HELLBOUND – ‘Hellraiser II’ : Κάθοδος στην Κόλαση.

by Αντρέι Κοτσεργκίν 

Τα sequels αγαπημένων ταινιών παραδοσιακά είναι αμφιλεγόμενη υπόθεση. Υπάρχουν εκείνα που απλά προσπαθούν να επαναλάβουν την επιτυχημένη συνταγή της πρώτης ταινίας και να την μεγεθύνουν. Υπάρχουν εκείνα που απλά μοστράρουν τον ίδιο τίτλο αλλά στην πραγματικότητα ελάχιστη σχέση έχουν με το αυθεντικό υλικό και απλά κοιτάνε να εξαργυρώσουν, εντελώς ξεδιάντροπα, μέρος της φήμης του και της αγάπης των οπαδών προς αυτό. Και υπάρχουν και εκείνα τα σπάνια sequels που όχι μονάχα συνεχίζουν την ιστορία της πρώτης ταινίας αλλά κατορθώνουν να επεκτείνουν την μυθολογία της με ουσιώδη και ψυχαγωγικό τρόπο και στο τέλος στέκονται και ως καλές και αγαπητές ταινίες από μόνα τους.

Sequels όπως τα ALIENS του James Cameron και το πρόσφατο BLADE RUNNER 2049 αποδεικνύουν ότι οι συνέχειες λατρεμένων και διαχρονικών ταινιών καμία φορά έχουν λόγο ύπαρξης και μπορούν να προσφέρουν τα δικά τους μοναδικά πράγματα στην τέχνη του κινηματογράφου, Ακριβώς ένα τέτοιο sequel είναι και το HELLBOUND : Hellraiser II το οποίο βγαίνοντας στις αίθουσες τον Δεκέμβρη του 1988 μπορεί να μην συντάραξε τόσο τον χώρο της κινηματογραφικής τέχνης όμως σε έπειθε και με το παραπάνω ότι αξίζει να αποτελέσει το δεύτερο μισό μιας αγαπημένης ταινίας όπως ήταν το αυθεντικό HELLRAISER.

Και αν το πρώτο σαδομαζοχιστικό πόνημα του συγγραφέα και σκηνοθέτη Clive Barker ήταν το ‘κουτί-παζλ’ που έφερε την ‘Κόλαση’ και τους απόκοσμους ‘εξερευνητές’ της σε εμάς τότε το HELLBOUND είναι εκείνο που μας αγκίστρωσε με τις σκουριασμένες αλλά και εξαιρετικά γερές του αλυσίδες και μας έσυρε κατευθείαν μέσα στην Άβυσσο να εξερευνήσουμε τα μυστήρια της σάρκας και να αντικρίσουμε τα τρομερά ‘αξιοθέατα’ της.

 

H Kirsty Cotton ύστερα από όσα βίωσε στο πρώτο HELLRAISER κατέληξε σε ένα από τα δυο μονάχα μέρη όπου θα περίμενε κανείς να καταλήξει : Στο ψυχιατρείο. 

Η ιστορία της νεαρής κοπέλας περί ‘Δαιμόνων‘ που μας έρχονται από άλλες διαστάσεις και μας βασανίζουν και μας ξεσκίζουν μέχρι θανάτου δεν έπεισε τις αρχές και η Kirsty καλείται να αντιμετωπίσει τους ‘εφιάλτες‘ της υπό την επίβλεψη του δόκτωρ Channard. Όμως ο Channard παραδόξως δεν δείχνει δυσπιστία απέναντι στην φαινομενικά παλαβή ιστορία που του διηγείται η ασθενής του και αυτή του η ψυχραιμία δεν οφείλεται στην εμπειρία που έχει αποκομίσει από την επαγγελματική του ιδιότητα. Ο γιατρός κρύβει μερικούς σκελετούς στην ντουλάπα στο στρώμα του και η ξαφνική εμφάνιση της Kirsty στην ζωή του του δίνει επιτέλους την δύναμη και την αφορμή να τους ελευθερώσει.

Οι ‘εφιάλτες’ της Kirsty δεν θα αργήσουν να ξαναπάρουν σάρκα και οστά και επιστρέφουν για να την διεκδικήσουν πίσω. Ενώ μαζί τους επιστρέφει και ένα μέλος της οικογένειας της…

 

Δεν είναι και λίγοι οι οπαδοί του franchise που δείχνουν να προτιμούν το HELLBOUND από το πρώτο HELLRAISER και η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να τους το κρατήσεις ‘μανίατικο’ . Και οι δυο ταινίες είναι υπέρμετρα απολαυστικές και σοκαριστικές η καθεμία με τον μοναδικό της τρόπο.

Αντίθετα με το πρώτο φιλμ που έφερε την ‘Κόλαση’ επάνω στην γη και μας την παρουσίασε σε μικρές αλλά και εξαιρετικά αποτελεσματικές δόσεις μέσα από μια ιστορία αποπλάνησης και καταδίκης το sequel επέκτεινε την μυθολογία αυτής της ιστορίας με έναν πολύ πιο επικό αλλά και ακραίο τρόπο. Ο Clive Barker μπορεί να μην επέστρεψε στην καρέκλα του σκηνοθέτη, δίνοντας την θέση του στον Tony Randel, όμως συμμετείχε ενεργά τόσο στην συγγραφή της ιστορίας και του σεναρίου όσο και στην παραγωγή διασφαλίζοντας με αυτό τον τρόπο ότι το όραμα του δεν θα χαθεί όπως χάθηκε η ηρωίδα του μέσα στον Λαβύρινθο της Κόλασης.

Και αυτό ακριβώς είναι και το HELLBOUND – ‘Hellraiser II’ : Η κάθοδος στα άδυτα της κολάσεως. Και αυτό το ‘ταξίδι’ είναι και το δυνατότερο και πιο συναρπαστικό κομμάτι της ταινία. Η αλήθεια είναι ότι τόσο η ιστορία του Barker όσο και το σενάριο του Peter Atkins παρουσιάζουν αρκετά κενά και σε ορισμένα σημεία τα γεγονότα φαντάζουν κάπως ασύνδετα μεταξύ τους. Όμως το φιλμ αναπληρώνει αυτά τα κενά με την τρομερή αίσθηση που σου χαρίζει στο οπτικό κομμάτι. Και το σπουδαιότερο κομμάτι της συνολικής εικόνας αυτού του παζλ πόνου και τρόμου είναι οι σκηνές όπου η Kirsty κόβει βόλτες μέσα στον ‘Λαβύρινθο της Κολάσεως’.

Μπορεί σήμερα τα ειδικά εφέ της ταινίας να φαντάζουν ξεπερασμένα όμως διάολε αυτός ο Λαβύρινθος παραμένει ένα από τα πιο επιβλητικά, χαοτικά και τρομερά σκηνικά που έχω δει σε Horror , και όχι μόνο, ταινία. Ενώ εξίσου επιβλητικός εξακολουθεί να φαντάζει ο Θεός Λεβιάθαν που ουσιαστικά είναι ο απόλυτος άρχων του κόσμου του Pinhead και της παρέας του και μας παρουσιάζεται σαν ένα απόκοσμο, επιμηκυμένο, ‘διαμάντι ‘ το οποίο περιστρέφεται συνεχώς και μέσα από κάτι μαύρες ακτίνες που εκτοξεύει σου θυμίζει τις μεγαλύτερες και πιο ένοχες θηριωδίες που έχεις διαπράξει στην ζωή σου. Μπορεί ο Λεβιάθαν ουσιαστικά να αποτελεί μια μεγαλύτερη εκδοχή του Lament Configuration – κουτιού και να μην φέρει επάνω του το παραμικρό ανθρώπινο χαρακτηριστικό όμως καταλήγει να φαντάζει ως μια απίστευτα απειλητική παρουσία που δεν θα σε αφήσει να ησυχάσεις. Αυτή η εικόνα σε συνδυασμό με τον αχανή λαβύρινθο και τα απόκοσμα, φρικιαστικά και τρομερά θεάματα που σου προσφέρει συμβάλλει τα μέγιστα ώστε να σου μεταδοθεί ένα συναίσθημα ατελείωτης αηδίας και παράνοιας.

 

Όμως τι θα ήταν η ‘Κόλαση’ χωρίς τους κατοίκους της ? 

O Pinhead και οι Cenobites ακόλουθοι του επιστρέφουν έτοιμοι να διεκδικήσουν πίσω την Kirsty και να της διδάξουν τα μυστικά της σάρκας , της ηδονής και του πόνου. Όμως αυτή τη φορά τα όντα αυτά αποκτούν μερικές εξαιρετικά ανθρώπινες πτυχές που επεκτείνουν την μυθολογία του HELLRAISER και μας κάνουν να αναθεωρήσουμε τα γεγονότα του πρώτου φιλμ.

Στο πρώτο HELLRAISER ο Pinhead είχε αποκαλύψει στην Kirsty ότι εκείνος και τα τσιράκια του είναι  ‘εξερευνητές‘ από μια άλλη διάσταση τα οποία αναζητούν σαρκικές εμπειρίες και πλέον έχουν φτάσει σε ένα σημείο όπου δεν κάνουν διακρίσεις μεταξύ της ηδονής και του πόνου. Όμως στο HELLBOUND ανακαλύπτουμε ότι τόσο ο ίδιος όσο και οι υπόλοιποι Cenobites δεν ήταν ανέκαθεν ‘τέρατα’ αλλά κάποτε ήταν αληθινοί … άνθρωποι. Μάλιστα ο Pinhead στην θνητή ζωή του ήταν αξιωματικός του Βρετανικού στρατού, ονόματι Elliot Spencer, ο οποίος μην αντέχοντας τους εφιάλτες από την φρίκη του πολέμου κατέληξε να αναζητεί διέξοδο στις ηδονές της σάρκας. Το αποτέλεσμα ήταν να πέσει στα χέρια του το Lament Configuration παζλ και την συνέχεια μπορείτε να την φανταστείτε και μόνοι σας…

Η αποκάλυψη της κρυφής και χαμένης ανθρώπινης πλευράς των Cenobites έδωσε την ευκαιρία στο franchise να επεκταθεί με ποικίλους τρόπους και το έσπρωξε από μια ιστορία τρόμου , μυστηρίου και φαντασίας σε πιο παραδοσιακά μονοπάτια του τύπου ‘Κόλαση εναντίον Παράδεισου’, ‘Καλό VS Κακό’, μια αλλαγή που για μένα προσωπικά όχι μόνο ήταν αχρείαστη αλλά στέρησε και από το HELLRAISER μεγάλο μέρος της γοητείας και της πρωτοτυπίας του.

Στο HELLBOUND ο Doug Bradley επέστρεψε στον ρόλο του Pinhead και ήταν εξαιρετικός όμως την παράσταση κλέβει το ‘νέο αίμα’ και συγκεκριμένα ο θηριώδης και εξαιρετικά αλλόκοτος και αποκρουστικός ‘Channard Cenobite’ του Kenneth Cranham. Ο ηθοποιός ήταν ιδανικά αντιπαθής στον ρόλο του σαδιστή ψυχιάτρου όμως εκεί που πραγματικά μεγαλούργησε ήταν όταν ο χαρακτήρας του μεταμορφώνεται σε ένα από τα όντα-υπηρέτες του Λεβιάθαν. Ο Channard αντίθετα με τα υπόλοιπα Cenobites έχει άμεση σύνδεση με τον Θεό-Αφέντη του και το γεγονός αυτό τον καθιστά παντοδύναμο και σχεδόν ανίκητο. Όμως αυτό που καθιστά τον συγκεκριμένο χαρακτήρα τόσο αξιομνημόνευτο είναι η εξωτερική του εμφάνιση , ειδικά τα ‘δάχτυλα-πλοκάμια’ μέσα από τα οποία ξεπετάγονταν κοφτερές λεπίδες, τρυπάνια, φίδια-παράσιτα αλλά και … λουλούδια (?!?!) ,ενώ μέχρι και σήμερα η σκηνή της , άκρως επίπονης, μεταμόρφωσης του γιατρού σε Cenobite παραμένει από τις αγαπημένες μου κινηματογραφικές απολαύσεις.

 

 

Εξίσου εφιαλτική και απολαυστική είναι και η συνέχεια όπου ο δόκτορ αποδέχεται τον νέο του ρόλο ως συλλέκτης ψυχών για λογαριασμό του τρομερού Αφέντη του…

 

 

Αυτό το ‘And to think… I hesitated’ που ξεφωνίζει ο γιατρός ακούγεται εξαιρετικά βλοσυρό και τραγικό όμως μας θυμίζει ότι ο Channard εξαρχής ήταν το απόλυτο Τέρας (κάτι που μας γίνεται ξεκάθαρο στην αρχή της ταινίας όπου ο γιατρός δίνει σε έναν ασθενή του ένα ξυράφι και τον αφήνει να πετσοκόβει το ίδιο του το κορμί χωρίς κανένα ίχνος μεταμέλειας ) όμως πλέον δεν χρειάζεται να κρύβεται πίσω από το πετσί ενός θνητού ανθρώπου. Ο Channard πλέον βρίσκεται ακριβώς εκεί που ανήκει…

Ο Cranham απέδωσε εξαιρετικά και τις δυο πλευρές του ρόλου του όμως και το υπόλοιπο cast έκανε κάτι παραπάνω από τίμια δουλεία. Η Clare Higgins επέστρεψε στον ρόλο της Kirsty και κατάφερε να κερδίσει την εξιλέωση του χαρακτήρα της σώζοντας την μικρή Tiffany που είναι μια ψυχωτική πιτσιρίκα η οποία εντελώς βολικά είναι εξπέρ στην επίλυση γρίφων και παζλ και όπως είναι αναμενόμενο αποτελεί το κλειδί για να νικηθεί η ‘Κόλαση’. Όπως είπαμε το σενάριο δεν ήταν το δυνατότερο κομμάτι του HELLBOUND…

Πέραν της Kirsty έχουμε και την επιστροφή του σατανικού ζευγαριού των Frank και Julia από την πρώτη ταινία. Η αλήθεια είναι ότι το cameo του ΄θείου Frank’ δεν προσφέρει και πολλά πράγματα πέραν του να μας δώσει μια μικρή γεύση της Κόλασης και να μας θυμίσει την κακία που τον χαρακτηρίζει. Από την άλλη η επιστροφή της Julia μας χαρίζει μια από τις πιο αιματηρές και ακραίες σκηνές της ταινίας και είναι υπέρμετρα απολαυστική.

Αρκετά ιδιαίτερη ήταν και η επιστροφή του , φαινομενικά νεκρού, Pinhead και της παρέας του (τους οποίους ο Channard Cenobite ξεκληρίζει με χαρακτηριστική άνεση) στο φινάλε της ταινίας η οποία δεν βγάζει ιδιαίτερο νόημα και πιθανότατα απλά γυρίστηκε ώστε να δώσει το πάτημα για την δημιουργία μιας τρίτης συνέχειας του HELLRAISER, όπως και έγινε.

Ιδιαίτερα καθοριστική ήταν και η επιστροφή του Christopher Young στην μουσική της ταινίας που τσοντάρει τα μέγιστα στην αγωνία και παράνοια που διακατέχει το φιλμ ενώ και οι ήχοι ‘κόρνας’ που εκπέμπει ο Λεβιάθαν είναι ουσιαστικά κώδικας μορς για την λέξη ‘Θεός‘. Αν μη τι άλλο αυτή είναι μια υπέροχη λεπτομέρεια !

 

 

Εισπρακτικά η ταινία τα πήγε το ίδιο καλά με την πρώτη ενώ σε επίπεδο κριτικών κυμάνθηκε στα ίδια αμφιλεγόμενα επίπεδα. Ο διαβόητος κριτικός Roger Ebert, που μίσησε το πρώτο HELLRAISER, σιχάθηκε τόσο πολύ με το sequel που το έβαλε μέχρι και στην περιβόητη πλέον λίστα του με τις ‘πιο μισητές ταινίες’ του ! Πάντως οι οπαδοί της πρώτης ταινίας έμειναν άκρως ευχαριστημένοι και μέχρι και σήμερα εξακολουθούν να χάνονται τακτικά στον ‘Λαβύρινθο’ που έχτισε ο Clive Barker.

Στο HELLBOUND – ‘Hellraiser II’ ο Clive Barker προσπάθησε να δώσει στα απόκοσμα όντα του μια ανθρώπινη υπόσταση και να μας δείξει ότι κάποτε ήταν θνητοί που λόγο της ανηθικότητας και των βίτσιων τους κατέληξαν να μεταμορφωθούν σε φριχτούς δαίμονες. H αλήθεια είναι ότι η απεικόνιση αυτή δεν λειτούργησε στον απόλυτο βαθμό όμως προσέδωσε στον κόσμο του μια εντελώς διαφορετική διάσταση που επέτρεψε στο HELLRAISER να επεκταθεί σε ένα μακροχρόνιο franchise. Αυτή η ‘επέκταση’ είχε τα θετικά και τα αρνητικά της. Πάντως βλέποντας την αποκάλυψη ότι ο αποκρουστικός ‘Chatterer Cenobite’ κάποτε στο παρελθόν ήταν ένα μικρό παιδί ειλικρινά δεν μπορείς να μην νιώσεις ένα αίσθημα λύπης και φρίκης μέσα σου…

Όμως το ‘κουτί’ των sequels του HELLRAISER θα το ανοίξουμε την επόμενη φορά. Μέχρι τότε λέμε να ξαναδούμε το HELLBOUND και να μείνουμε για πολλοστή φορά έντρομοι βλέποντας και ακούγοντας τον Pinhead να μας υπόσχεται ‘ Your suffering will be legendary, even in hell !’…