μας είναι αυτονόητα τελικά καταλήγουν να φαντάζουν ‘φρέσκα‘ και εξαιρετικά ‘πολύτιμα‘. Αυτή η αίσθηση οφείλεται όχι μονάχα στην εξαιρετική γραφή του Moore, που δεν θα σε αφήσει ασυγκίνητο ασχέτως των προσωπικών σου ιδεολογιών και πεποιθήσεων,  αλλά και σε εμάς τους ίδιους που με τα χρόνια έχουμε αφεθεί σε κάθε λογής ‘προγραμματισμούς συμπεριφοράς’ και μάλιστα όχι εξαιτίας των σκληρών πρακτικών κάποιου απολυταρχικού καθεστώτος αλλά επειδή εμείς οι ίδιοι το επιλέξαμε…

Ας είμαστε ρεαλιστές, στον αληθινό κόσμο δεν υπάρχουν και πολλοί ‘V’. 

Και ναι που και που εμφανίζεται και κάνας νέος ‘V’ όμως πλέον φαντάζουν ‘λίγοι‘ τόσο σε αριθμό όσο και σε δυναμική. Μάλιστα τις περισσότερες φορές δεν φαίνεται να διαφέρουν καν από το ίδιο σύστημα που ισχυρίζονται ότι θέλουν να ανατρέψουν…

Και κάπως έτσι αυτός ο ψυχωμένος, τραγικός και ρομαντικός V του Alan Moore κατορθώνει να μας κερδίσει επειδή αντίθετα με τους αληθινούς ‘Αναρχικούς‘ και ‘επαναστάτες‘ της κοινωνίας μας , που όλοι τους μοιάζουν ακριβώς ίδιοι μεταξύ τους , εκείνος όντως κατέχει μια διαφορετικότητα που τον κάνει να φαντάζει μοναδικός και ‘πολύτιμος‘. Αυτή η γοητεία του V δεν προκύπτει μονάχα από την θεατρική εμφάνιση του αλλά πηγάζει και μέσα από τις τρομοκρατικές του ενέργειες. Κακά τα ψέματα η ανθρωπότητα πάντοτε έβρισκε έμπνευση και αφορμές για να απαιτήσει μια ‘αλλαγή‘ ή ‘ανατροπή‘ σε περιόδους χάους και φόβου. Και εδώ ο V απλά εκμεταλλεύεται αυτή την σκληρή και διαχρονική πραγματικότητα…

Πάντως  πάντα το έβρισκα μια φοβερή ειρωνεία ότι ένα λογοτεχνικό έργο το οποίο μας εξιστορεί τον αγώνα ενός άντρα κόντρα στο σύστημα έπεσε θύμα στυγνής εμπορευματοποίησης από ένα άλλο ‘σύστημα‘.

Και κάπου εδώ περνάμε στην περίφημη κινηματογραφική ‘μεταφορά‘ του V for Vendetta… 

 

Το κινηματογραφικό V, που βγήκε στις αίθουσες τον Δεκέμβρη του 2005 σε σκηνοθεσία James McTeigue και με τους (τότε) αδελφούς Wachowskis να αναλαμβάνουν το σενάριο και την παραγωγή, είναι ένα φιλμ που απλά δεν το χώνεψα ποτέ μου. Όλος αυτός ο ντόρος γύρω από τα ‘πανίσχυρα και σημαντικά μηνύματα ‘ που το συνοδεύει μέχρι και σήμερα μου φαίνεται απλά γελοίος.

Ως δυστοπική περιπέτεια η ταινία στέκεται εξαιρετικά. Όμως για μένα απλά δεν μπορεί να κριθεί ως κάτι πέρα από αυτό. Οι συντελεστές αυτής της ‘μεταφοράς‘ το μόνο που έκαναν ήταν να πάρουν από το comic του Moore την ‘cool‘ μάσκα του κεντρικού χαρακτήρα αλλά και ορισμένες ατάκες γύρω από ‘αλεξίσφαιρες ιδέες…’ τις οποίες θεώρησαν πιο ‘πιασάρικες‘. Στην συνέχεια μας τα σέρβιραν μέσα από θεαματική δράση ενώ φρόντισαν να βάλουν στην ταινία τους και ένα περιτύλιγμα που θα την έκανε να φαντάζει ως κάτι το ‘ανατρεπτικό‘ και το ‘σκεπτόμενο‘ παρά το γεγονός ότι στην πραγματικότητα οι Wachowksis τότε δεν είχαν τα αρχίδια να αποδώσουν το comic όπως πραγματικά του άξιζε. 

Εδώ το μανιφέστο του Moore διαστρεβλώνεται σε μια πιασάρικη και εμπορική αμπελοφιλοσοφία επιπέδου Πάολο Κοέλιο, αν ο Κοέλιο αντί για χίπις ή αλχημιστής ή ότι στον πούτσο δηλώνει ότι είναι αυτές τις μέρες τεσπα, είχε επιλέξει την βιτρίνα του ‘Αναρχικού‘. Οι δημιουργοί του κινηματογραφικού V απλά δεν τολμούν να πατήσουν στα χνάρια του Moore θεματολογικά. Ίσως θα μπορούσαν να το κάνουν αν το σκηνοθετούσαν εκείνοι οι Wachowskis του πρώτου THE MATRIX όμως αυτή η λαμπρή εποχή μας τελείωσε από πολύ νωρίς…

Στο σινε-V η ανήλικη πόρνη / θύμα / τρομοκράτης / ηρωίδα Evey Hammond ρίχνεται στο μπλέντερ του Hollywood και μας σερβίρεται ως μια ενήλικη Natalie Portman που παρά την στιβαρή της ερμηνεία σε καμία περίπτωση δεν ενσαρκώνει τον χαρακτήρα με το ίδιο βάρος και βάθος που είχε στις σελίδες του comic. Πάντως εδώ οι ευθύνες βαραίνουν αποκλειστικά το παντελώς άνευρο και αποστειρωμένο σενάριο και όχι την ηθοποιό.

Βασικά το ίδιο ακριβώς ισχύει για όλους τους χαρακτήρες της ταινίας πέραν του μεγάλου πρωταγωνιστή φυσικά. Το απολυταρχικό καθεστώς του Moore που διακρίνονταν από κάθε λογής Καθάρματα , ρουφιάνους, εκμεταλλευτές, δημαγωγούς, μεγαλομανείς, φασίστες και ανώμαλους εδώ μεταφράζεται απλά σε μερικές καθεστωτικές αφίσες στους τοίχους, σε κλισέ προπαγάνδα αλλά και σε μια στιβαρή ερμηνεία του μακαρίτη John Hurt. Παρά την ποιότητα τόσο της ερμηνείας όσο και του ηθοποιού ο Καγκελάριος Sutler εδώ σε καμία περίπτωση δεν αγγίζει την επικινδυνότητα, την μεγαλομανία και την ψυχασθένεια εκείνου από την ιστορία του comic. Εδώ ο Hurt απλά παίζει μια ακόμη καρικατούρα του Χίτλερ ή οποιουδήποτε άλλου δικτάτορα.

Στον βρόντο πετιέται και ο χαρακτήρας του μπάτσου / ερευνητή Eric Finch καθώς εδώ ο συγκεκριμένος χαρακτήρας δεν εμφανίζει την παραμικρή ανάπτυξη και επιστρατεύεται μονάχα ώστε να μάθουμε περισσότερα πράγματα γύρω από τον V. Αντίθετα στο comic ο ερευνητής λειτουργούσε ως ο παρατηρητής μέσα από τα μάτια του οποίου βλέπαμε τόσο τα κομμάτια του παρελθόντος του V όσο και τα κομμάτια του κόσμου στον οποίο πλέον ζούσε και πάλευε να επιτύχει την ‘αλλαγή’ του…

Όσον αφορά τον ίδιο τον μασκοφόρο εδώ προφανώς και μας παρουσιάζεται πιο ‘καλογυαλισμένος‘ και ‘ηρωικός‘ ώστε να γίνει συμπαθής στο ευρύ κοινό. Παρά την πεζή αποτύπωση που του κάνουν σκηνοθέτης και σεναριογράφοι ο V σε κερδίζει με την παρουσία του όμως αυτό οφείλεται σε τεράστιο βαθμό στον Hugo Weaving που κατορθώνει να βγάλει μια πληθώρα συναισθημάτων στην φόρα και ας κρύβεται μονίμως πίσω από μια μάσκα.

Μιλώντας περί ‘μασκών’ η μοναδική ‘επανάσταση’ που έφερε τελικά το κινηματογραφικό V for Vendetta ήταν να εκτινάξει στα ύψη τις πωλήσεις από τις μάσκες του Guy Fawkes. 

Από κει και ύστερα αυτή η ταινία δεν επέφερε την παραμικρή ‘αλλαγή‘ στην κοινωνία μας παρά τα όσα υποστηρίζουν ορισμένοι από τους οπαδούς της. Διάολε αμφιβάλω και αν ποτέ οι συντελεστές της ήθελαν όντως να κάνουν μια ‘επανάσταση‘. Βλέπεις αντίθετα με το comic , στο οποίο ο Moore όντως ήθελε να προκαλέσει τους αναγνώστες του και να τους βάλει να σκεφτούν , αυτή η γαμημένη η ταινία απλά σου πουλάει την ψευδαίσθηση ενός ‘μοναδικού και ανατρεπτικού’ μηνύματος ώστε να σε κάνει να αισθάνεσαι και ο ίδιος ‘μοναδικός και ανατρεπτικός’ ενώ την παρακολουθείς.

Η σκληρή αλήθεια είναι ότι οι Wachowskis διαστρέβλωσαν τα σύνθετα και δυνατά μηνύματα του Alan Moore σε μια εύπεπτη και ισχνή ψευδοφιλοσοφία την οποία και τάισαν στο κοινό τους ώστε να βγάλουν φράγκα παρέα με την Warner Bros. Εδώ τα αδέλφια στο φινάλε βάζουν τον λαουτζίκο να φορέσει και αυτός τις μάσκες του Guy Fawkes και να πάρει το μέρος του V κάτι που δεν συνέβη ποτέ στο comic. Ναι και εκεί στο τέλος υπήρξε μια εξέγερση όμως οι προθέσεις και τα αποτελέσματα της ποτέ δεν μας γίνονται ξεκάθαρα. Ο Moore μας δίνει την έναρξη της πολυπόθητης ‘αλλαγής‘ και στην συνέχεια μας ρίχνει στο απόλυτο σκοτάδι καθώς όπως έχει δείξει πολλάκις η ιστορία μας τέτοιες ‘αλλαγές‘ μπορούν πολύ εύκολα να διαστρεβλωθούν σε κάτι το εντελώς διαφορετικό ή το αντίθετο από εκείνο το οποίο αρχικά επιθυμούσαν να επιτύχουν οι ‘συνωμότες‘ που τις έβαλαν σε εφαρμογή. Αντίθετα η ταινία ξεριζώνει από τον V την πολυπλοκότητα του χαρακτήρα του και απλά τον μεταμορφώνει σε μάρτυρα και κατά συνέπεια σε έναν ακόμη κινηματογραφικό αντιήρωα στον οποίο το κοινό θα θέλει να επενδύσει τα λεφτά του. 

Στο χάρτινο V ο Moore μας άφησε το περιθώριο να προβληματιστούμε γύρω από όλα όσα λέει , σχεδιάζει και πράττει ο αμφιλεγόμενος μασκοφόρος του. Ο πάνινος V πάλι μας ‘αναγκάζει‘ να τον αντιμετωπίσουμε και να τον λατρέψουμε ως ‘είδωλο‘.

Το κινηματογραφικό V for Vendetta μπορεί να είναι μια αξιόλογη ταινία δράσης και φαντασίας όμως στην τελική είναι απλά μια ακόμη ταινία που παίρνει ένα λογοτεχνικό έργο του Alan Moore και αφού ‘γδύσει‘ από πάνω του το παραμικρό στοιχείο θεματολογικής τόλμης και πρόκλησης στην συνέχεια πετάει όλη αυτή την ουσία στον κάλαθο των αχρήστων και κρατά μονάχα τις πιο πιασάρικες ατάκες αλλά και εκείνους τους χαρακτήρες που μπορεί να τους παρουσιάσει σαν cool και ‘ακραίους’ ήρωες…

Με λίγα λόγια είναι μια ακόμη κινηματογραφική μεταφορά ενός comic του συγγραφέα Alan Moore. 

 

Όπως έγραψα και πιο πάνω πραγματικά αποτελεί μια θλιβερή ειρωνεία το πως ένα comic που θεματολογικά περιστρέφεται γύρω από την σαπίλα και την υποκρισία ενός συστήματος τελικά κατέληξε να αποτελεί αντικείμενο εμπορικής εκμετάλλευσης μέσα στα χέρια ενός άλλου ‘συστήματος‘.

Όμως κακά τα ψέματα τέτοια ‘συστήματα‘ δεν ήρθαν από μόνα τους στην καθημερινότητα μας. Εμείς τα γεννήσαμε, τα αναθρέψαμε και επιτρέψαμε σε αυτά να ορίζουν ένα μεγάλο μέρος της ύπαρξης μας. Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα όπου η ‘Αναρχία‘ δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά ένα ακόμη ‘προϊόν’ που προσφέρεται απλόχερα για μαζική  κατανάλωση. Τουλάχιστον αν κρίνουμε με βάση ταινίες όπως το τόσο πολυσυζητημένο ARTHUR FLECK JOKER…

 

Βρισκόμαστε στα τελειώματα του 2019 και τα ‘συστήματα‘ όχι μόνο δεν δείχνουν έτοιμα να ανατραπούν αλλά αντίθετα έχουν κατορθώσει να ισχυροποιήσουν την επιρροή τους επάνω μας κάνοντας μας να νομίζουμε ότι επιτέλους ξεκινήσαμε να τα πολεμάμε !

‘ Δώστε τους μια ταινία V for Vendetta με ένα εύπεπτο μήνυμα ‘αντίδρασης’, ΠΡΟΣΟΧΗ όχι κάτι το πραγματικά ισχυρό ή ουσιώδες, όχι κάτι που θα τους προβληματίσει ή θα τους αγχώσει, απλά ένα ψήγμα ελευθερίας , ποτισμένο με άφθονα εφέ και δράση, ώστε να μας δώσουν τα λεφτά τους και στο τέλος να μας ευχαριστούν και για την όλη εκτόνωση ! Και αν πετύχει και βγάλουμε ένα σκασμό λεφτά μετά από καμιά δεκαριά χρονάκια θα ξαναστήσουμε την ίδια ακριβώς μπίζνα με κάναν άλλον πιασάρικο και μασκοφόρο ‘επαναστάτη / αντιήρωα’ ! Και ντάξει τι πάει να πει ότι ‘ο δημιουργός δεν θέλει να δει το δημιούργημα του να μεταφέρεται σε ταινία…’ ?! Τον πληρώσαμε για τα δικαιώματα, ΔΕΝ ΤΟΝ ΠΛΗΡΩΣΑΜΕ ΤΟΝ ΜΠΑΣΤΑΡΔΟ ?! Το έργο του μας ανήκει και θα το κάνουμε ότι γουστάρουμε να το κάνουμε.’ 

Ναι τελικά όντως όλοι μας το ξέρουμε ότι το σύστημα δεν μπορεί να νικηθεί. Όλοι το ξέρουμε εκτός από τον V. Το θέμα είναι ότι πλέον ο μόνος ‘V‘ που κυκλοφορεί εκεί έξω είναι εκείνος ο μασκοφόρος τον οποίο βλέπουμε και απολαμβάνουμε μέσα από τις προβολές που μας πουλάει και μας σερβίρει ένα ακόμη ‘σύστημα‘. Προσωπικά δεν βρίσκω κάτι το κακό ή το λάθος στο να λιγουρευόμαστε και να απολαμβάνουμε αυτές τις προβολές. Απλά ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας ισχυριζόμενοι ότι είναι κάτι σημαντικότερο και βαθύτερο από αυτό. Ότι ιδέες είχαμε κάποτε είτε τις ‘χάσαμε και ξεχάσαμε‘ μέσα στο σύστημα, είτε τις πουλήσαμε ‘φτηνά‘ σε αυτό ώστε να μας τις επιστρέψει σε ένα όμορφο περιτύλιγμα και μια παντελώς αποστειρωμένη και ακίνδυνη μορφή.

Οι ιδέες μπορεί όντως να είναι ‘αλεξίσφαιρες‘ όμως η ειρωνεία καμιά φορά μπορεί να είναι αρκετά αιχμηρή ώστε να τις διαπεράσει και να τις πληγώσει… 

 

 

Advertisement