by Αντρέι Κοτσεργκίν
‘Rorschach’s Journal. October 12th, 1985: Dog carcass in alley this morning, tire tread on burst stomach. This city is afraid of me. I have seen its true face. The streets are extended gutters and the gutters are full of blood and when the drains finally scab over, all the vermin will drown. The accumulated filth of all their sex and murder will foam up about their waists and all the whores and politicians will look up and shout «Save us!»… and I’ll whisper «no.»
Σε ένα παράλληλο σύμπαν, που φέρει αρκετές ομοιότητες αλλά και μπόλικες διαφορές με το δικό μας, ο μασκοφόρος Vigilante ‘Rorschach‘ είναι ίσως και ο μόνος ‘ήρωας‘ που έχει απομείνει να περιπολεί τις νύχτες τους δρόμους της Νέας Υόρκης, που έχουν πλημμυρίσει από αίμα και αμαρτία, και να τιμωρεί τα Καθάρματα που αδυνατεί να τα περιλάβει ο Νόμος. Όμως κατά τραγική ειρωνεία και ο ίδιος ο Rorschach θεωρείται παράνομος μιας και πάει κόντρα στο προεδρικό διάταγμα που κρίνει όλους τους μασκοφόρους ήρωες, με κάνα δυο εξαιρέσεις, ως παράνομους.
Όμως ο βλοσυρός και σκληρός αυτός εκδικητής παρά τις αντιξοότητες παραμένει πιστός στο μότο του : ‘Never compromise. Not even in the face of Armageddon.’ και ακριβώς εδώ είναι που συναντάμε και μια δεύτερη τρομαχτική ειρωνεία μιας και εν έτη 1985 ο κόσμος αυτός βρίσκεται κυριολεκτικά στο χείλος της απόλυτης καταστροφής. Ο Ψυχρός Πόλεμος βρίσκεται πλέον στο πιο κρίσιμο σημείο του και το ‘Ρολόι της Κρίσεως’ , το οποίο σηματοδοτεί την έναρξη ενός πυρηνικού ολέθρου, κυλάει αμείλικτα προς την κρίσιμη ώρα…
Η μοναδική πηγή ελπίδας για σωτηρία των Η.Π.Α., του Ρίτσαρντ Νίξον , εκπέμπει με ένα διακριτικό μπλε φως μέσα από την απόκοσμη φιγούρα του Dr. Manhattan. Ο ‘γιατρός‘ είναι ένας πρώην επιστήμονας ο οποίος εξαιτίας ενός φριχτού ατυχήματος μεταμορφώθηκε σε ένα πανίσχυρο ον , με πληθώρα υπερδυνάμεων, και αποτελεί το μεγαλύτερο ‘όπλο‘ της Αμερικής ενάντια στους Σοβιετικούς. Όμως μέσα από μια σειρά φόνων και μυστήριων γεγονότων ο Dr. Manhattan θα ‘αφοπλιστεί‘ και αποφασίζει να εγκαταλείψει την Γη αφήνοντας την χώρα του φουλ εκτεθειμένη στο ενδεχόμενο μιας πυρηνικής επίθεσης.
Ο Rorschach λόγο της ύποπτης φύσης των περιστατικών που ώθησαν τον κάποτε συνεργάτη του σε ‘φυγή’, αλλά και εξαιτίας της παρανοϊκής του φύσης, είναι απόλυτα πεπεισμένος ότι όλη αυτή η κατάσταση αποτελεί μέρος ενός σχεδίου το οποίο σκαρφίστηκε ένας αόρατος εχθρός και που έχει σκοπό την εξόντωση των εναπομεινάντων μασκοφόρων ηρώων. Πολύ σύντομα ο Vigilante θα βρεθεί να σκαρφαλώνει σε μια ‘πυραμίδα‘ συνωμοσιών όμως για να φτάσει στην κορυφή της έχει ανάγκη την βοήθεια των παλιών του συνεργατών Nite Owl και Silk Spectre μαζί με τους οποίους αποτελούσαν κάποτε την ηρωική ομάδα των WATCHMEN. Το γεγονός ότι η τελευταία είναι η γκόμενα του εξαφανισμένου Dr. Manhattan περιπλέκει τα πράγματα ενώ και μια αθέατη απειλή φαίνεται να παρακολουθεί τους ήρωες μας.
Στο τέλος το ερώτημα είναι ένα : Who Watches The Watchmen ?
Όμως από που να ξεκινήσει κανείς ώστε όχι μονάχα να βρει έναν πανίσχυρο και πολυμήχανο εχθρό που κινεί τα νήματα και χειραγωγεί τους ήρωες μας όπως εκείνος το επιθυμεί αλλά και πως να πείσει κάποιος έναν απαθή μπλε ‘Θεό‘ να επιστρέψει πίσω στην Γη και να σώσει μια ανθρωπότητα την οποία πλέον όχι μόνο δεν δείχνει να την κατανοεί αλλά και δεν φαίνεται να δίνει την παραμικρή δεκάρα για την ολέθρια μοίρα που την περιμένει ?
Κατά έναν παράδοξο και αρρωστημένο τρόπο ενώ η όλη κατάσταση φαντάζει εξαιρετικά σοβαρή ο Rorschach και οι συνεργάτες του πρέπει να ξεκινήσουν τις έρευνες τους από την δολοφονία ενός ‘Κωμικού‘…
‘Rorschach’s Journal: October 12th, 1985. Tonight, a comedian died in New York.’
Για το WATCHMEN comic των Alan Moore και Dave Gibbons δεν χρειάζεται να πούμε πολλά μιας και από το 1986 μέχρι και σήμερα για πολλούς αποτελεί το απόλυτο ‘Ευαγγέλιο‘ των comics. Μέσα από 12 τεύχη οι Moore και Gibbons συνέθεσαν ένα υπέρτατο έργο τέχνης το οποίο πέρα από μια επική ‘Superhero‘ ιστορία ‘ψυχανάλυσης‘ μας έθεσε ένα σωρό δυνατά ερωτήματα και συμβολισμούς γύρω από το πως θα ενσωματωνόταν άτομα με υπερδυνάμεις σε έναν ‘αληθινό‘ κόσμο και τι συνέπειες θα είχε ένα τέτοιο ενδεχόμενο στην κοινωνία μας. Παράλληλα ο Moore θέτει μερικά πολύ σοβαρά ζητήματα όπως εκείνα της ύπαρξης των πυρηνικών όπλων, την εξωτερική πολιτική των δυο μεγάλων κρατών ενώ θέτει και κάποια πιο μικρά και ‘προσωπικά‘ που περιστρέφονται γύρω από τον υπαρξισμό και την ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων του. Τι είναι αυτό που κινεί έναν άνθρωπο να βάλει μια μάσκα και να ξεκινήσει να σπάει κοσμάκη στο ξύλο με σκοπό να κάνει τον κόσμο μας ένα καλύτερο μέρος ? Επίσης τι συνέπειες έχει μια τέτοια κίνηση απέναντι στην κοινωνία μας και που θέτονται κάποια όρια ? Πρέπει να υπάρχουν μασκοφόροι ήρωες ? Και αν ναι ποίος τους ελέγχει ? ‘Who watches the watchmen?’ είναι η ερώτηση που μας κάνει ο συγγραφέας και μέσα από αυτήν αποδομεί την μέχρι τότε εικόνα που είχαμε για τους ‘Σούπερ Ήρωες’ αλλά ταυτόχρονα με έναν σπουδαίο τρόπο κατορθώνει και τους δίνει μια νέα ύψιστη σημασία.
Το WATCHMEN είναι ένα σπουδαίο λογοτεχνικό έργο τίγκα στα μηνύματα και τους συμβολισμούς και για να αναλυθεί εξονυχιστικά θα χρειαζόταν να γράψω ολόκληρα άρθρα για κάθε τεύχος μεμονωμένα. (Κάτι και που δεσμεύομαι να το κάνω στο άμεσο μέλλον !) Το comic αυτό είναι τόσο σύνθετο και ‘γεμάτο‘ που ειλικρινά το να το αποδώσει κανείς ως κινηματογραφικό έργο φαντάζει μια εξαιρετικά ζόρικη υπόθεση. Μάλιστα σύμφωνα με τον ίδιο τον συγγραφέα του το comic αυτό είναι ‘Unfilmable‘.
Προσωπικά θα διαφωνήσω με αυτή την άποψη μιας και ως αιρετικός του κινηματογράφου υποστηρίζω το μότο ζωής του σπουδαίου Stanley Kubrick : ‘If it can be written, or thought, it can be filmed.’
Την ίδια ακριβώς άποψη είχαν στα 00s τα μεγάλα κεφάλια της WB και ανέθεσαν στον, ανερχόμενο τότε, σκηνοθέτη Zack Snyder να γυρίσει μια ταινία ‘WATCHMEN‘. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν μια υπέρμετρα cool ‘Superhero‘ ταινία η οποία εκείνη την εποχή φάνταζε ως κάτι το εντελώς διαφορετικό από όσα είχαμε δει σε ταινίες ανάλογου ύφους.
Επίσης ,για μένα τουλάχιστον, το αποτέλεσμα αυτό ήταν και αρκετά διφορούμενο…
Οπτικά το WATCHMEN ήταν ακριβώς αυτό που θα περίμενες από έναν σκηνοθέτη όπως ο Snyder : Στιλάτο, βίαιο, γεμάτο αναφορές στην Pop κουλτούρα , ντυμένο με μουσικάρες και φυσικά τίγκα στο γαμημένο το Slow Motion με το οποίο ο σκηνοθέτης παραδοσιακά έχει μια ανώμαλη σχέση εξάρτησης.
Ο Snyder εδώ κάνει ομολογουμένως εξαιρετική δουλεία στην εξωτερική απεικόνιση των χαρακτήρων και των τοπίων του. Οι στολές φαντάζουν βγαλμένες κατευθείαν μέσα από τις σελίδες του comic ενώ και η απεικόνιση της Νέας Υόρκης βγάζει μια αίσθηση του νουάρ και αποτυπώνεται με ενδιαφέρον τρόπο μέσα από τα φίλτρα της κάμερας του σκηνοθέτη που έχοντας και την εμπειρία από τους 300 του ξέρει καλά πως να προσδώσει μια comic αισθητική στις ταινίες του. Και εδώ είναι που προκύπτει και το βασικό πρόβλημα : Οι WATCHMEN του Moore έχουν μια πολύ διαφορετική βαρύτητα από τους 300 του Frank Miller...
Οι γενναίοι 300 του Frank αποτέλεσαν το κομμάτι μιας ιστορίας αμιγώς ηρωικής και τίγκα στην δράση. Ναι το comic αυτό αναδείκνυε την αξία του ηρωισμού όμως από την φύση του δεν κουβαλούσε κάποιο βαθύτερο νόημα. Στον αντίποδα το WATCHMEN είναι ένα έργο τέχνης γεμάτο νοήματα και συμβολισμούς που αποτελούν ‘σκληρό καρύδι’ ώστε να τα αποδώσει σωστά ένας σκηνοθέτης στο πανί. Το WATCHMEN είναι ένα comic που σου δείχνει πως θα κινούνταν οι ήρωες ενός comic στον αληθινό κόσμο. Θεματολογικά συναντάμε σε αυτό ζητήματα όπως ο πυρηνικός όλεθρος, η παράνοια και ο φόβος που προκύπτουν μέσα από την απειλή του πολέμου, αλλά και πιο προσωπικά όπως ο βιασμός και οι σκοτεινές ορμές που σπρώχνουν ορισμένους ανθρώπους σε ένα βίαιο μονοπάτι.
Ένα μονοπάτι που αποτυπώνεται ιδανικά από τον πιο ορκισμένο και βίαιο περιπατητή του :
Is that what happens to us? A life of conflict with no time for friends … so that when it’s done, only our enemies leave roses. Violent lives, ending violently. Dollar Bill , The Silhouette, Captain Metropolis … we never die in bed. Not allowed. Something in our personalities, perhaps? Some animal urge to fight and struggle, making us what we are? Unimportant. We do what we have to do. Blake understood. Treated it like a joke, but he understood. He saw the cracks in society, saw the little men in maskstrying to hold it together … he saw the true face of the twentieth century and chose to become a reflection of it, a parody of it. No one else saw the joke. That’s why he was lonely.
Τι θα γινόταν αν όλοι αυτοί οι χαρακτήρες ήταν αληθινοί ?
Όχι όμως αληθινοί στα πλαίσια ενός comic σύμπαντος αλλά σε εκείνα του δικού μας. Για να αποδώσουν αυτό το ερώτημα οι Moore και Gibbons παρουσίασαν την ιστορία τους με ένα ωμό ρεαλισμό έστω και αν κυριαρχεί σε αρκετά σημεία και το στοιχείο της σεναριακής υπερβολής. Στο κάτω , κάτω λίγο ή πολύ ένα comic πρέπει να είναι και υπερβολικό.
Εδώ ο Snyder είναι ξεκάθαρο ότι σέβεται απόλυτα το έργο τέχνης που έχει αναλάβει να μεταφέρει στην οθόνη. Όμως επίσης ο τύπος αυτός εκ φύσεως είναι ένας απίστευτα πεζός δημιουργός που ενώ ξέρει πως να στήνει θεαματικές και cool εικόνες από την άλλη αδυνατεί να προσδώσει ουσία, συναισθηματικό βάθος στους εκάστοτε χαρακτήρες του και στα γεγονότα που τους περιβάλλουν και που τους ορίζουν. Και διάολε οι χαρακτήρες του WATCHMEN είναι ίσως οι πιο περίπλοκοι και ‘αληθινοί‘ που έχουμε δει ποτέ μας στις σελίδες των comics.
O εντελώς επιφανειακός τρόπος με τον οποίο ο σκηνοθέτης αντιλαμβάνεται το υλικό του μπορεί να αποτυπωθεί με έναν πάρα πολύ απλό τρόπο : Την γκαρνταρόμπα του Ozymandias…
Στο comic ο Adrian Veidt ‘στολίζει‘ τον εαυτό του με έναν μοβ μανδύα και με μια χρυσή πανοπλία που ουσιαστικά αποτελεί προέκταση του ψυχισμού του μιας και αναδεικνύει στο απόλυτο την ψύχωση που έχει με τον αρχαίο αιγυπτιακό πολιτισμό και την μεγαλομανία που τον διακατέχει ως άνθρωπο. Που να πάρει ο θνητός αυτός τύπος ταυτίζει τον εαυτό του με έναν Φαραώ ! Στην ταινία πάλι ο Snyder απλά του δίνει μια στολή με… ρώγες ώστε να κάνει ένα easter egg σχετικά με τα περιβόητα ‘Bat-Nipples‘ του George Clooney…
Τέτοιες διαφορές στα πλαίσια μιας άλλης ταινίας θα φάνταζαν ως ασήμαντες λεπτομέρειες όμως από την στιγμή που στις σελίδες του comic σχεδόν κάθε γαμημένη λεπτομέρεια έχει τον σκοπό και τον συμβολισμό της εδώ μπορούμε να πούμε ότι ο σκηνοθέτης κάνει ένα τεράστιο φάουλ μιας και θυσιάζει την αυθεντικότητα του χαρακτήρα του μόνο και μόνο για να κάνει το καλαμπούρι του.
Δυστυχώς τέτοιες ‘αλλαγές‘ είναι διάχυτες σε όλη την διάρκεια της ταινίας. Επίσης ήταν και αναπόφευκτες ώστε η ταινία να αποκτήσει και έναν ψυχαγωγικό χαρακτήρα που θα τραβήξει το ευρύ κοινό και κατά συνέπεια θα την καταστήσει εμπορική. Ακριβώς για αυτό τον λόγο ο Snyder παίρνει ένα comic που η βία στις σελίδες του ήταν προσεχτικά μετρημένη και προσγειωμένη και την εκτοξεύει στο φουλ τιγκάροντας την στο αίμα, την υπερβολή και επιστρατεύοντας την αλόγιστη χρήση του slow motion .
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της αλλαγής μπορούμε να το δούμε στην σκηνή όπου οι Nite Owl και Silk Spectre τσακίζουν στο ξύλο μια συμμορία σε ένα σοκάκι…
Και ναι στο comic η ίδια μάχη είχε επίσης ένταση και βία όμως επίσης είχε μια σαφώς πιο ρεαλιστική και προσγειωμένη απεικόνιση…
Στο comic ο Gibbons μας δίνει την αίσθηση ότι βλέπουμε δυο θνητούς, καλογυμνασμένους και εκπαιδευμένους, ήρωες να μάχονται με έναν πολύ ρεαλιστικό τρόπο μια συμμορία από Καθάρματα. Μπορείς να νιώσεις σχεδόν το σαγόνι του τύπου στο βάθος να σπάει από την γροθιά του Nite Owl. Από την άλλη ο Snyder προσδίδει στους χαρακτήρες του μια δύναμη που φαίνεται να συναγωνίζεται εκείνη του… Captain America. Ναι το να βλέπεις την Silk Spectre να κλωτσάει έναν τύπο και να τον… εκτοξεύει με φόρα σε έναν σκουπιδοτενεκέ μπορεί να φαντάζει ως θεαματική εικόνα όμως που να πάρει η οργή αυτομάτως καταργεί κάθε αίσθηση ρεαλισμού και θνητότητας από τους ήρωες. Μια εικόνα που πάει κόντρα σε όλη την λογική της ιστορίας του Moore που περιστρέφεται γύρω από αληθινούς μασκοφόρους ήρωες που δρουν σε έναν αληθινό κόσμο.
Το WATCHMEN των Moore & Gibbons ποτέ δεν ήταν μια Action ιστορία τίγκα στην βία. Ίσα, ίσα οι ‘σιωπηλές‘ του στιγμές ήταν εκείνες που φάνταζαν πιο ‘βίαιες‘ και ασκούσαν την μεγαλύτερη επίδραση επάνω σου. Από την άλλη οι WATCHMEN του Snyder είναι αμιγώς μια Superhero ιστορία δράσης και ξύλου που παράλληλα προσπαθεί να σου πει δυο, τρία ‘βαθύτερα’ πραγματάκια όμως λόγο τις αδυναμίας του σκηνοθέτη να κατανοήσει τους χαρακτήρες καταλήγει σε ένα ‘φιλοσοφημένο χάος’ μασκαρεμένο με γαμάτες εικόνες και μουσική.
Αρκετά διφορούμενη είναι και η δουλεία που έχει γίνει στο cast και τους χαρακτήρες που υποδύονται οι ηθοποιοί.
Από την μια μπορούμε να πούμε ότι στις επιλογές των Jackie Earle Haley, Patrick Wilson, Billy Crudup και Jeffrey Dean Morgan που υποδύονται τους Rorschach, Nite Owl , Dr. Manhattan και The Comedian αντίστοιχα , η ταινία πέτυχε διάνα. Ο Haley πέραν του γεγονότος ότι εμφανισιακά είναι φτυστός με τον Walter Kovacs κατορθώνει να αποτυπώσει ιδανικά την βίαιη και διαταραγμένη φύση του Rorschach που οι ρίζες της πηγάζουν από μια εξαιρετικά τραυματική παιδική ηλικία. Ο Patrick Wilson με την σειρά του αποτυπώνει και εκείνος αποτελεσματικά την μελαγχολία και την αδυναμία που φαίνεται να διακατέχει στις αρχές τον Nite Owl και αναδεικνύει και το γεγονός ότι ο Daniel Dreiberg είναι ένας χαμηλών τόνων σπασίκλας που όμως μέσα του κουβαλάει το βάρος ενός ηρωισμού τον οποίο πρέπει να ξαναβγάλει στην επιφάνεια ώστε να νιώσει πραγματικά ζωντανός και όχι να περιπλανιέται σαν ένα ανίκανο-ζωντανό κουφάρι. Ο Billy Crudup πάλι είναι ένας ηθοποιός που ποτέ μου δεν τον χώνευα επειδή η ανέκφραστη φάτσα του μου έβγαζε ανέκαθεν μια απόλυτη απάθεια. Εδώ ακριβώς η ίδια απάθεια είναι το κλειδί ώστε ο τύπος αυτός να αποδώσει τον Dr. Manhattan ακριβώς όπως του αρμόζει : Ένας ‘Θεός’που σταδιακά ξεχνάει το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Και φυσικά έχουμε και τον απολαυστικό J.D. Morgan που με το ειρωνικό του χαμόγελο αποτυπώνει λαμπρά τόσο την αυταρέσκεια όσο και την σκληράδα που χαρακτηρίζει τον Edward Blake aka The Comedian ως προσωπικότητα. Ταυτόχρονα όταν έρχεται η ώρα ο ‘Κωμικός‘ να πάψει να είναι ‘αστείος‘ και να μας δείξει και την τραγική πλευρά του ο Morgan κάνει εξίσου άρτια δουλειά αναδεικνύοντας πόσο πολυσύνθετος είναι ο συγκεκριμένος χαρακτήρας αλλά και πόσο ταλαντούχος ηθοποιός είναι και ο ίδιος.
Στον αντίποδα πάλι έχουμε και ορισμένες εξαιρετικά άστοχες επιλογές με πρώτη εκείνη της Malin Akerman που λόγο των περιορισμένων ερμηνευτικών της ικανοτήτων αδυνατεί να προσδώσει στον χαρακτήρα της Laurie Jupiter έναν ρόλο πέραν εκείνου της όμορφης γλάστρας. Σαν μην έφτανε αυτό ο σκηνοθέτης καταστρέφει εντελώς την σχέση που αναπτύσσει με τον Daniel Dreiberg, που στο comic γεννιέται μέσα από την απόγνωση που νιώθουν οι δυο χαρακτήρες και την ανάγκη τους να την μοιραστούν με κάποιον που την καταλαβαίνει, και εδώ την παρουσιάζει απλά ως το βίτσιο ενός ζευγαριού που γουστάρει να φοράει λάτεξ στολές και να σπάει κοσμάκη στο ξύλο και να κάνει σεξ μέσα σε φουτουριστικά αερόπλοια…
Όμως η μεγαλύτερη απογοήτευση συναντάται στο πρόσωπο του Matthew Goode που για μένα αποτυγχάνει οικτρά να αποδώσει την μεγαλομανία αλλά και την ευρηματικότητα και τραγικότητα ενός χαρακτήρα όπως ο Adrian Veidt aka Ozaymandias. Είναι ξεκάθαρο ότι εδώ απαιτούνταν για τον ρόλο ένας πολύ πιο έμπειρος και μεγαλύτερης κλάσης ηθοποιός. Ο τύπος αυτός με την ξύλινη ερμηνεία του κατέστρεψε εντελώς μια από τις πιο καθοριστικές και δυνατές στιγμές του comic και απέτυχε παταγωδώς να αναδείξει σωστά έναν από τους μεγαλύτερους Villains – Αντιήρωες της ένατης τέχνης.
Βέβαια εδώ φέρει και τεράστιες ευθύνες και ο Snyder μιας και προτίμησε να εστιάσει περισσότερο στους πιο ‘cool‘ χαρακτήρες των Rorschach και The Comedian παραμελώντας εγκληματικά το χτίσιμο τόσο του χαρακτήρα όσο και των κινήτρων του Ozy. Σίγουρα δεν βοήθησε και το γεγονός ότι αποφάσισε να κόψει εντελώς από το σενάριο το σχέδιο του με το ‘εξωγήινο χταπόδι’ το οποίο παρά την υπερβολή του αναδείκνυε απόλυτα το πόσο μεθοδικός , ευρηματικός και αποφασισμένος ήταν ο Veidt στην προσπάθεια του να διαμορφώσει τον κόσμο μας σε ένα καλύτερο μέρος.
Από την άλλη βέβαια είναι απόλυτα κατανοητό γιατί τόσο το τεράστιο χταπόδι όσο και άλλα υπέροχα κομμάτια του comic, όπως η όλη ιστορία του Black Freighter , κόπηκαν από την κινηματογραφική μεταφορά. O λόγος είναι εξαιρετικά απλός : Για κανέναν πούστη λόγο ΔΕΝ θα μπορούσαν όλα αυτά να χωρέσουν , και με συνοχή, σε μια μόνο ταινία και ας είχε σχεδόν τρίωρη διάρκεια. Λόγο ακριβώς αυτής της έλλειψης χρόνου και χώρου πολλές από τις πράξεις των κεντρικών χαρακτήρων χάνουν την δυναμική τους και ίσως και σε ορισμένα σημεία να φαντάζουν εντελώς παράλογες.
Δυστυχώς αυτές οι ελλείψεις αλλά και η εμμονή του σκηνοθέτη να δίνει περισσότερο έμφαση στην δράση, στις cool εικόνες και τα easter eggs στερούν σε τεράστιο βαθμό από την ταινία την δυνατότητα να αποδώσει σωστά τα περισσότερα από τα μηνύματα και τους συμβολισμούς που έκαναν το WATCHMEN των Moore και Gibbons ένα τόσο σπουδαίο και μοναδικό λογοτεχνικό έργο.
Μήπως τελικά έπρεπε η ιστορία να αποδοθεί μέσα από δυο ταινίες ?
Μπορεί και ναι. Όμως κάτι τέτοιο ήταν πρακτικά αδύνατον εκείνη την εποχή μιας και πρώτων το WATCHMEN μπορεί να είναι ένα από τα καλύτερα comic όλων των εποχών όμως οι χαρακτήρες του ποτέ τους δεν θα μπορούσαν να ασκήσουν στο ευρύ κοινό την ίδια απήχηση που έχουν τύποι όπως οι Batman, Iron-Man, Spider-Man και Superman απέναντι του. Επίσης το 2009 που βγήκε η ταινία στις αίθουσες απείχε ακόμη από την σημερινή κινηματογραφική ‘Golden Age’ που γνωρίζουν οι Superheroes και η επιτυχία σε καμία περίπτωση δεν ήταν δεδομένη. Αντίθετα σήμερα ακόμη και μετριότητες όπως το VENOM ‘καταπίνουν’ τα ταμεία με χαρακτηριστική άνεση και δίχως κανέναν κόπο… Πάντως το φιλμ καπάρωσε γύρω στα 180 μύρια στο Box Office όμως το γεγονός ότι χρειάστηκαν γύρω στα 130 ώστε να γυριστεί το αποτρέπει από το να χαρακτηριστεί εισπρακτική επιτυχία. Ειδικά αν το συγκρίνει κανείς με τους 300 που μια τριετία πριν έχοντας ως μπάτζετ 65 εκατομμύρια δολάρια μπόρεσαν να ‘αποκεφαλίσουν‘ το Box Office ξεπερνώντας τα 400 μύρια σε εισπράξεις…
Στο τέλος μπορούμε να πούμε ότι ο Snyder μετέφερε πολύ στιλάτα και όμορφα τους WATCHMEN στο πανί όμως ίσως να χρειαζόταν ένας άλλος σκηνοθέτης που ΔΕΝ θα ξεχνούσε να πει στους ήρωες να φέρουν μαζί τους και όλα αυτά τα στοιχεία που τους καθιστούν τόσο μοναδικούς.
Όπως είχα διαβάσει σε μια αρκετά εύστοχη κριτική : Ο Zack Snyder είναι μια ‘βαριοπούλα ‘σε μια κατάσταση όμως που από την φύση της απαιτεί ένα ‘νυστέρι’ ή μια ‘βελόνα’ ώστε να γίνει η δουλειά σωστά.
Είναι τελικά το WATCHMEN του Snyder ένα φιλμ που τιμά και αναδεικνύει την δύναμη και την ουσία του υπέροχου και πανίσχυρου comic μέσα από το οποίο προήλθε ?
Θα ψιθυρίσω ‘ Όχι‘ σε αυτό το ερώτημα….
Από την άλλη αν τυχόν με ρωτήσεις ‘ Είναι το WATCHMEN του Snyder ένα υπέρμετρα cool ,ψυχαγωγικό και εναλλακτικό Superhero φιλμ που κατά καιρούς γουστάρεις να του ρίχνεις μια επανάληψη και να περνάς καλά μαζί του ? ‘ τότε θα σου βροντοφωνάξω ‘ Ναι διάολε, ναι !‘.
Φυσικά στο φινάλε το συμπέρασμα αυτό είναι αποκλειστικά δικό μου. Κάθε θεατής ή οπαδός βλέποντας το φιλμ θα σχηματίσει την δική του γνώμη. Η Αλήθεια είναι ότι ίσως δεν θα καταλήξουμε ποτέ σε ένα τελικό συμπέρασμα. Βλέπεις οι γνώμες είναι σαν τις κωλοτρυπίδες που λέει και ο Clint Eastwood και όσο υπάρχουν γνώμες θα υπάρχουν και διαφωνίες. Και αυτό είναι καλό. Στην τελική το WATCHMEN είναι κάτι σαν το φινάλε του όπου ο μπουνταλάς υπάλληλος της εφημερίδας NEW FRONTIERSMAN απλώνει το χέρι του στο ‘Crank File’ και το αν θα επιλέξει να πιάσει το ημερολόγιο του Rorschach και να αποκαλύψει την μεγάλη Αλήθεια είναι καθαρά δική σου επιλογή.
‘I Leave it Entirely in Your Hands’.
THE BAT COUNTRY PRESS : Too Weird To Live, Toο GEEK To Die ! 