by Αντρέι Κοτσεργκίν
Έχουν περάσει 38 ολόκληρα χρόνια από τότε που ο σκηνοθέτης Ridley Scott μας έλεγε κατάμουτρα ένα τεράστιο ψέμα. «In space, no one can hear you scream» μας υπόσχονταν ο σκηνοθέτης μέσα από το trailer και το πόστερ της δεύτερης μόλις ταινίας του. Όμως όταν οι κραυγές του άτυχου και αβοήθητου πληρώματος του διαστημόπλοιου NOSTROMO αντήχησαν εκκωφαντικές σε όλες τις γωνίες του σκάφους και κατέληξαν να ενωθούν με τις κραυγές των ίδιων των θεατών, μέσα στις κινηματογραφικές αίθουσες, τότε καταλάβαμε όλοι ότι ο Ridley Scott μας την έφερε άσχημα.
Από το 1979 μέχρι και σήμερα το ALIEN παραμένει το απόλυτο φιλμ τρόμου και επιστημονικής φαντασίας. Και υπάρχουν αρκετοί λόγοι για αυτό. Αλλά πριν αφήσουμε το γοητευτικά μακάβριο και φρικιαστικό πλάσμα που δημιούργησε ο H.R. Giger να ξεπηδήσει μέσα από τα σωθικά μας ας ρίξουμε πρώτα μια ματιά στο πως γεννήθηκε η ιδέα πίσω από τον φονικό Επιβάτη του Διαστήματος.
Στα 70s ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Dan O’Bannon ενώ σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια είχε την τύχη να γνωρίσει και να συνεργαστεί με τον νεαρό τότε σκηνοθέτη John Carpenter. Το κωμικό Sci-Fi φιλμ Dark Star (1974) αποτέλεσε το κοινό τους κινηματογραφικό ντεμπούτο όμως και οι δυο τους επέλεξαν στην συνέχεια να κινηθούν σε πολύ πιο διαφορετικά και σκοτεινά μονοπάτια. Ο Carpenter δυο χρόνια μετά γύρισε το βίαιο και κλειστοφοβικό Assault On Precinct 13 και έβαλε τις βάσεις που τον έκαναν να θεωρείται σήμερα ο «Άρχοντας του Τρόμου» ενώ και ο Dan O’Bannon επέλεξε και εκείνος με την σειρά του την «σκοτεινή πλευρά».
Στο Dark Star υπήρχε ένα εξωγήινο πλάσμα το οποίο ο σκηνοθέτης ουσιαστικά δημιούργησε βάφοντας με σπρέι μια … πλαστική μπάλα παραλίας. Όμως ο O’Bannon από εκείνη τη στιγμή και ύστερα δεν μπορούσε να αποτινάξει από το μυαλό του την επιθυμία να δημιουργήσει ένα πλάσμα ρεαλιστικό που θα έμοιαζε με αληθινό εξωγήινο. Ο σεναριογράφος ξεκίνησε να γράφει μια ιστορία σχετικά με μια ομάδα αστροναυτών των οποίων το γαλήνιο διαστημικό τους ταξίδι διακόπτεται απότομα όταν λαμβάνουν ένα σήμα κινδύνου από ένα μυστηριώδες πλανητικό σύστημα. Όμως κάπου εκεί η έμπνευση του O’Bannon βρήκε τοίχο μιας και ο συγγραφέας δεν μπορούσε να φανταστεί πως θα έμοιαζε το εξωγήινο πλάσμα του. Αυτό το σκοτεινό τοπίο άρχισε να ξεκαθαρίζει όταν ο σεναριογράφος δέχτηκε να δουλέψει στο επικά φιλόδοξο DUNE του σκηνοθέτη Alejandro Jodorowsky το οποίο τελικά δεν είδαμε ποτέ στις αίθουσες. Και μπορεί το φιλμ να μην ολοκληρώθηκε ποτέ όμως εκεί ήταν που ο O’Bannon γνώρισε για πρώτη φορά έναν Ελβετό , σουρεαλιστή καλλιτέχνη ονόματι H.R.Giger.
Μέσα από το ταλαντούχα διεστραμμένο μυαλό και την ανεξάντλητη φαντασία αυτού του τύπου έμελλε να γεννηθεί ένα πλάσμα τόσο μακάβριο, απειλητικό αλλά και εθιστικό στο μάτι που ειλικρινά λίγοι άνθρωποι θα τολμούσαν να το διανοηθούν . Και όμως ο Giger όχι μόνο το διανοήθηκε αλλά το δημιούργησε κιόλας.
Έχοντας ένα «Gigeρικό» πλάσμα στο νου του ο O’Bannon ξαναβρήκε την έμπνευση του και συνέχισε να γράφει το σενάριο του παρέα με τον σεναριογράφο, φίλο και συγκάτοικο του Ronald Shusett (καμία δεκαετία μετά γράψανε παρέα και το σενάριο του TOTAL RECALL των Paul Verhoeven και Arnold Schwarzenegger). Μάλιστα ο δεύτερος ήταν εκείνος που είχε την τρομερή (απ’όλες τις απόψεις) ιδέα σχετικά με τον τρόπο που θα γεννηθεί το πλάσμα τους. Ο Shusett οραματιζόταν ένα φριχτό εξωγήινο παράσιτο να γκαστρώνει έναν γήινο και μοιράστηκε αυτή την ιδέα με τον Giger ο οποίος αποφάσισε να την μετατρέψει σε μια άκρως αποτρόπαια εικόνα. Βασικά ο Σουηδός καλλιτέχνης ήταν ο εμπνευστής και δημιουργός ολόκληρου του εξωγήινου κομματιού της ταινίας. Τα τεράστια αυγά, τα αποτρόπαια Facehuggers, τα δαιδαλώδη απόκοσμα ,άγρια τοπία του LV-426, και το διαστημόπλοιο με τον επιβλητικό εξωγήινο πιλότο είναι όλα δικές του εμπνεύσεις. Και φυσικά υπάρχει και το «παιδί» του, το Τέρας που έμελλε να στοιχειώσει τις οθόνες μας και να γράψει για πάντα την δική του κινηματογραφική ιστορία, το φρικιαστικό και ανεπανάληπτο Xenomorph.
Βλέποντας ακόμη και σήμερα την τελική εκδοχή του Xenomorph φαντάζει σχεδόν ακατόρθωτο να διανοηθείς ένα πλάσμα πιο επικίνδυνο και αποκρουστικό. Και όμως τα αρχικά σχέδια του Giger για το τέρας του ήταν πολύ πιο περίπλοκα και μακάβρια ενώ χαρακτηρίζονταν και από μια έντονη σεξουαλικότητα. Μάλιστα οι πίνακες που είχε σχεδιάσει για τα τοπία και τα πλάσματα του ALIEN ήταν τόσο λεπτομερείς και ανησυχητικοί που όταν ο καλλιτέχνης έφτασε αεροπορικώς στο Λος Άντζελες έχοντας τα σχέδια στις αποσκευές του οι αρχές τους πέρασαν για… φωτογραφίες και τον έθεσαν υπό κράτηση ! Χρειάστηκε να πάει ο O’Bannon μέχρι το αεροδρόμιο ώστε να τους πείσει ότι ήταν σκίτσα για μια ταινία τρόμου ! Τώρα τι νόμιζαν ότι έβλεπαν οι υπεύθυνοι ασφαλείας στις «φωτογραφίες» του Giger ειλικρινά δεν μπορώ να το φανταστώ…
Πάντως ο ίδιος ο Giger αποφάσισε, τελευταία στιγμή, να χρησιμοποιήσει μια σαφώς πιο μίνιμαλ εκδοχή του πλάσματος που είχε επινοήσει ενώ αποφάσισε και να του αφαιρέσει τα μάτια μιας και πίστευε ότι έτσι θα έδειχνε πολύ πιο ψυχρό. Ο Giger οραματίζονταν ένα πλάσμα ψυχρό, αμείλικτο και δίχως ψυχή και αυτό ακριβώς μας παρέδωσε. Το πλάσμα του Giger είναι ένας αρχέγονος κυνηγός του οποίου την βαναυσότητα και αποτελεσματικότητα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το άοπλο και τρωτό πλήρωμα του NOSTROMO. Είναι ένα πλάσμα που μπορεί να σε παραμονεύει ακόμα και στην πιο στενή χαραμάδα, την πιο σκοτεινή γωνία και που ποτέ σου δεν θα το δεις να έρχεται προς το μέρος σου εκτός μονάχα αν εκείνο επιθυμεί να το δεις πριν σε «συστήσει» στο φρικιαστικό του στόμα. Εδώ έχουμε ένα παράσιτο που ξεπηδά μέσα από τα ‘βιασμένα’ σου σωθικά. Η αποτύπωση του θανάτου , της φρίκης αλλά και της σεξουαλικότητας πότε της δεν ήταν ξανά τόσο ισχυρή και σταράτη.
Εξαιρετική δουλεία έκανε και το αρτιστικό δίδυμο των Ron Cobb και Chris Foss οι οποίοι σχεδίασαν την «ανθρώπινη» πλευρά της ταινίας μιας και οι στολές των αστροναυτών και ο σχεδιασμός του NOSTROMO είναι δικό τους έργο. Η μινιμαλιστική και ρεαλιστική αλλά ταυτόχρονα και φουτουριστική προσέγγιση τους δίνει μια αίσθηση έντονης αντίθεσης μεταξύ του δικού τους ανθρώπινου στοιχείου και του τερατώδους εξωγήινου ύφους του Giger κάτι που συμβάλει καθοριστικά στην επιβλητική ατμόσφαιρα του φιλμ.
Κατά τραγική ειρωνεία το ALIEN οφείλει σε τεράστιο βαθμό την ύπαρξη του σε μια άλλη αρκετά διαφορετική Sci-Fi ταινία όπως ήταν το σαφώς πιο χαλαρό και ανέμελο STAR WARS.
Οι O’Bannon και Shushett έχοντας ολοκληρώσει ένα προσχέδιο του σεναρίου απευθύνθηκαν σε διάφορα στούντιο πλασάρωντας την ιδέα τους με την κάπως ανορθόδοξη ταμπέλα «Τα Σαγόνια του Καρχαρία στο διάστημα» ποντάροντας στην δημοτικότητα της ταινίας Jaws του Steven Spielberg. Τελικά όμως ήταν η τεράστια απήχηση που είχε το STAR WARS το 1977 που άνοιξε το δρόμο για το ALIEN μιας και η «Space Opera» του George Lucas αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον του κοινού για τον κινηματογράφο επιστημονικής φαντασίας. Μάλιστα ο αρχικός τίτλος της ταινίας του O’Bannon ήταν «Star Beast» αλλά ευτυχώς ο σεναριογράφος το άλλαξε στο πιο λακωνικό και εύηχο ALIEN ενώ και ο «Han Solo» Harrison Ford είχε προταθεί για τον ρόλο του Captain Dallas όμως τελικά τον αρνήθηκε. Εκείνη την εποχή το στούντιο της 20th Century Fox έψαχνε την ταινία που θα διαδεχτεί και θα επωφεληθεί από την αναγνώριση και την εμπορική επιτυχία του Πολέμου των Άστρων και το μοναδικό σενάριο που ήταν διαθέσιμο και ταίριαζε στο κλίμα ήταν εκείνο των O’Bannon και Shushett. Ύστερα από αρκετές αλλαγές το τελικό σενάριο ήταν έτοιμο και το μόνο που απέμενε ήταν να βρεθεί ο σκηνοθέτης.
Ο O’Bannon επιθυμούσε διακαώς να σκηνοθετήσει μόνος του την ταινία όμως το στούντιο δεν του έδειξε εμπιστοσύνη. Τελικά ύστερα από αρκετές προτάσεις σκηνοθετών επιλέχθηκε ο ανερχόμενος τότε Ridley Scott ο οποίος είχε προκαλέσει αίσθηση με το φιλμ-ντεμπούτο του, το ιστορικό δράμα με τον τίτλο The Duelist. Ο O’Bannon συμφωνούσε απόλυτα με αυτή την επιλογή μιας και θεωρούσε τον Scott τον μοναδικό σκηνοθέτη απ’όσους προτάθηκαν που θα αντιμετώπιζε το σενάριο του με σοβαρότητα και σεβασμό και όχι με την νοοτροπία ενός Sci-fi B-Movie της σειράς σαν και αυτά που κατέκλυζαν την βιομηχανία την εποχή εκείνη. Και ο Ridley Scott τον δικαίωσε απόλυτα.
Πέρα από το εξαιρετικά απλό αλλά ταυτόχρονα ευρηματικό και ευφυΐες σενάριο του υπάρχει ένας πολύ βασικός λόγος για τον οποίο το ALIEN κατάφερε να σταθεί τόσο διαχρονικό και σήμερα όχι μόνο να εξακολουθεί να είναι η καλύτερη ταινία του franchise αλλά και μπορεί και αντικρίζει κατάμουτρα πολλές σύγχρονες sci-fi παραγωγές και μάλιστα να τις ξεπερνάει κιόλας. Και η αιτία για αυτό είναι τα πανέξυπνα και αποτελεσματικά πρακτικά εφέ του που στέκονται άξια μέσα στον χρόνο. Ο Ridley Scott και το τεχνικό του επιτελείο χρησιμοποιήσαν τόνους ολόκληρους από γύψο, άμμο, ξύλο, υαλοβάμβακα και άλλα υλικά ώστε να φτιάξει τα τρία βασικά σκηνικά της ταινίας του (το διαστημόπλοιο Nostromo, το εξωγήινο σκάφος, και την επιφάνεια του άγριου πλανήτη) και εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το περιορισμένο του μπάτζετ που κυμαίνονταν γύρω στα 10 εκατομμύρια δολάρια. Αξιοσημείωτο είναι και το γεγονός ότι ο Scott βρισκόταν πίσω από την κάμερα σε όλα τα πλάνα και τις σκηνές του φιλμ.
Ο σκηνοθέτης ταυτίστηκε απόλυτα με το όραμα των σεναριογράφων αλλά και του Giger και απέδωσε το εφιαλτικό τους όνειρο με τρομαχτική ακρίβεια. Για να γυρίσει την σκηνή με την νεκροψία του Facehugger χρησιμοποίησε μύδια και άλλα οστρακοειδή για να αποδώσει το εσωτερικό του αποκρουστικού πλάσματος ενώ χρησιμοποίησε εντόσθια και αίμα γουρουνιού και έναν αρκετά περίπλοκο μηχανισμό ώστε να μας χαρίσει ίσως την πιο φρικιαστική και διαχρονική σκηνή θανάτου στην ιστορία του κινηματογράφου, βγαλμένη κατευθείαν μέσα από τα σωθικά του μακαρίτη του John Hurt. Επίσης ο Scott πολύ έξυπνα απέφυγε να μας δώσει μακρόσυρτα πλάνα με το τέρας του ολοκληρωμένο και επέλεξε να μας δείχνει σποραδικά και σε μικρές ποσότητες διάφορα μέρη του σώματος του ώστε ποτέ μας να μην αντιλαμβανόμαστε ότι στην πραγματικότητα βλέπουμε έναν δίμετρο τύπο με μια ψεύτικη στολή διατηρώντας με αυτό τον τρόπο την ψευδαίσθηση του σκληρού ρεαλισμού. Ταυτόχρονα το γεγονός ότι στο σύνολο της ταινίας δεν βλέπουμε το Xenomorph παρά μόλις για λίγα λεπτά συμβάλει τα μέγιστα στο να δημιουργείται στον θεατή μια αίσθηση αμείωτης έντασης κατά την διάρκεια ολόκληρης της ταινίας. Ναι οι σκηνές με τα Jump Scares όπου το πλάσμα πετάγεται μπροστά στα έντρομα μάτια των θυμάτων του είναι απολαυστικά τρομαχτικές όμως ο βασικός λόγος που έχουν τόσο ισχυρό αντίκτυπο επάνω σου είναι επειδή πιο πριν ο σκηνοθέτης χτίζει μαεστρικά την κλειστοφοβική και γεμάτη σασπένς ατμόσφαιρα της ταινίας του. Κάθε σκοτεινός διάδρομος, κάθε στενός αεραγωγός αποτελεί πηγή θανάσιμου κινδύνου και αυτό σε συνδυασμό με την αποκρουστική εμφάνιση του πλάσματος καθιστά το ALIEN μια από τις πιο ατμοσφαιρικά έντονες και τρομαχτικές ταινίες όλων των εποχών.
Με την πρωτοποριακή του σκηνοθεσία στο ALIEN ο Ridley Scott όχι μόνο εκτόξευσε την καριέρα του αλλά δημιούργησε μια νέα ολόκληρη σκηνοθετική σχολή που ενέπνευσε μετέπειτα εκατοντάδες ταινίες αλλά και video games και αποτελεί πρότυπο μέχρι και για σύγχρονες ταινίες ανάλογου τύπου όπως είδαμε στο πρόσφατο και πολύ αξιόλογο LIFE.
Φυσικά ολοκληρώνοντας αυτό το αφιέρωμα στην πρώτη ταινία δεν γίνεται να μην αναφερθούμε στον δεύτερο χαρακτήρα επάνω στον οποίο στηρίχτηκε όχι μόνο το φιλμ αλλά και ολόκληρο το τεράστιο franchise που το ακολούθησε.
Ο χαρακτήρας της Ellen Ripley είναι το ιδανικό θνητό αντίβαρο απέναντι στο φαινομενικά άτρωτο τέρας. Συναισθηματική και ευαίσθητη αλλά ταυτόχρονα άκρως δυναμική και αποφασισμένη η Ripley κατόρθωσε να γίνει ο ορισμός του χαρακτήρα με τον οποίο μπορείς να ταυτιστείς , να ανησυχήσεις για εκείνον και να τον υποστηρίξεις. Μέσα από μια περσόνα ευάλωτη και ανθρώπινη κατάφερε να μεταμορφωθεί ίσως στην απόλυτη Action ηρωίδα του κινηματογράφου. Και αυτό οφείλεται σε τεράστιο βαθμό στην ερμηνεία της εντελώς άγνωστης τότε Sigourney Weaver αλλά και στην «άδοξη» συνεργασία που είχε με τον σκηνοθέτη της.
Ο Scott έδωσε την ευκαιρία στην ηθοποιό να παίξει τον πρώτο της μεγάλο ρόλο, προτιμώντας την μάλιστα έναντι της Meryl Streep (!) ενώ ταυτόχρονα στα κρυφά διέταξε το υπόλοιπο cast να της συμπεριφέρεται με εχθρικό και σνομπ τρόπο ώστε να βγάλει τον τσαμπουκά από μέσα της. Και έτσι ακριβώς έγινε. Αυτός ο τσαμπουκάς σε συνδυασμό με την ανθρώπινη γοητεία της Weaver αποτυπώθηκε με απίστευτα ιδανικό τρόπο στο πρόσωπο της Ellen Ripley.
Ένας από τους λόγους που η Ripley είναι ένας τόσο λειτουργικός και αξιοθαύμαστος χαρακτήρας διακρίνεται στις αρχές του φιλμ όπου η ηρωίδα προτρέπει το πλήρωμα να ακολουθήσει το πρωτόκολλο της καραντίνας όταν εκείνοι πασχίζουν να φέρουν μέσα στο Nostromo τον γκαντέμη Kane…
Και ναι αυτό το συνθετικό λαμόγιο ο Ash παρακούει την οδηγία της και ανοίγει την πόρτα στον ‘Θάνατο‘ όμως η επιμονή της Ripley την καθιστά έναν από τους πιο λογικούς και έξυπνους χαρακτήρες που έχουμε δει ποτέ μας σε ταινία επιστημονικής φαντασίας και όχι μόνο.
Πάντα διέκρινα μια τεράστια ειρωνεία στο γεγονός ότι οι μετέπειτα συνέχειες του franchise διακρίνονταν από εντελώς ανίδεους και ηλίθιους χαρακτήρες…
Μπορεί η Ripley και ο θανάσιμος εξωγήινος συνεπιβάτης της να κλέβουν την παράσταση όμως και το υπόλοιπο cast του ALIEN έκανε εξαιρετική δουλεία. Ο «Kane» John Hurt θυσίασε τα σωθικά του για την αιματηρή μας ψυχαγωγία ενώ η καημένη η «Lambert» Veronica Cartwright έφαγε την τρομάρα της ζωής της και λιποθύμησε στην πρώτη λήψη της περίφημης σκηνής της «γέννησης» του πλάσματος μιας και ο σαδιστής και πανούργος σκηνοθέτης αμέλησε να τους προειδοποιήσει σχετικά με το πως θα εξελιχθεί η σκηνή ενώ και το σενάριο απλά έγραφε αινιγματικά «This Thing emerges…» .
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στον «Καπετάνιο Dallas» Tom Skerritt ο οποίος δεν δίστασε με αυτοθυσία να μπει στους σκοτεινούς αεραγωγούς του σκάφους του για να βρει το πλάσμα και να σώσει το πλήρωμα του αλλά και στον συνθετικό μούλο τον «Ash» Ian Holm που για να μας χαρίσει την εξαιρετική σκηνή όπου το πλήρωμα ανακαλύπτει ότι είναι ένα ανδροειδές αναγκάστηκε να καταπιεί λίτρα ολόκληρα από το γάλα που σιχαινόταν και να μας χαρίσει την επική ατάκα «I Admire It’s Purity». Διάολε μέχρι και ο Jones ο γάτος έχει συναισθηματικό αντίκτυπο επάνω σου μιας και παρακολουθώντας το φιλμ πραγματικά ελπίζεις μέσα σου αυτός ο μικρός χνουδωτός μπάσταρδος να καταφέρει να γλιτώσει από τα φονικά σαγόνια του Τέρατος. Μάλιστα για την ιστορία να πούμε ότι χρησιμοποιήθηκαν συνολικά τέσσερα γατιά τα οποία ο σκηνοθέτης όταν ήθελε να τα τρομάξει για τις ανάγκες μιας σκηνής επιστράτευε έναν σκύλο τον οποίο έκρυβε πίσω από μια κονσόλα !
Ναι ούτε καν ο Jones ο γάτος δεν την γλίτωσε από τον σκηνοθετικό «ανταρτοπόλεμο» του Ridley Scott.
Το ALIEN βγήκε στις αίθουσες στις 25 Μαΐου του 1979. Μιας και δεν έγινε ποτέ επίσημη πρεμιέρα για την ταινία οι συντελεστές αναγκάστηκαν να πληρώσουν εισιτήριο για να δουν την ίδια τους την ταινία ! Ο Dan O’Bannon νιώθοντας ότι οι παραγωγοί τον αδίκησαν αρχικά αρνήθηκε να δει το φιλμ που ο ίδιος έγραψε. Μια νύχτα οδηγώντας εξοργισμένος στους δρόμους του Hollywood υπέπεσε στην αντίληψη του ότι έξω από ένα σινεμά είχε σχηματιστεί μια ατελείωτη ουρά από κόσμο που περίμενε υπομονετικά να μπει να παρακολουθήσει μια ταινία. Το φιλμ που προβάλλονταν εκείνη την βραδιά ήταν το ALIEN. Οι O’Bannon και Shushett κατόρθωσαν να εξασφαλίσουν τα τελευταία δυο εισιτήρια της τελευταίας νυχτερινής προβολής. Όταν τα φώτα μέσα στην κινηματογραφική αίθουσα έσβησαν και το κοινό άρχισε να ζητωκραυγάζει ο O’Bannon ξέσπασε και δάκρυα χαράς κατέκλυσαν το πρόσωπο του. Το όνειρο του να χαρίσει στο κοινό έναν «αληθινό εξωγήινο» είχε πραγματοποιηθεί.
Το ALIEN απέσπασε ανάμικτες κριτικές από τους «ειδικούς» όμως το κοινό αγάπησε παράφορα την ταινία και την μετέτρεψε σε μεγάλη εμπορική επιτυχία. Σήμερα το φιλμ θεωρείται ένα από τα καλύτερα στην ιστορία του κινηματογράφου και όχι μονάχα στα πλαίσια μιας Sci-Fi ταινίας. Η επιτυχία της πρώτης ταινίας του 1979 σηματοδότησε στο να ανάψει μερικά χρόνια αργότερα η 20th Century Fox το πράσινο φως για την δημιουργία ενός sequel. Όμως αυτό θα γινόταν χωρίς την παρουσία του Ridley Scott πίσω από την κάμερα. Μάλιστα αν το στούντιο δεν είχε απορρίψει το αρχικό και άκρως μηδενιστικό φινάλε που ήθελε να δώσει ο σκηνοθέτης στην ταινία του, όπου τελικά το Xenomorph θα … αποκεφάλιζε την Ripley τώρα ίσως να μην είχαμε όχι sequel αλλά ούτε καν franchise. Όμως αυτή την ιστορία δεσμευόμαστε να την πούμε στο δεύτερο μέρος του αφιερώματος μας.
Υπάρχουν αρκετοί και πολύ συγκεκριμένοι λόγοι που το ALIEN είναι μια από τις πιο τρομαχτικές, λατρεμένες, επιδραστικές και διαχρονικές ταινίες στην Ιστορία του Κινηματογράφου. Όμως στο τέλος όλοι αυτοί οι λόγοι συμμερίζονται σε ένα μονάχα στοιχείο : Το ALIEN είναι το συλλογικό αποτέλεσμα ενός εξαιρετικά ταλαντούχου και αποφασισμένου «πληρώματος» όπου το κάθε μέλος έβγαλε από μέσα του τις πιο παρανοϊκές καλλιτεχνικές πτυχές του και συνέβαλλε ώστε να δημιουργηθεί ένα ανεπανάληπτο έργο τέχνης που είναι «καταδικασμένο» να ταξιδεύει μέσα στο διάστημα του χρόνου για πάντα, αναλλοίωτο, μεγαλοπρεπές και τρομαχτικό.
THE BAT COUNTRY PRESS : Too Weird To Live, Toο GEEK To Die ! 