‘JLA Assemble !’ : Η Warner Bros δίνει το … κάλεσμα και ο Zack Snyder ψιθυρίζει ‘I Tried’…

by Αντρέι Κοτσεργκίν 

Προσοχή το άρθρο που ακολουθεί περιλαμβάνει SPOILERS. 

Η εναρκτήρια σκηνή της Justice League του Zack Snyder ίσως αποδειχθεί προφητική για τον ίδιο τον σκηνοθέτη.

Ο Snyder μας συστήνει σε έναν κλονισμένο κόσμο όπου η ανθρωπότητα προσπαθεί να μάθει να ζει ξανά χωρίς την ‘θεϊκή’ παρουσία του Superman. Οι παγκόσμιοι ηγέτες πλακώνονται μεταξύ τους, πόλεμοι και τρομοκρατικές επιθέσεις ξεσπάνε σε διάφορα σημεία του πλανήτη, η εγκληματικότητα εκτοξεύεται στα ύψη, ένας skinhead κάνει τσαμπουκάδες σε ένα παντοπωλείο και κλοτσάει οργισμένος ένα τελάρο με πορτοκάλια στον αέρα (σε slow motion επειδή…Zack Snyder) και ένας ταλαίπωρος άστεγος την αράζει σε ένα παγωμένο πεζοδρόμιο με ένα χαρτόνι μπροστά στα πόδια του.

‘I Tried’ γράφει επάνω…

Σε καμιά εικοσαριά χρόνια από τώρα οραματίζομαι τον Zack Snyder (πιθανότατα μαζί με τον Ben Affleck) να περιπλανιέται σαν χαμένος ανάμεσα στα γραφεία των στελεχών της Warner Bros και να ψιθυρίζει ‘Προσπάθησα’.

 

Το κινηματογραφικό Justice League θα μπορούσε να ονομαστεί και ως ‘BATMAN  Bruce Wayne and his Amazing Friends’. 

O BATMAN  Bruce Wayne ως ένας άλλος Nick Fury (με δυο μάτια, περισσότερα $ και καλύτερη γκαρνταρόμπα) ,μπροστά στο ενδεχόμενο μιας καταστροφικής εξωγήινης εισβολής, αποφασίζει να σχηματίσει μια ομάδα αποτελούμενη από ορισμένους εξαιρετικά προικισμένους metahumans και όλοι μαζί παρέα να προσπαθήσουν σώσουν τον πλανήτη Γη.

Ο BATMAN  Bruce Wayne για να κατορθώσει να στρατολογήσει τα μέλη που τόσο πολύ έχει ανάγκη τους εντοπίζει και τους ρίχνει … μπάταρανγκς στην μάπα με την ελπίδα ότι όντως έχουν κάποια υπερδύναμη και θα μπορέσουν να τα αποφύγουν ή απλά τους βρίσκει και τους λέει στην ψύχρα ατάκες τύπου ‘Ει με λένε Bruce Wayne είμαι εκατομμυριούχος και έχω ένα σκασμό λεφτά αλλά ξέρεις κάτι στην πραγματικότητα είμαι ένας εκδικητής, ο Σκοτεινός Ιππότης του Gotham, ο BATMAN και έχω ανάγκη από συμμάχους. Έχω ακούσει ότι μπορείς και μιλάς στα ψάρια και φαίνεσαι εντάξει τύπος. Θέλεις να συμμαχήσουμε και να σώσουμε τον πλανήτη από κάτι εξωγήινα έντομα που τρέφονται με τον φόβο ?’.

Η κάπως έτσι τεσπα…

Στο πλευρό του θα έχει την Wonder Woman αλλά και τον πάντα πιστό και αξιόπιστο μπάτλερ του τον Alfred. Όμως πολύ σύντομα ο BATMAN  Bruce θα συνειδητοποιήσει ότι για να την σκαπουλάρει από τους εξωγήινους ο πλανήτης έχει ανάγκη τον Superman…

 

Το JLA είναι η DC και η Warner Bros που λυγίζουν μπροστά στις κριτικές, πιέσεις, απαιτήσεις μιας μεγάλης μερίδας του κοινού και των κριτικών και ουσιαστικά προσπαθούν να ξεγράψουν τις προηγούμενες αρκετά αμφιλεγόμενες αλλά τουλάχιστον και πρωτότυπες ταινίες τους (με εξαίρεση το πετυχημένο από όλες τις απόψεις Wonder Woman της Patty Jenkins) για να ικανοποιήσουν τους πάντες και όπως είναι φυσικό η κίνηση αυτή επιστρέφει σαν ένα μυτερό μπάταρανγκ και τους χτυπάει μες τα μούτρα τους.

Φαντάσου όλες τις προηγούμενες ταινίες του DCEU σαν έναν πίνακα ζωγραφικής. Η καθεμία πρόσφερε και από ένα μοναδικό στοιχείο στο έργο τέχνης. Το Man Of Steel του έδωσε Θεϊκά συμπλέγματα, μια ψυχρή αλλά και στιβαρή ατμόσφαιρα, το BVS έδωσε κυνισμό, σκοτάδι και βία, το Wonder Woman του χάρισε τις πινελιές ρομαντισμού, ελπίδας, καλοσύνης αλλά και φεμινισμού και ηρωισμού που τόσο πολύ είχε ανάγκη ενώ μέχρι και το απαράδεκτο Suicide Squad άφησε μια μικρή μουντζούρα καλλιτεχνικής παράνοιας.

Και να που τώρα έρχεται η WB και βάζει τον Joss Whedon να το παίξει … Bob Ross και να πάρει αυτόν τον ιδιαίτερο, αμφιλεγόμενο, προβληματικό αλλά και εξαιρετικά τολμηρό και πρωτότυπο πίνακα και να ζωγραφίσει στο πάνω μέρος του μερικά συννεφάκια και έναν χαμογελαστό ήλιο…

A και να σβήσει ένα ενοχλητικό μουστάκι. 

Όπως είναι λογικό το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει εντελώς μπερδεμένο, ασύνδετο και αδιάφορο.

Φυσικά υπάρχει και το ελαφρυντικό ότι έπαιξε τον ρόλο της και μια απρόσμενη τραγωδία, ένας θάνατος μέσα στην οικογένεια. Και όμως δεν μου βγάζεις από το μυαλό την εντύπωση ότι το στούντιο έψαχνε απλά μια αφορμή για να παραμερίσει τον Snyder και το πολλά βαρύ ύφος του και να κινηθεί σε πιο ασφαλή, προσιτά και εμπορικά, μονοπάτια.

Αντίθετα με τα BVS και Man of Steel δύσκολα θα χαρακτηρίσει κανείς το Justice League ως μια αμφιλεγόμενη ταινία. Όμως αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει εξέλιξη και βελτίωση για το σύμπαν του DCEU. Βλέπεις αντίθετα με τις προηγούμενες δυο ταινίες του Snyder που μπορεί να δίχασαν και να πόλωσαν κοινό, οπαδούς και κριτικούς τουλάχιστον οι ταινίες αυτές είχαν την τόλμη, τα αρχίδια να σου δώσουν κάποια δικά τους πολύ δυνατά και ιδιαίτερα πράγματα, το JL πάλι είναι απλά ένα ασφαλές αναμάσημα των δυο ταινιών των AVENGERS και μάλιστα δεν το κάνει καν καλύτερα από τους ήρωες της MARVEL.

Εκείνο που δείχνει να αδυνατεί να καταλάβει η Warner Bros είναι ότι όταν έχεις ένα superhero σύμπαν που είναι συναισθηματικά βαρύ όσο μια πέτρα που βυθίζεται στον ωκεανό πολύ απλά ΔΕΝ γίνεται να πάρεις μια μέρα όλο αυτό το σύμπαν και να το τιγκάρεις στο χιουμοράκι και το καλαμπούρι. Η πλειοψηφία των ‘Hardcore’ οπαδών του DCEU κράζει την MARVEL για το γεγονός ότι οι ταινίες της είναι τίγκα στο χιουμοράκι. Και όντως έτσι είναι. Το θέμα όμως είναι ότι η MARVEL εδώ και χρόνια ολόκληρα στηρίζει αυτό το χιουμοράκι επάνω στους στιβαρούς και εξαιρετικά συμπαθείς χαρακτήρες που με τόσο κόπο έχτισε. Χαρακτήρες που λίγο ή πολύ έχουν μια συναισθηματική επίδραση επάνω σου επειδή τους ξέρεις. Και επίσης κακά τα ψέματα τις περισσότερες φορές το χιουμοράκι της MARVEL είναι έξυπνο και πετυχημένο. Άσε που όταν έχεις ένα ανάλαφρο και ψυχαγωγικό Superhero σύμπαν μπορείς πάντα να προσθέσεις λίγο μελόδραμα και να δημιουργήσεις ιστορίες και καταστάσεις που θα συγκινήσουν συναισθηματικά το κοινό. Από την άλλη όταν έχεις εξαρχής ξεκινήσει το σύμπαν σου με βλοσυρούς, ‘ώριμους’ και ‘σκοτεινούς’ χαρακτήρες τότε το να τους … διακωμωδήσεις στην πορεία φαντάζει ως μια κίνηση εντελώς εκτός τόπου και χρόνου.

Σαν να μην έφτανε αυτή η ανισορροπία στο ύφος και την ατμόσφαιρα της ταινίας έχουμε και το πρόβλημα ότι ακόμη και σαν μια ανέμελη, τυπική Superhero ταινία το JL δεν στέκεται γερά στα πόδια του.

Πραγματικά είναι ένα τεράστιο παράδοξο το πως μια ταινία που κόστισε πάνω από 300 μύρια έχει τόσο ψεύτικα, υπερβολικά και άθλια ειδικά εφέ και τόσο βαρετές και δίχως έμπνευση σκηνές δράσης (με κάνα δυο εξαιρέσεις πάντα). Τα ενοχλητικά και αχρείαστα slow motion και τα εντελώς εκνευριστικά και ψεύτικα χρωματικά φίλτρα σήμα κατατεθέν του Snyder κάνουν για ακόμη μια φορά την εμφάνιση τους. Διάολε μέχρι και το γρασίδι όπου τρώει τα μούτρα του ο BATMAN αφού τον έχει σαπίσει στο ξύλο ο Superman είναι ψεύτικο…. Και ειλικρινά αυτό σε εποχές όπου βγαίνουν ταινίες όπως το επιβλητικό BLADE RUNNER 2049 ,όπου με λιγότερα από τα μισά λεφτά του JL ο Dennis Villeneuve συνθέτει σκηνές αριστουργήματα συνδυάζοντας CGI με μακέτες και πρακτικά εφέ , είναι απλά θλιβερό.

Και σαν να μην έφταναν αυτά το JL μας δίνει από πάνω και έναν από τους χειρότερους και πιο αδιάφορους Villains που έχουμε δει σε comic ταινία.

Εξαρχής δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ανάμεσα σε τόσους φοβερούς υποψήφιους Κακούς να επιλέξει κάποιος να χρησιμοποιήσει έναν χαρακτήρα Γ’διαλογής που είναι ουσιαστικά ένας εξωγήινος ‘Θεός’ που φοράει ένα κράνος με … κέρατα, κραδαίνει ένα τσεκούρι, τον λένε… Shinnok Steppenwolf και ανά δέκα λεπτά ουρλιάζει ‘Είμαι ο Steppenwolf ο σφαγέας των πλανητών’ ή ο ‘κατακτητής των Κόσμων’ ή τέλος πάντων οποία και αν ήταν αυτή η κλισέ ατάκα…

Θα είχε ίσως κάποιο νόημα αν ο τύπος λειτουργούσε ως ο ‘πρόλογος’ για τον ερχομό του Darkseid όμως όπως είδαμε και από τα credits scenes η άφιξη αυτή ίσως να αργήσει…

Σαν να μην έφτανε αυτό ο σχεδιασμός του συγκεκριμένου χαρακτήρα είναι απλά τραγικός. Ο τύπος αγγίζει τα όρια γραφικότητας του Apocalypse στο εξίσου τραγικό X-MEN : Απόκαλιψ και θα μπορούσε άνετα να είναι ο κεντρικός Κακός στην επόμενη ταινία των Power Rangers. (Των Rebootαρισμένων, όχι των παλιών. Οκ μην τα ισοπεδώνουμε και όλα!).

Πολλές φορές λέμε για τους αδιάφορους villains της MARVEL όμως τουλάχιστον εκεί τα τελευταία χρόνια έχουν δώσει βάση στο πρόβλημα και το έχουν λύσει κάπως δίνοντας ρόλους κακών σε καταξιωμένους και δυνατούς ηθοποιούς όπως οι Michael Keaton στο SPIDER-MAN : Homecoming όπου ήταν εξαιρετικά απειλητικός και οι Jeff Goldblum και Kate Blanchet στο πρόσφατο THOR : Ragnarok που κάνανε εξαιρετική δουλειά. Η DC πάλι έχει κάνει το τέσσερα στα τέσσερα δίνοντας μας μερικούς απαράδεκτους CGI κακούς. Πρώτα μας έδωσε έναν Doomsday που θύμιζε… Cave Troll από τα Χόμπιτ του Peter Jackson, στην συνέχεια μας χάρισε έναν απαράδεκτο… Αζτέκο ‘Θεό’ στο Suicide Squad του David Ayer, μετά είχαμε τον επίσης ψηφιακό Άρη και το εντελώς αληθινό και άθλιο μουστάκι του να καταστρέφει σχεδόν ολόκληρη την τρίτη πράξη μιας αξιόλογης ταινίας και τώρα έχουμε τούτο το πράγμα…

Αφού δεν έπαιζε και το ‘Born to Be Wild’ κάθε φορά που εμφανιζόταν (όπως επεσήμανε πολύ εύστοχα ένας φίλος) πάλι καλά να λέμε.

Ειλικρινά αρχίζω και νοσταλγώ τον Στρατηγό Zod του Michael Shannon στο Man of Steel. Τουλάχιστον εκεί είχες έναν εξαιρετικά χαρισματικό ηθοποιό με αληθινές εκφράσεις να σου δίνει λόγους να τον αντιπαθείς…

Σκηνοθετικά και σεναριακά η ταινία είναι καλογυαλισμένη αλλά και άνευρη και κάπως ασύνδετη. Υπάρχουν θεματάκια στο μοντάζ και το σενάριο που οφείλονται στην αναγκαστική συνύπαρξη των δυο σκηνοθετών αλλά πιθανότατα και στις περίφημες πλέον δημιουργικές παρεμβάσεις του στούντιο. Αρνητικά σχόλια έχει συγκεντρώσει και η μουσική της ταινίας που είναι απλά αδιάφορη και ποντάρει στην νοσταλγία.

Όμως το πιο εκνευριστικό ‘τεχνικό πρόβλημα’ του JL είναι ο… BATMAN… 

 

Αυτή η ταινία έχει ίσως τον πιο εγκληματικά αδιάφορο και ασυνεπή BATMAN που έχω δει ποτέ μου και σίγουρα την πιο άστοχη απεικόνιση του Bruce Wayne…

Μόνο και μόνο που στην αρχή της ταινίας τον βλέπεις να πιάνει την …κουβέντα με έναν διαρρήκτη και στην συνέχεια να τον αφήνει να την σκαπουλάρει ξέρεις μέσα σου ότι κάτι πάει πολύ στραβά. Το πως καταλήξαμε από τον βλοσυρό και βίαιο ψυχοπαθή Millerικό BATMAN του BVS που μάρκαρε τους εγκληματίες με πυρωμένα μπάταρανγκς στον μεσήλικα χαζοχαρούμενο playboy του JLA, που πέρα από το να μοστράρει τα αυτοκίνητα του, να πλακώνει και να πυροβολάει Parademons και να ‘χαρίζει’ στην JLA ένα … Quinjet ενώ κυριολεκτικά είναι το μοναδικό μέλος που το έχει ανάγκη μιας και οι υπόλοιποι πετάνε, κολυμπάνε ή τρέχουν πάνω από το νερό, δεν προσφέρει τίποτα απολύτως το ουσιαστικό και θεαματικό ειλικρινά αδυνατώ να το καταλάβω…

Επίσης ο BATMAN αυτός είναι και εντελώς ηλίθιος μιας και φροντίζει να ‘αναστήσει’ τον εχθρό/φίλο του Superman με την βοήθεια μιας τεχνολογίας η οποία ανήκει ακριβώς στους ίδιους εξωγήινους που έβλεπε μέσα από το περίφημο ‘Knightmare‘ όραμα του να υποδουλώνουν τον πλανήτη του με την βοήθεια του Superman… Ειλικρινά δεν μου φάνηκε και πολύ ‘BATMAN’ όλο αυτό.

Και μιας και μιλάμε περί Superman… 

 

Ο γιος του Κρύπτον επιστρέφει από τους νεκρούς κυριολεκτικά σαν από μηχανής Θεός όμως ακριβώς όπως και ο ‘Θάνατος’ του έτσι και η ‘Ανάσταση’ του ελάχιστη συναισθηματική επίδραση θα έχουν επάνω σου. Η Warner βιάστηκε και σπατάλησε δυο από τα σπουδαιότερα και θεαματικότερα arcs του χαρακτήρα στην προσπάθεια της να εντυπωσιάσει το κοινό και να προχωρήσει το σύμπαν της ‘μπροστά’. Επίσης ακριβώς όπως και ο εχθρός/φίλος του ο BATMAN ο ‘Άνθρωπος από ατσάλι’ φαίνεται να πάσχει από διχασμένη προσωπικότητα…

Όπως είναι φυσικό ο Supes επιστρέφει τσαντισμένος και μπερδεμένος από τον κόσμο των ‘νεκρών’ και δεν αργεί να ξεσπάσει σε όποιον βρει μπροστά του. Και όμως λίγες στιγμές αργότερα μας παρουσιάζεται εντελώς μεταμορφωμένος και πιο ηρωικός, χαμογελαστός και… τσαχπίνης από ποτέ. Και ναι ο κόσμος έχει ανάγκη από έναν πιο παραδοσιακό και ‘φιλικό’ Superman όμως διάολε αυτή η ταινία δεν σου δικαιολογεί ποτέ αυτή την τεράστια αλλαγή στην ψυχοσύνθεση του ήρωα. Πάντως ο Supes προσφέρει και τις πιο θεαματικές και ηρωικές σκηνές της ταινίας. Ειδικά το πλάνο όπου μεταφέρει ένα ολόκληρο κτίριο , γεμάτο επιζώντες, επάνω στις πλάτες του είναι επικό και λογικά τα εύσημα εδώ πρέπει να δοθούν στον Whedon.

Όμως στην τελική τα προτερήματα αλλά και οι αδυναμίες που παρουσιάζει εδώ η απεικόνιση του ‘Man of Steel’ απλά αδυνατούν να νικήσουν αυτό το γαμημένο …μουστάκι… 

 

Πάντως αν κρίνουμε και από την αλλαγή στην συμπεριφορά του BATMAN τελικά μια ‘Μάρθα’ και ένας αδικοχαμένος εξωγήινος μπορούν να αλλάξουν ριζικά τον ψυχισμό σου…

Παρά τα πολλά και σοβαρά ψεγάδια του το JL (θυμήθηκα να αφαιρέσω το Α for America καθώς τέτοιοι χαρακτηρισμοί ΔΕΝ χωράνε σε έναν κινηματογράφο που κατακλύζεται από την πολιτική ορθότητα και που απαιτεί από τους ήρωες του να ανήκουν σε όλους μας…)μας προσφέρει και μερικές μικρές αλλά και εξαιρετικά λαμπερές αχτίδες ελπίδας.

 

Με εξαίρεση τους δυο προβληματικούς ‘αστέρες’ η υπόλοιπη ομάδα παίζει μπαλίτσα. Υπάρχει μια σκηνή στην ταινία όπου ο Bruce Wayne κριτικάρει την Wonder Woman για την απόφαση της να ‘αποσυρθεί’ για ένα μεγάλο διάστημα λόγο του θανάτου του αγαπημένου της Steve Trevor. ‘Είσαι ο φάρος ελπίδας που έχει ανάγκη η ανθρωπότητα’ της λέει και την καλεί να αναλάβει τις ευθύνες της. Ακριβώς σαν ένας τέτοιος φάρος ελπίδας λειτουργεί και η Gal Gadot στο DCEU μιας και ο χαρακτήρας της είναι μακράν ότι καλύτερο μας έχει δώσει μέχρι στιγμής αυτό το σύμπαν. Ηρωική, πανίσχυρη, θεϊκή αλλά ταυτόχρονα εξαιρετικά προσιτή, συμπαθής και ανθρώπινη. Το intro της στο JL όπου κατατροπώνει μια ομάδα από μηδενιστές/αιρετικούς/τρομοκράτες είναι από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας και σου βγάζει μια γνήσια και υπέροχη comic ατμόσφαιρα.

Στο πλευρό της άξιος συμπαραστάτης αποδεικνύεται ο Jason Momoa που μας χαρίζει έναν αρκετά rock και …κάγκουρα Aquaman ο οποίος δίνει μια φρέσκια πνοή στο franchise. Τσαμπουκαλεμένος, εριστικός και αναρχικός ο Momoa μπορεί να μην φτουράει σαν ηθοποιός αλλά έχει το σωστό υφάκι για να μας δώσει μια απολαυστική και εναλλακτική εκδοχή του χαρακτήρα. Ειλικρινά το να βλέπω τον Aquaman να κατεβάζει μονορούφι μπουκάλια ουίσκι και στην συνέχεια να … σερφάρει επάνω σε Parademons και να ουρλιάζει με φωνή α λα James Hetfield ‘Yeah !‘ ενώ κραδαίνει μια τρίαινα στο χέρι είναι ο ορισμός της κινηματογραφικής Superhero γαματοσήνης ! Ειλικρινά χρειαζόμαστε περισσότερο Aquaman στο DCEU και αν σε κάποια από τις μελλοντικές ταινίες αποκτήσει και τον 90s γάντζο του ειλικρινά θα γίνω ο νούμερο #1 οπαδός του.

Πολύ καλοί και οι εξίσου φρέσκοι Ezra Miller και Ray Fisher που ως Flash και Cyborg κάνουν μάχιμη δουλειά. Ο πρώτος είναι απολαυστικά nerd και αμήχανος ενώ ο δεύτερος κάνει τίμιο ντεμπούτο σε έναν ρόλο που δεν του προσφέρει πολύ υλικό για να εκφραστεί. Το βασικό πρόβλημα πάντως με τον Cyborg είναι ότι ανέκαθεν ήταν ένας αρκετά αδιάφορος χαρακτήρας και ειλικρινά νομίζω ότι όλοι μας θα προτιμούσαμε να δούμε τον Martian Manhunter στην θέση του. Πάντως ο σχεδιασμός του ήταν σαφώς καλύτερος από το cgi έκτρωμα τύπου Transformers που είχαμε δει στα trailers ενώ χτίζει και μια καλή χημεία με τον Flash.

Από την άλλη η ‘Lois Lane’ Amy Adams και ο ‘επιθεωρητής Gordon’ J.K. Simmons χαραμίζονται στο ρόλο των κομπάρσων.

Σε γενικές γραμμές η ‘ομάδα’ έχει όλο το ταλέντο και τις προοπτικές για να πετάξει στο μέλλον όμως επιβάλλεται να γίνει μια αλλαγή ‘προπονητών’. Είναι ξεκάθαρο ότι Snyder και WB κατάλαβαν ότι τα χνώτα τους δεν ταιριάζουν ενώ ο Whedon μπορεί να κριθεί ως σοβαρή λύση μόνο στην περίπτωση που η εταιρεία αποφασίσει να ρίξει στον βρόντο όλα όσα έχτιζε μέχρι τώρα και να ξεκινήσει να κοπιάρει ξεδιάντροπα την MARVEL.

Τουλάχιστον δεν έφεραν πάλι τον Joel Schumacher για να δώσει έναν πιο…’light’ τόνο στην ταινία τους και αυτό το κατατάσσω στα θετικά !

Ίσως τελικά ένα Flashpoint Paradox να είναι η καλύτερη λύση ώστε το DCEU να μπει σε έναν σωστά στρωμένο δρόμο. Ένα μικρό, όχι απόλυτο reboot που θα κρατήσει τα καλά και πετυχημένα στοιχεία που μας έχει παρουσιάσει μέχρι τώρα αυτό το σύμπαν και που θα ‘διαγράψει’ τα αρνητικά και τα πολύ αμφιλεγόμενα και που ίσως να δώσει την ευκαιρία στον, δικαιολογημένα, ξενερωμένο ‘Batffleck‘ και τον Zack Snyder να αποχωρήσουν με το κεφάλι ψηλά.

Όμως για να πετύχει αυτό το εγχείρημα πρέπει πρώτα η γαμημένη η Warner Bros να κάνει δυο πολύ βασικά πράγματα. Το πρώτο είναι να αποφασίσει επιτέλους σε τι ύφος θα κινηθεί το DCEU.  Αν θες ένα πραγματικά ώριμο και σκοτεινό superhero σύμπαν τότε πρέπει να πάρεις σκηνοθέτες που μπορούν να δώσουν στις ιστορίες και τους χαρακτήρες σου την συναισθηματική βαρύτητα που χρειάζονται. (γκουχ, γκουχ David Fincher.). Αν πάλι θες να κάνεις ένα ξέφρενο και υπερβολικό ηρωικό σύμπαν τότε πάρε τηλέφωνο τον George Miller και πες του να κάνει επιτέλους εκείνη την ριμάδα την ταινία JLA που ήθελε να κάνει πριν μερικά χρόνια.

Όμως ξέχασα, ο Miller αυτό τον καιρό έχει σύρει την Warner στα δικαστήρια επειδή του χρωστάνε λεφτά για το Mad Max : Fury Road…

Και κάπου εδώ ερχόμαστε στο δεύτερο και πιο βασικό σκέλος. Αν η Warner Bros θέλει να μας δώσει ένα DCEU της προκοπής πρέπει επιτέλους να σταματήσει να χαντακώνει τους σκηνοθέτες και τους δημιουργούς με τους οποίους ‘συνεργάζεται’. Να τους αφήσει να κάνουν ανενόχλητοι το έργο τους. Ας μας δώσουν καλές, μέτριες και κακές ταινίες αλλά όχι ασύνδετες και ανολοκλήρωτες ταινίες…

Αν δεν γίνει αυτό ότι και να πούμε και να γράψουμε από δω και πέρα απλά θα χαθεί σαν δάκρυα στην βροχή.

Βαθμολογία ταινίας :